------------ ชื่อเรื่องได้มาจากตอนที่เราฟังเพลง Miss Summer ของ temp. นี่แหละ เป็นเพลงที่น่ารักมาก เกี่ยวกับนางงามประจำฤดูร้อนที่อยู่ในจินตนาการ สวยงามจนทำให้ใจสั่นได้แม้อยู่ใกล้ๆ --------------------

คุยกันได้ที่ #มิสซัมเมอร์ นะจ๊ะ

อันนี้เป็นเพลย์ลิสต์สำหรับเรื่องนี้เลย 

คาร่าไม่ชอบกินข้าว เธอมักกินแต่โดนัท โดนัท และโดนัท

.

.

.

“คาร่า!” เสียงใสเอ่ยขึ้น สาวเจ้าของชื่อที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนหย่อมรีบหันไปมอง แม้เธอจะได้ยินเสียงฝีเท้าอันเบานั้นมาก่อนแล้วก็ตาม

“ลีน่า!” เจ้าของชื่อเอ่ยขึ้น “เธอมาช้า” คาร่าเอ่ยขึ้นพร้อมทำท่าทางงอนจนอีกฝ่ายอดหัวเราะออกมาไม่ได้

“ก็แม่ไม่ยอมให้ฉันออกมาเองน่ะสิ เธอก็รู้นี่นาว่าแม่ฉันโหดแค่ไหน” 

“ฉันแกล้งเล่นเฉยๆ แหละน่า” เจ้าตัวแอบรู้สึกผิดนิดๆ ที่ไปแกล้งลีน่าแบบนั้น

“เลิกทำหน้าเศร้าได้แล้ว อะนี่” ลีน่าพูดขึ้นเมื่อเห็นคาร่าทำหน้าเศร้าจนจะทำให้เธอเศร้าตามไปด้วย เธอหยิบถุงกระดาษที่ใส่โดนัทร้านโปรดของพวกเธอมาให้คาร่า

“อะไรน่ะ”

“รับไปสิ รับรองว่าเธอหายหน้างอแน่ๆ” คาร่ารับถุงนั้นมาจากลีน่าแล้วรีบเปิดถุงออกมา

“หอมสุดๆ” เธอกล่าว 

“วันนี้เราจะไปไหนกันนะ” ลีน่าถามขึ้นเพราะไม่แน่ใจแผนของคาร่าเท่าไหร่ เธอเป็นตัวตั้งตัวตี และชอบทำเซอร์ไพรส์สุดๆ

“ไม่บอกหรอก” อันที่จริงคาร่าวางแผนเอาไว้แล้วว่าเธอจะพาลีน่าไปเที่ยวเล่นที่ไหน

“แล้วอเล็กซ์ล่ะ” ลีน่าถามถึงอเล็กซ์ พี่สาวของคาร่า เพราะปกติคู่นี้จะตัวติดกันสุดๆ ไม่ว่าจะเป็นตอนอยู่ที่โรงเรียนหรือไปเที่ยวที่ไหนก็ตาม

“อ๋อ พี่อเล็กซ์ติดทำรายงานกับกลุ่มเพื่อนน่ะ ก่อนฉันออกมาเขาก็บ่นยับเลย”

“น่าเสียดาย” อันที่จริงลีน่าดีใจมากกว่าที่คราวนี้อเล็กซ์ไม่ได้มาด้วย

“ไปกันเถอะ” คาร่าพูดขึ้นมาหลังจากกินโดนัทหมด

“คาร่า ปากเลอะ” ลีน่าเอ่ยขึ้นด้วยความเอ็นดู

“ไหนๆๆๆ” คาร่าพยายามป้ายปากเพื่อให้เศษโดนัทนั้นหลุดออกมา แต่ไม่เป็นผล นั่นกลับทำให้ปากของเธอเปื้อนยิ่งกว่าเดิม

“เดี๋ยวฉันเช็ดให้” ในที่สุดลีน่าที่อดรนทนไม่ได้ก็เอ่ยขึ้นมา

‘คาร่าเอ้ย ทำอะไรไปเนี่ย’ คาร่าคิดในใจ “ขอบคุณนะ” แต่ปากก็ว่าไปตามสัญชาตญาณ ทั้งที่ในใจเธอนั้นรู้สึกได้ว่าเลือดสูบฉีดแรงกว่าเคย

“อะ เสร็จแล้ว” ฝ่ายลีน่าก็ทำเป็นเข้ม แต่ก็บรรจงเช็ดปากให้คาร่าอย่างดี 

จากนั้นทั้งคู่ก็นั่งคุยกันระหว่างรอรถ แต่นานมากแล้ว คาร่าจึงอาสาไปดูรถให้ว่าอีกนานแค่ไหนบัสคันที่เธอต้องการนั้นถึงจะมา 

