วันนี้ร้านเวดดิ้งชื่อดังในย่านคังนัมดูจะคึกคักเป็นพิเศษ เมื่อลูกชายคนเดียวของท่านนายกเทศมนตรีโซลและเพื่อนๆ เข้ามาลองชุดสำหรับงานแต่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกสามเดือนข้างหน้า 

เสื้อเชิ้ต สูทและกางเกงสแลคราคาแพงหลากสีหลายลวดลายถูกแขวนบนราว พนักงานหลายคนผลัดกันนำเสื้อผ้ามาให้ว่าที่เจ้าบ่าวเลือกสรรราวกับเจ้าชายในนิทาน แต่จอน จองกุกกลับชี้เลือกสูทและสแลคสีดำธรรมดา เดือดร้อนเพื่อนสนิทผู้ที่เข้าใจแฟชั่นมากกว่าต้องมาช่วยเลือกให้

"นี่ งานแต่งของนายไม่ใช่งานทางการนะ ใส่อะไรที่มันสนุกๆ หน่อยสิ"

แทฮยองยัดสูทมีลวดลายสีสัน 4-5 ตัวใส่มือเขา นิ้วยาวชี้ไล่ให้เข้าไปในห้องลอง จองกุกกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะทำตามคำสั่ง เขาใส่แล้วก็ถอด ถอดแล้วก็ใส่ ยืนหมุนไปมาอยู่หน้ากระจกหลายรอบ

"ฉันว่าสีนี้ไม่เข้ากับนายเท่าไหร่"

แทฮยองเอ่ยพลางจับตัวเขาหมุนซ้ายทีขวาที จนจองกุกรู้สึกเวียนหัวนั่นแหละ แทฮยองจึงหันไปเลือกสูทตัวอื่นบนราวด้านหลังต่อ 

"ของแบบนี้มันควรจะให้เจ้าบ่าวมาช่วยเลือกมั้ย จองกุก?"

จีมินที่นั่งอยู่บนโซฟาเงยหน้าจากนิตยสารเวดดิ้งขึ้นมาถามเขา จองกุกทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนจะแสร้งเดินไปส่องกระจก ทำท่าจัดผมสีเข้มให้เข้าที่ แล้ววนกลับมาที่ราว หยิบสูทสีแดงออกมาพาดบนตัวเอง จีมินหันไปสบตากับแทฮยองอย่างคนที่รู้จักเพื่อนดี 

"ตัวนี้ก็ดีนะแทฮยอง ฉันชอบสีน้ำเงิน"

"นี่มันสีแดง! แล้วก็ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ทำไมไม่ชวนพี่ยุนกิมาลองชุดด้วยกัน ฮึ!"

แทฮยองดึงสูทจากมือเขา ตาคมจ้องหน้าอย่างคาดคั้น จองกุกหลุบตาลงต่ำ ริมฝีปากจิ้มลิ้มเอ่ยเสียงเบา

"พี่เขางานยุ่งน่ะ"

"ยุ่งขนาดไม่มีเวลามาเลือกชุดเจ้าบ่าวด้วยกันเลยหรอ" จีมินเลิกคิ้วเล็กน้อย จองกุกพยักหน้าเล็กๆ ก่อนจะทำทีเป็นสนใจเสื้อผ้าชุดใหม่ที่พนักงานขนมาให้ลอง เขาเรียกแทฮยองให้ตามมาดู เมื่อเห็นว่าเพื่อนทำท่าไม่อยากจะเล่า จีมินจึงไม่ได้คาดคั้นอะไรอีก 

อาทิตย์ก่อน ผู้จัดการร้านเวดดิ้งโทรนัดให้จองกุกเข้ามาเลือกการ์ดแต่งงานที่ร้านแห่งนี้ ตอนนั้นแม่ของเขานั่งฟังอยู่ข้างๆ

'โทรไปบอกยุนกิให้เข้าไปเลือกพร้อมกันสิลูก รีบเลือก รีบตัดสินใจ ใกล้วันงานจะยิ่งวุ่นวายนะ'

