เคยมีความฝันต่างๆนานา แต่พอเจอเรื่องราวหนักหนาสาหัส สติกระจัดกระจาย ความฝันก็มลายสิ้น

มารู้ตัวอีกทีก็พบว่าการไม่ฝัน ไม่หวัง ช่างแม่ง กลายเป็นวิถีการดำเนินชีวิตของเราเสียแล้ว

ไม่ถึงกับปลง เรียกว่าเป็นการล้มเลิกความฝันเพื่อไม่ให้คาดหวัง พอไม่หวังก็ไม่เจ็บเกินไป

นึกถึงคำของนักเขียนที่ชอบ ฮาร์ลาน โคเบน กล่าวถึง "ความหวัง" ไว้ประมาณว่า เป็นสิ่งที่โหดร้าย

มันทำให้เราลอยขึ้นสูง แล้วก็โยนให้เราร่วงหล่น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

... ก็จริงแฮะ

คำถามต่อมาคือ มนุษย์จะใช้ชีวิตโดยไม่ฝัน ไม่หวัง ไปได้ถึงไหนกันนะ แล้วมันจะพาไปสู่จุดไหน

ก็คงให้เป็นคำตอบในอนาคตล่ะนะ

ส่วนวันนี้ก็เรื่อยเปื่อยไป ไม่มีฝันให้วิ่งตามก็ล่องลอยไปแบบนี้แหละ

ใครจะเอาเปรียบ ใครจะทำร้าย ก็เชิญเลย เดี๋ยวมันก็ผ่านไปอีกวัน

... อา อีกสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นคือความด้านชาสินะ