“ลีน่า บัสมาแล้ว ไปกันเร็ว” คาร่ารีบเดินมาจูงมือลีน่าที่กำลังนั่งอ่านหนังสือระหว่างรอรถ ฝ่ายลีน่าที่กำลังอ่านหนังสืออยู่นั้นก็อารามตกใจ รีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินตามคาร่าไปทันที

“วันนี้เราจะไปไหนกัน” ลีน่าถามขึ้นอีกครั้งขณะที่คาร่ากำลังหยิบกล้องคู่ใจขึ้นมาถ่ายรูปเธออยู่

“วันนี้หรอ บอกก็ได้ วันนี้ฉันจะพาเธอไปสวนสนุกอีกฟากหนึ่งของเมืองล่ะ!”

“ทำไมไปไกลจัง”

“เปลี่ยนบรรยากาศยังไงล่ะ อยู่แต่ที่เดิมมันน่าเบื่อนะ แถมเธอก็เพิ่งได้เข้ามหาลัยที่เธออยากเข้าด้วยนี่นา มันคงทำให้ฉันเหงามากแน่ๆ ฉันก็เลยอยากใช้เวลากับเธอไงล่ะ” 

“เหงาอะไรกัน เดี๋ยวเธอเรียนจบแล้วก็แวะมาหาฉันได้อยู่ดีแหละน่า" อันที่จริงเธออยากจะบอกกับคาร่ามากกว่าว่าเธอต้องเหงาแล้วก็คิดถึงอีกฝ่ายมากๆ แน่นอน

"งั้นถือว่าเธออนุญาตแล้วนะ!" คาร่าพูดขึ้นด้วยความกระตือรือร้นพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ทำให้ลีน่าอดยิ้มตามไม่ได้ "อ๊ะ ถึงแล้ว ลีน่าลุกมาเร็ว" พูดไม่ทันขาดคำ มือเล็กๆ นั้นก็คว้าข้อมือของลีน่าแล้ววิ่งลงจากรถทันที

แน่นอนว่าคาร่าใช้เวลาไปกับการเดินถ่ายรูปสวยๆ ในสวนสนุก และเล่นเครื่องเล่นกับลีน่า ตลอดทั้งวัน ทั้งคู่ใช้เวลาวิ่งขึ้นวิ่งลงเครื่องเล่นต่างๆ ตัวลีน่าก็มีความสุขเมื่อได้เล่นสนุกเหมือนเด็กทั่วๆ ไป ส่วนคาร่าก็ยิ้มออกเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่าย วันนี้คาร่าทำตัวเป็นเหมือนผู้ปกครองของลีน่า ถ้าคาร่าไม่จับกล้อง เธอก็ไม่ยอมปล่อยให้มือของตัวเองว่างอย่างแน่นอน เวลาเดินไปไหนคาร่าก็มักจะจับมือของลีน่าทุกครั้ง ทั้งกลัวอีกฝ่ายหลงแล้วก็ยังอยากสัมผัสไออุ่นจากอีกฝ่ายก่อนที่จะห่างกันไปไกล สำหรับวันนี้ ลีน่าไม่รู้ตัวเลยว่าเองโดนคาร่าถ่ายรูปไปมากเท่าไหร่ สำหรับคาร่าเองนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าวันนี้ตัวเองรัวชัตเตอร์ไปมากน้อยแค่ไหน แต่สิ่งที่เธอรู้คือตัวเองถ่ายรูปลีน่ามาเยอะไม่แพ้คราวอื่นๆ อย่างแน่นอน

"วันนี้สนุกสุดๆ" ลีน่าเอ่ยขึ้นหลังจากลงจากเครื่องเล่นสุดท้ายแล้วมานั่งพักดื่มน้ำ "ขอบคุณนะ"

"วันนี้สนุกเหมือนกัน เหมือนได้ปลดปล่อยเลย" คาร่าเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม "แล้วจะย้ายไปมหาลัยเมื่อไหร่หรอ" 

"หลังงานพรอมนี่แหละ" 

"เร็วมาก" อันที่จริงเธอว่าเร็วเกินไป คาร่าได้แต่คิดในใจ "แม่อยากให้ไปปรับตัวก่อนหรอ"

"ประมาณนั้น"

“แล้วจะไปงานพรอมรึเปล่า” คาร่าเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“อาจจะไม่ไปมั้ง ไม่รู้จะชวนใครไปด้วย” 

“หนุ่มๆ กลัวแม่เธอรึเปล่า เลยไม่กล้ามาชวน”

“คงงั้นมั้ง แล้วปีนั้นเธอไปรึเปล่าคาร่า”