จองกุกรับคำมารดาก่อนจะแยกออกมาโทรศัพท์ที่สวนหลังบ้าน พักหลังมานี้ เขาติดต่อกับยุนกิบ่อยขึ้น แต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดี มือขาวกำโทรศัพท์แน่น สัญญาณดังยาวนานเหมือนผ่านไปหลายนาที กระทั่งปลายสายรับด้วยเสียงทุ้มต่ำที่ทำให้คนฟังใจแกว่ง 

'ว่าไงจองกุก'

'พ--พี่ยุนกิ ยุ่งอยู่รึเปล่าครับ'

'พอคุยได้ มีอะไรรึเปล่า'

'คือผม...เอ่อ...' จู่ๆ แก้มของเขาก็ร้อนผ่าว ราวกับมีผีเสื้อหลายสิบตัวบินวนอยู่ในท้อง หัวใจพองเหมือนโดนสูบลม มือไม้อยู่ไม่สุข เขี่ยกระดุมเสื้อ เล่นเข็มขัดไปเรื่อย

'ผมจะชวนพี่ไปเลือกการ์ดแต่งงานเย็นนี้น่ะครับ'

'หรอ อืม..ยังไงดี เดี๋ยวนะ เลขาลีแจ้งเรื่องนี้กับนัมจุนด้วยนะครับ ขอโทษทีจองกุก วันนี้พี่มีประชุมตลอดบ่ายเลย คงไม่ว่างไปน่ะ'

'อ่า...อย่างนั้นหรอครับ'

'งั้นจองกุกเลือกไปเลยก็ได้ เอาที่นายชอบก็แล้วกัน ...เลขาลี ผมขอสรุปโปรเจคสกายด้วยนะ ไม่เกินบ่ายสาม...'

เข็มวิเศษไม่รู้ที่มาเจาะลมในหัวใจออกจนยุบยวบ จองกุกเกรงใจว่ายุนกิคงกำลังยุ่งจึงรับคำแล้ววางสาย เขานั่งจ้องโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกหลากหลาย นี่คือสิ่งที่ยุนกิพยายามบอกเขารึเปล่านะ ไม่ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ยินดี ยอมแต่งด้วย แต่ก็ไม่แสดงความเห็นใดๆ

'ว่าไงลูก ตกลงจะไปเจอกันกี่โมง'

แม่ของเขาโผล่หน้าจากประตูกระจกบานเลื่อนออกมาถาม จองกุกฝืนยิ้มก่อนจะตอบไป

'ประมาณหกโมงเย็นครับแม่'

ลงเอยที่ว่าเขาโทรชวนทั้งจีมินและแทฮยองออกไปเลือกการ์ดกันสามคน จองกุกคิดในแง่ดีว่าอย่างน้อยสามหัวอาจจะดีกว่าสองหัว พร้อมกับกลืนก้อนขมๆ ลงคอ

"เหม่อไปถึงไหนเพื่อน ไปลองชุดนี้เร็วๆ"

จองกุกยิ้มแห้ง รับเสื้อผ้ากองใหญ่แล้วหายตัวไปหลังผ้าม่าน จีมินมองแทฮยองที่หันมายิ้มยิงฟันใส่ ร่างสูงกว่าลากเขาเข้ามามุมห้อง ยืนเบียดจนกลิ่นใบชาหอมฟุ้งลอยเข้าจมูก จีมินเบือนหน้าหนีพร้อมกับผ่อนลมหายใจเบาๆ

"ถึงยังไงฉันก็ยังเป็นอัลฟ่านะแทฮยอง" ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง ยอมเขยิบออกห่างเล็กน้อย 

"ฉันจะโทรหาพี่นัมจุน" จีมินหรี่ตามอง สายตาตีความหมายได้ว่า 'แล้วไง?'

