มีโอกาสได้ไปเยี่ยมแม่และพ่อเลี้ยงในรอบ ... สี่ปีได้ละมั้ง

ปกติไม่ค่อยได้ติดต่อที่บ้านนัก เพราะตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เรากับแม่ก็ใช้ชีวิตแบบต่างคนต่างดิ้นรน

อยู่ด้วยกันบ้าง ห่างไกลกันบ้าง แม้ไม่ได้สนิทสนมกัน แต่ก็ตระหนักแก่ใจว่า

แม่คือญาติที่เกี่ยวข้องทางสายเลือดเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ที่เราพอจะเรียกได้ว่าเป็นครอบครัว

แต่วันนี้ไม่ได้จะมาบันทึกเรื่องแม่หรอก แม่ก็อยู่สุขสบายตามประสาดี แก่ตัวลงไปบ้างตามกาลเวลา

กลับบ้านรอบนี้สิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดคือ เวลาได้พาชีวิตสัตว์เลี้ยงในบ้านไปจนเกือบหมดแล้ว

เหลือสุนัขอยู่ตัวเดียวคือ นิกกี้

เจอกันเมื่อสี่ปีที่แล้วนิกกี้ยังดูสดใสร่าเริง แต่ตอนนี้นิกกี้แก่ขึ้นอย่างน่าใจหาย

ไม่รู้ว่าเพราะเราปลงกับชีวิต (?)

หรือเพราะเราคิดมากไปด้วยความจิตดิ่ง

หรือเพราะเราสังเกตแนวโน้มชีวิตตัวเองได้เลาๆ

ถึงได้มีความคิดแว้บขึ้นมาว่า นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน

จริงๆ ความสัมพันธ์และการปฏิบัติแบบครอบครัว-เครือญาติถือเป็นเรื่องลี้ลับสำหรับเรา

ด้วยความที่ "ครอบครัวของเรา" เปลี่ยนหน้าเปลี่ยนตากันไปหลายครั้ง

พอทราบข่าวว่าญาติคนไหนเสีย

ก็จะเป็นตอนที่ครอบครัวเราไม่ได้เกี่ยวข้องกับครอบครัวฝ่ายนั้นไปเสียแล้ว

บางครั้งก็คิดนะว่าถ้าแม่เสียนี่จะจัดงานให้ยังไง

เพราะเราน่าจะเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่

ถ้าตอนตัวเองเสียนี่คิดไว้ว่าปล่อยไปได้เลย ไม่ต้องให้ใครมาจัดงาน

แต่กรณีของแม่นี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นอย่างไร

... ถึงวันนั้นก็คงรู้เอง

สรุปจะพูดเรื่องแม่หรือเรื่องหมาเนี่ยเรา บ้าจริง

เอาเถอะ ก็อยู่ใต้หลังคาบ้านเดียวกันนี่เนอะ

ขอบคุณนิกกี้ที่อยู่เป็นเพื่อนแม่

ทำหน้าที่ได้ดีกว่าเราที่เป็นลูกเสียอีก

... สักวันเราคงคิดถึงช่วงเวลาเหล่านี้แล้วร้องไห้