“เปล่าน่ะ ปีนั้นพี่อเล็กซ์ไม่ว่าง เลยไม่ได้ไป แถมเราก็ยังไม่สนิทกันด้วย ฉันเลยไม่กล้าชวนเธอไป”

“งั้นเธอก็พลาดช่วงเวลานั้นไปงั้นสิ ไม่ไหวเลยนะคาร่า งั้นปีนี้ไปกับฉันนะ” เธอกลั้นใจชวนคาร่าไปงานพรอมกับเธอ แม้เธอจะหวั่นๆ อยู่ในใจก็ตาม

“แน่ใจนะว่าเธอจะไม่มีหนุ่มมาชวนไปงานหลังจากที่ฉันตอบตกลงน่ะ”

“งั้นแปลว่าตกลงนะ”

“อื้อ” คาร่าได้แต่แอบกลั้นยิ้ม อันที่จริงในปีนั้นเธออยากเป็นฝ่ายชวนลีน่าไปงานพรอมเสียด้วยซ้ำ แต่ด้วยความ

“นี่คาร่า เราไปกินโดนัทร้านโปรดก่อนกลับบ้านได้มั้ย” ลีน่าเอ่ยขึ้นด้วยความหิว 

“เอาสิ” คาร่าเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ แม้เธอจะคิดว่าลีน่าชวนเพราะเห็นเธอเป็นเพื่อนเท่านั้น

“งั้นไปกัน” ลีน่าคว้ามือเล็กแล้วจูงไปรอบัสกลับไปยังอีกฟากหนึ่งของเมือง

กว่าจะถึงร้านโดนัทก็เกือบจะค่ำแล้ว ทั้งคู่ใช้เวลาไปกับโดนัทรสโปรด โดยเฉพาะคาร่าที่สั่งแล้วสั่งอีกจนลีน่าต้องเตือน จากนั้นคาร่าก็เดินไปส่งลีน่าที่บ้าน อันที่จริงบ้านของคาร่านั้นอยู่คนละทางกับบ้านของลีน่า แต่ด้วยความเป็นห่วง ทำให้เธอตัดสินใจเดินไปส่งอีกฝ่ายถึงหน้าบ้าน

“ถ้าบ้านแล้วบอกด้วยนะคาร่า” ลีน่าเอ่ยขึ้นหลังจากที่คาร่าเดินไปส่งเธอที่หน้าบ้าน

“ได้เลยค่ะ”

“แน่ใจนะว่าไม่อยากเข้ามาดื่มชาก่อน” 

“ไม่เอาล่ะ เดี๋ยวพี่อเล็กซ์ดุ รีบเข้าบ้านไปได้แล้วน่า”

“โอเคๆ แล้วเจอกันนะ”

“แล้วเจอกัน”

.

.

.

ลีน่าเด็กกว่าคาร่า 3 ปี ทั้งคู่พบกันที่โรงเรียน คาร่ารู้สึกว่าเธอและลีน่าคล้ายกัน โดยเฉพาะการเป็นเด็กใหม่ระหว่างชั้นปี ที่ทำให้ใครๆ มองว่าเธอเป็นตัวตลก เหมือนกับที่คาร่าเคยโดน ตอนนั้นเธอทำได้แค่เก็บเงียบ และไม่ตอบโต้ ไม่เช่นนั้นคนอื่นก็จะรู้ว่าเธอเป็นใคร แต่การนิ่งเฉยนั้นเป็นตัวกระตุ้นที่ทำให้พวกเด็กคนอื่นๆ เข้ามารังแกก็ตาม เช่นเดียวกับลีน่า แต่ไม่ค่อยมีคนเข้ามาแกล้งลีน่าเท่าไหร่เพราะหลังจากที่พวกเขารู้ว่าลีน่าเป็นน้องสาวของเล็กซ์ ลูเธอร์ พวกเขาก็ไม่กล้าเข้ามายุ่งกับลีน่าอีกเลย ทำให้คาร่าเข้าไปทำความรู้จักกับเธอในฐานะรุ่นพี่ และในฐานะเพื่อน อันที่จริงคาร่าใช้เวลาทำใจนานมากในการเข้าไปทำความรู้จักอีกฝ่ายเพราะเธอกลัวและไม่กล้า จนกระทั่งเธอไปปรึกษาอเล็กซ์ พี่สาวคนเก่งของเธอ ทำให้เธอมั่นใจขึ้นมาระดับหนึ่ง และกล้าที่จะเข้าไปทักทายลีน่า แต่ว่าระยะเวลาเพียงปีเดียวก็คงไม่ได้ทำให้ทั้งสองคนสนิทกันจนคาร่าจะกล้าชวนลีน่าไปงานพรอมของเธอ แต่ปีนี้ความฝันของเธอกลายเป็นจริงแล้ว