"ก็ถ้าพี่นัมจุนรู้ว่าจองกุกมาเลือกชุดแต่งงานคนเดียว เขาต้องไปโวยพี่ยุนกิแน่นอน"

จีมินยอมรับว่าความคิดแทฮยองไม่เลว เพราะจองกุกคือน้องชายคนโปรดของนัมจุน โปรดปรานยิ่งกว่าน้องแท้ๆ อย่างคิม แทฮยองเสียอีก งานแต่งงานของจองกุกเป็นรูปเป็นร่างได้ก็เพราะความช่วยเหลือ   จากนัมจุน เมื่อจีมินพยักหน้าเห็นด้วย อีกคนจึงต่อสายทันที

"ฮัลโหลพี่นัมจุน อ้าว ไม่ได้โทรมาหรอ สงสัยเข้าใจผิด ฮี่ฮี่ นี่อยู่กับจีมิน จองกุกด้วย มาช่วยเลือกชุดแต่งงานไง สงสารจองกุก ไม่อยากให้มาคนเดียว นี่ต้องเป็นงานแต่งของผมกับจองกุกแน่ๆ ครั้งที่แล้วก็ต้องมาช่วยเลือกการ์ด ไม่รู้เจ้าบ่าวตัวจริงหายหัวไปไหน"

แทฮยองหันมายักคิ้วให้เขาแล้วจึงหันไปคุยต่อ จีมินมองแก้มกลมๆ กับรอยยิ้มสี่เหลี่ยมที่เป็นเอกลักษณ์แล้วยิ้มน้อยๆ 

"ช่ายยยย ไม่มา ไม่ปรากฏ สงสัยไม่อยากแต่งแล้วมั้ง" จีมินบีบหมับเข้าที่พุงของเพื่อนเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย พร้อมกับจองกุกที่โผล่ออกมาหลังม่านพอดี 

"แค่นี้ก่อนนะพี่ จองกุกออกมาแล้ว"

ทันทีที่ว่าที่เจ้าบ่าวปรากฏตัว จีมินแทบลืมหายใจ จองกุกยิ้มเขินๆ ให้เขา รูปร่างผอมบางในเสื้อแขนยาวสีขาวที่มีระบายช่วงแขนและไหล่ ยิ่งทำให้จองกุกดูน่าทะนุถนอมยิ่งขึ้นไปอีก จีมินก้าวเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นหอมของน้ำตาลมะพร้าว เขายกมือเกลี่ยผมที่ปรกหน้าให้จองกุก สองสายตาประสานเข้าหากัน

"อ่ะแฮ่ม ขอขัดจังหวะหน่อย" แทฮยองเบียดจีมินจนกระเด็น ชายหนุ่มกลั้นยิ้มก่อนจะนั่งลงบนโซฟา

"เสื้อตัวนี้น่ารัก เอาไว้ใส่งานอาฟเตอร์ปาร์ตี้ได้ ใส่ตัวนี้แหละจองกุก" แทฮยองจัดแจงทุกอย่างกับพนักงานให้เสร็จสรรพ เรียกช่างมาวัดตัวเขา แถมยังคุยรายละเอียดกับช่างตัดเสื้ออีกหลายคำ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย จองกุกจึงทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างจีมิน

"เหนื่อยมากเลย ไม่นึกว่าแค่ลองชุดจะเหนื่อยขนาดนี้" จีมินวางมือแปะลงบนหัวเขาแล้วขยี้เบาๆ       แทฮยองที่ยังไม่จบไม่สิ้นกับการเลือกชุดเดินมาหาพร้อมกับสูทในมือ

"เดี๋ยว อย่าเพิ่งเหนื่อย ลองนี่ก่อน ตัวสุดท้ายแล้ว ฉันเพิ่งเห็นได้ยังไงนะ จองกุกลุกเร็วสิ"

"คิม แทฮยอง นี่มันตัวแรกที่ฉันเลือกไง!"

