นิชิโนะ นานาเสะหย่นจมูกเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามจากคนที่นั่งอยู่ข้างกายเธอ ไอคำถามที่คล้ายกับโทรศัพท์ที่ได้รับสายเมื่อตอนหัวค่ำนี่อะไรกัน อย่างกับเป็นเรื่องที่เขาเรียกกันว่าเดจาวูเลย คงจะต่างกันตรงที่คนที่ถามไม่ใช่พ่อแม่หรือใครก็ตามที่สามารถแสดงความห่วงใยกันได้เลยสักนิด แต่เป็นพนักงานออฟฟิศเช่นเดียวกับนิชิโนะ คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะมั้ง ก็เจ้าตัวเขาบอกมาแบบนั้นนี่นะ ถึงรูปร่างลักษณะของคนที่นั่งอยู่ข้างกายจะแสดงออร่าออกมาว่าไม่ใช่ก็ตาม แต่มันก็ใช่เรื่องที่จะถามเค้นเอาความจริงจากเจ้าตัวได้ซะที่ไหนกัน ก็เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่ถึงปีเลยด้วยซ้ำ 

เท่าที่จำได้คงจะเป็นในงานสัมมนาอะไรสักอย่าง

นิชิโนะที่นั่งอย่างเปล่าเปลี่ยวในงานเลี้ยงสัมมนาเพราะไม่มีคนรู้จัก ส่วนวาคัทสึกิ ยูมิที่มาจากบริษัทเดียวกันก็ทำท่าว่าไม่ค่อยอยากจะญาติดีกับเธอเท่าไรนัก ระหว่างที่นั่งจมปลักอย่างเหงาหงอยก็รู้สึกถึงสัมผัสบริเวณที่ไหล่ข้างซ้าย คนที่เข้ามาทักทายเธอแนะนำตัวว่าชื่อชิราอิชิ ไม หลังจากนั้นสักพัก อาจจะเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือเพราะทักษะการสื่อสารของเธอคนนั้นก็ไม่อาจทราบเหตุผลที่แน่ชัดได้ นิชิโนะได้คล้อยตามหญิงสาวที่เพิ่งได้พบเจอพูดทุกอย่าง ทั้งช่องการติดต่อที่จะระมัดระวังเป็นพิเศษกับคนที่เพิ่งเจอก็ให้ไปอย่างง่ายดาย

มันก็เลยเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอมานั่งอยู่ตรงนี้นับครั้งไม่ถ้วน

กลายเป็นเพื่อนที่เอาไว้นัดดื่มสังสรรค์อะไรเทือกนั้นล่ะมั้ง

นิชิโนะถอนหายใจออกมาพลางตอบคำถามหญิงสาวข้างกายด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

 “ก็ปกติค่ะ”

“เห็นบอกว่าต้องทำโอทีนี่นะ”

“อ๊ะ...งั้นเปลี่ยนใหม่ เป็นอาทิตย์ที่สาหัสที่สุดเลยค่ะ” ว่าพลางโน้มตัวลงไปกับโต๊ะพลางถอนหายใจออกมาอีกรอบ ท่าทางที่แสดงออกถึงความเหนื่อยล้าทำให้ได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากคนข้างกาย ชิราอิชิมักจะเป็นแบบนี้เสมอ เธอก็แค่ถามเหมือนหาเรื่องคุยทั้งที่ไม่ได้สนใจจะแสดงความเห็นอะไรออกมาเลยสักนิด บางทีแค่ฟังแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเมื่อกี้ ทั้งที่เป็นอย่างนั้น หรือแม้จะแค่นั่งอยู่อย่างเงียบๆโดยไม่มีเรื่องอะไรให้พูดคุยกัน นิชิโนะกลับไม่รู้สึกอึดอัดใจอย่างที่จินตนาการเอาไว้เลยสักนิด

เป็นเรื่องที่น่าแปลกดีเหมือนกัน

"แล้วชิราอิชิซังล่ะคะ ?" 

"ฉันเหรอ...เอ....ก็...นอกจากได้มาเจอกับนิชิโนะซังแล้วก็ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจเลยค่ะ" ชิราอิชิทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะหันมาหาหญิงสาวที่ยังเอนตัวอยู่กับโต๊ะแบบนั้น ยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปากก่อนจะพูดออกมา 

"ชอบแกล้งกันแบบนี้อยู่เรื่อยเลย..." เธอรู้ดีว่าชิราอิชิไม่ได้พูดออกมาเพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ไอท่าทางแสแสร้งแบบนั้นก็เพื่อแค่ต้องการเห็นนิชิโนะในยามเขินอายเท่านั้นเอง

ซึ่งมันก็มักจะได้ผลเสมอเลย

"ก็ชอบทำตัวน่ารักแบบนี้นี่น่า"

"พอเลยค่ะ"

ชิราอิชิหัวเราะอีกครั้งก่อนจะยกเครื่องดื่มในมือขึ้นมาจิบ ใบหน้าด้านข้างที่มักจะฉวยโอกาสให้เหลือบมองอยู่เสมอ แม้จะเป็นเพียงเศษเสี้ยวจากส่วนใบหน้าทั้งหมด ก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ซึ่งมันก็มากพอที่จะก่อให้เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นกับนิชิโนะ 

ซึ่งขณะนี้เธอเองก็ยังไม่สามารถหาความหมายของความแปลกประหลาดที่ว่านั่นได้เลย นั่นอาจจะเป็นเพราะว่าเรื่องของชิราอิชิที่นิชิโนะรู้มีเพียงน้อยนิดนัก ส่วนเรื่องที่ไม่รู้ก็มีอยู่มากมายกองเป็นภูเขา พอคิดแบบนั้นก็มีเรื่องน่าหงุดหงิดอยู่เต็มไปหมด ถ้าหากสามารถรับรู้ได้มากกว่านี้ก็คงจะดีไม่น้อย

อย่างน้อยคงช่วยให้อะไรหลายๆอย่างในตัวนิชิโนะกระจ่างขึ้นมาบ้าง

"มีอะไรเหรอ ?" 

"คะ ?"

"ก็เห็นจ้องมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว" ชิราอิชิพูดพร้อมกับชี้นิ้วมาที่หน้าของตัวเอง

"หื้ม...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ" พูดก่อนจะยันตัวเองขึ้นมานั่งดีๆอย่างเดิม  

"ความลับเยอะจริงนะ"

"นั่นสินะคะ" บทสนทนาจบลงโดยไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีก นิชิโนะเพียงนั่งแกว่งแก้วในมือไปมาโดยไม่คิดจะหยิบมันขึ้นมาดื่มเลยสักนิด เรื่องของนิชิโนะที่ชิราอิชิไม่รู้ก็คงจะมีอยู่เต็มไปหมดไม่ต่างกัน เราต่างมีเรื่องที่พอใจที่จะให้อีกฝ่ายรู้เพียงสิ่งที่อยากให้รู้ และเลี่ยงในสิ่งที่ไม่อยากให้รู้

ซึ่งนั่นก็คงจะเพียงพอสำหรับความสัมพันธ์ของเราในตอนนี้