"โดดเดี่ยวท่ามกลางฝูงชน"

ได้ยินคำนี้ครั้งแรกตอนเรียนวิชาวรรณกรรมวิจารณ์

ตอนนั้นเข้าใจคอนเซ็ปต์ ตอนนี้เข้าถึงคอนเซ็ปต์

แม้จะไม่ได้ตรงตามคอนเซ็ปต์เป๊ะๆ

แต่เรารู้สึกแบบนั้นบ่อยมาก

มันโดดเดี่ยวแปลกๆ เวลาที่สังคมที่คุณอยู่ไม่มีคนที่มีทัศนคติ ความคิด และรสนิยมแบบเดียวกับเรา

คือมันก็ไมไ่ด้กระทบงานหรอก แต่มันจะมีความรู้สึกแปลกแยกโดดเดี่ยวเวลาที่ต้องเข้าสังคม

แบบว่าคุยเรื่องนี้ไปเขาก็จะงงๆ เาคุยเรื่องนี้เราก็จะงงๆ

พอมาถึงจุดๆ หนึ่งก็จะเกิดคำถามว่าเราผิดแปลกไปจากคนปกติ (ของที่นึี่) ไหม

ยังดีที่เป็นอินโทรเวิร์ต จึงไม่มีปัญหาอะไรที่จะไม่มีคนมาเข้าใจรสนิยมของเรา

เลิกงานมาก็ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง เล่นเกม ฟังเพลง ดูนู่นนี่นั่น

แต่ความทุกข์ทรมานก็คือเวลาต้องไปเข้าสังคมแล้วเราไม่เอ็นจอย

บางครั้งก็ปฏิเสธได้แหละกับคนไม่สนิท ก็อ้างเหตุผลนู่นนี่ไป

แต่กับคนในทีมงาน มันก็ปฏิเสธไม่ได้ทุกครั้ง บางครั้งก็ต้องไปนั่งร่วมวงอย่างทำตัวไม่ถูก

คือไม่อยากเป็นภาระ ไปนั่งเฉยๆ กลัวทำให้บรรยากาศกร่อย

แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธคำชวนไปเสียทุกครั้ง เพราะเขาก็หวังดี

อยากให้ตัวเองรู้สึกว่าสามารถเข้าสังคมได้อย่างมีความสุขโดยที่ไม่คิดว่าแปลกแยกเพราะความแตกต่าง