"อ้าวหรอ จำไม่ได้อ่ะ ไปลองอีกที เร็วซี่ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเนื้อย่างนะจองกุก"

จองกุกทำหน้างอบ่นงุบงิบอีกสองคำแล้วคว้าเสื้อเดินเข้าไปหลังม่าน ถ้าไม่เห็นแก่เนื้อย่างนะ ฮึ่ย

จองกุกจัดเสื้อเล็กน้อยก่อนที่มือขาวคว้าผ้าม่านเปิดออก แทฮยองกับจีมินที่ควรจะอยู่ที่โซฟากลับหายตัวไปแล้ว จองกุกมองไปรอบห้อง เหลือแค่เขากับพนักงานในร้านสามคน พอจะถามว่าคนที่เหลือหายไปไหน ประตูกระจกของร้านก็เปิดออก แล้วหัวใจของจองกุกก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

" ....พี่ยุนกิ"

มิน ยุนกิในชุดทำงานเดินเข้ามาอย่างสบายๆ กำลังนึกว่าอีกคนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วก็พอจะเดาได้ว่าเป็นฝีมือแทฮยอง เพื่อนตัวแสบคงแจ้นไปฟ้องนัมจุน จนเดือดร้อนยุนกิต้องทิ้งงานมาที่นี่ ปากจิ้มลิ้มยื่นออกอย่างแสนงอน 

คิม แทฮยอง!! สาบานว่าจะฟาดให้ร้องขอชีวิตเลย คอยดู!!!!

"อืม สูทตัวนี้เหมาะกับนายนะ" ยุนกิเดินเข้ามาใกล้ ฝ่ามือขาวปัดเศษละอองบนไหล่เขาแล้วยิ้มให้ พอได้เห็นหน้าว่าที่เจ้าบ่าวอีกคน ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจก็ผุดขึ้นมาจนแทบซ่อนไม่ไหว จองกุกฝังกลบความเหล่านั้นแล้วทำเป็นชวนคุย ส่วนมือก็วุ่นวายอยู่กับการปลดสูทคืนบนราว

"วันนี้พี่ยุนกิไม่ต้องทำงานหรอครับ"

"ทำสิ แต่เสร็จพอดี นัมจุนเลยอนุญาตให้ออกมาเที่ยวเล่นได้" คนเป็นพี่ยิ้มเล็กๆ จองกุกพยักหน้ารับ สำหรับคนๆ นี้ งานคงเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรกในชีวิต ไม่ใช่งานแต่งที่กำลังจะเกิดขึ้น และไม่ใช่ตัวเขา

"แล้วจองกุกตัดสินใจเลือกชุดไหนล่ะ"

จองกุกฮึบในใจก่อนจะเอาชุดที่แทฮยองเลือกไว้ให้มาให้ดู อัลฟ่าหนุ่มนิ่งฟังอย่างตั้งใจ ปล่อยให้อีกคนเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ 

"แทฮยองบอกว่าสีดำเป็นทางการเกินไป แล้วสีเทาไม่ค่อยเข้ากับผมเท่าไหร่ จริงๆ ผมเลือกไว้หลายชุด มีสีแดง น้ำเงินแล้วก็สีขาว แล้วก็นี่ มีชุดอาฟเตอร์ปาร์ตี้ด้วยครับ"

"อย่าไปเชื่อเจ้าแทฮยองมาก เราชอบสีดำไม่ใช่หรอ พี่จำได้ ถ้าชอบก็เลือกสีนี้เลยสิ"

ยุนกิเอ่ยเสียงเรียบพลางไล่ดูสูทบนราว ไม่ได้สังเกตว่าโอเมก้าคู่หมายเม้มปากจนแก้มพอง รายละเอียดเล็กน้อยเกี่ยวกับตัวเขาที่ยุนกิยังจำได้ จองกุกพรูลมหายใจเบาๆ เดี๋ยวก็ทำให้ใจฝ่อ อีกซักพักก็ทำให้ใจพองโต วันนี้เขาต้องใจเต้นแรงอีกกี่ครั้งกันนะ

เมื่อเห็นว่าคนเด็กกว่าเงียบไป ยุนกิจึงเงยหน้าขึ้นประสานสายตากัน นัยน์ตากลมโตเป็นประกายวิบวับประหลาด จู่ๆ หัวใจเขาก็เต้นแรงขึ้น มือไม้เกะกะจนต้องยกเกาท้ายทอย

"เราคงเหนื่อยแล้วสินะ งั้นกลับกันเถอะ พี่จะไปส่งที่บ้านเอง"

"เดี๋ยวสิครับ ไหนๆ ก็มาแล้ว พี่ยุนกิเลือกสูทก่อนสิ"

"ไม่เป็นไร พี่มาเลือกวันหลังได้"

จองกุกทำท่าลังเล ในเมื่ออุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้วก็ควรจัดการให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นยุนกิต้องเสียเวลากลับมาอีกครั้ง

"ถ้าเรากังวลเรื่องชุด อาทิตย์หน้าพี่จะพามาเลือกด้วยกัน โอเคมั้ย"

"ผมไม่ได้กังวลเรื่องชุด ผมแค่ไม่อยากให้พี่ยุนกิเสียเวลางานเพราะเรื่องของผม" 

"ไม่ต้องห่วง งานของพี่น่ะ รอได้อยู่แล้ว" ยุนกิยิ้มขันให้เด็กน้อยขี้กังวล จองกุกมองรอยยิ้มแล้วนึกฉุน เผลอทำหน้างอ ปากเชิ่ด คิ้วขมวด

"รอได้อะไรกัน ครั้งที่แล้วพี่ยังเลือกงานแล้วปล่อยให้ผมมาเลือกการ์ดคนเดียวเลย" พอพูดจบถึงได้รู้ตัวว่าแสดงท่าทางเอาแต่ใจมากแค่ไหน จองกุกงับปากฉับ หูร้อนฉ่า ยิ่งเห็นยุนกิทำท่าอึ้งๆ แล้วยิ่งอยากจะมุดดินหายตัวไปจากตรงนี้ 

"นี่โกรธพี่เรื่องนี้หรอ มิน่าล่ะ วันนี้เลยมาเลือกชุดโดยไม่บอกพี่ใช่มั้ย?"

"..." เหมือนเด็กโดนจับได้ว่าทำความผิด จองกุกขบริบฝีปากไม่ยอมรับ แต่คนอายุมากกว่าสังเกตได้ เขาคว้ามือเล็กกุมเอาไว้หลวมๆ 

"ขอโทษที่ทิ้งให้ตัดสินใจเองนะ ตอนนั้นพี่ยุ่งจริงๆ ไม่มีข้อแก้ตัวเลย"

"ช่วงนี้พี่ว่างแล้ว สัญญาเลยว่าครั้งหน้าจะมาด้วยกัน"

"แต่วันนี้พี่เห็นว่าจองกุกดูเหนื่อยจริงๆ เราเลือกชุดงานแต่งช้าไปซักอาทิตย์ก็คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ" 

นอกจากคำพูดปลอบประโลมหัวใจแล้ว มือใหญ่ยังลูบหลังมือเบาๆ จองกุกใจอ่อนยวบ จากที่เคยแสดงท่าทางดื้อดึง ตอนนี้กลับพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เมื่อเห็นว่าน้องอ่อนลงแล้วยุนกิก็กระฉับมือนิ่มไว้มั่น

"งั้นเรากลับกันเถอะ พี่ชักหิวขึ้นมาแล้วเหมือนกัน"

"ค--ครับ"

จองกุกรับคำอย่างประหม่า ยุนกิยิ้มให้เขาแล้วหันไปสั่งพนักงานของร้านอีกสองสามคำ ก่อนจะออกจากร้านพร้อมโอเมก้าคู่หมั้น ทั้งสองเดินไปจนถึงรถ โดยที่มือของทั้งคู่ไม่หลุดจากกัน