"วันนี้โทรสั่งพิซซ่าเข้ามากินกันเถอะ" ชายหนุ่มเป็นฝ่ายเอ่ยชวนทั้งที่ปกติแล้ว เขามักจะเป็นฝ่ายห้ามเธอไม่ให้ทานอะไรแบบนี้ทุกวันก็ตาม

"ผีเข้ารึไง ทำไมวันนี้จู่ๆ ถึงชวนล่ะ"

"ก็ผมอยากกินนี่นา หรือคุณไม่อยากกิน ถ้าคุณไม่อยาก เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นก็ได้นะ" มีหรือที่เธอจะปฏิเสธ แต่เธอก็ยังคงแปลกใจอยู่ดี 

พิซซ่าร้อนๆ กับเครื่องเคียงอื่นๆ ก็มาวางกองอยู่บนโต๊ะ เขาลงไปรับเจ้าพิซซ่าพวกนั้นท่ามกลางฝนที่กำลังตกอยู่ ถึงแม้ว่าที่นี่ฝนจะตกอยู่บ่อยๆ ก็ตาม แต่เขาเองก็ยังคงไม่ชินอยู่ดี

"รีบไปเช็ดหัวก่อน เดี๋ยวคุณก็ป่วยกันพอดี"

"ผมแข็งแรงน่า ไม่ต้องห่วงหรอก" เขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่เธอเตรียมให้มาเช็ดผมป้อยๆ ก่อนจะก้มไปหอมแก้มเธอขณะที่เธอกำลังแกะกล่องขนมปังกระเทียมอยู่

"นี่ ถ้าจะเปียกขนาดนี้ไปอาบน้ำใหม่เลยนะ" เธอบ่นยิ้มๆ ใส่เขา 

"ไม่อาบหรอก อาบบ่อยๆ เดี๋ยวตัวเปื่อยพอดี"

"งั้นก็รีบๆ เช็ดผมเลย หิวแล้วเนี่ย"

"เช็ดผมให้หน่อยได้มั้ย" ชายหนุ่มอ้อน ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่เขามักจะอ้อนให้เธอเช็ดผมให้ และโดยปกติเขามักจะอ้อนสำเร็จด้วย

"เช็ดเองเลย วันนี้เห็นพิซซ่าสำคัญกว่านะ" เธอเดินเข้าไปจูบหน้าผากชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะสวมแว่นตาให้กับเขา แล้วเดินเลยไปล้างมือ

"ใจร้าย" 

"ยังไม่ชินอีกรึไง รีบไปล้างมือเลย"

"แต่ผมยังไม่แห้งเลยนะ"

"ไหน" เธอเดินเข้าไปจับผมดูก็ปรากฎว่าผมเขาแห้งแล้ว แต่เขาก็ยังอยากจะอ้อนเธออยู่ "โกหกเป็นสิ่งไม่ดี ก็รู้นี่นา"

"ก็คุณเห็นพิซซ่าดีกว่าผมนี่นา"

"นอกจากพิซซ่า เป็นของกินอย่างอื่น ฉันก็ยังคงเห็นว่ามันดีกว่าคุณทั้งนั้นแหละ ... แต่ถ้าคุณยังจะช้ากว่านี้ ฉันอาจจะยกตำแหน่งโปรดของคุณให้กับขนมปังกระเทียมแล้วนะ"

"ใจร้ายชะมัดเลย" เขาเดินไปเก็บผ้าขนหนูแล้วออกมานั่งทานพิซซ่ากับเธอที่ห้องครัว

เป็นเวลานานมากแล้วที่ทั้งคู่ไม่ได้ใช้เวลาทานข้าวร่วมกัน เพราะเธอมักจะต้องออกเดินทางไปทำงานอยู่ต่างประเทศ หรือต่างเมืองเป็นประจำ ส่วนเขาก็เพิ่งจะได้พักจากการทำงานมาตลอดระยะเวลาสี่ปี แม้จะเป็นการพักร้อนระยะสั้นก็ตาม แต่ก็ทำให้ทั้งคู่มีความสุขที่ได้ใช้เวลาร่วมกันแม้จะสั้นๆ ก็ตาม

"ใส่เสื้อตัวเดิมอีกแล้วหรอ"

"คุณก็รู้ว่านี่เสื้อตัวเก่งของผม"

"อย่าลืมไปปัดเสื้อด้วยล่ะ ขนแมวเต็มไปหมดเลย"

"ไถๆ ก็ออกแล้ว" เธอได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ใส่

"คุณนี่ตลอดเลย"

"คุณก็น่าจะชิน"

"เฮ้อ" เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเก็บจานบนโต๊ะไป

"มา เดี๋ยวผมช่วยล้างจาน"

"ไปเก็บโต๊ะไปเลย เดี๋ยวคุณก็ทำจานแตกอีก"

"คราวนี้สัญญาว่าจะไม่ทำให้จานแตกอีก"

"ก็ได้ ถ้าจานแตกอีกฉันจะให้คุณใช้จานพลาสติกแทนแล้ว" เธอคาดโทษน้อยๆ ก่อนจะเดินออกไปทำอย่างอื่นแทน

แมวตัวน้อยคลอเคลียอยู่ไม่ห่างจากเธอ เป็นสัญญาณบอกว่าเขาไม่ควรเข้าไปแกล้งเธอหรือลูกแมวนั้น ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะโดนเธอตีเอาได้

"คุณคิดว่าลูกแมวนี่มันจะโตไปกว่านี้มั้ย"

"โตสิ มันก็จะโตขึ้นเรื่อยๆ เหมือนคุณยังไงล่ะ"

"ทำไมเหมือนผมล่ะนั่น"

"ก็คุณเหมือนแมวที่กำลังรอเล่นกับฉันนี่"

"ผมเหมือนตรงไหนกัน"

"ก็ตรงนี้นี่ไง" เธออุ้มลูกแมวขึ้นมากอดก่อนจะไปหอมแก้มอีกฝ่าย

"ราตรีสวัสดิ์นะ"

เธอทำอย่างนี้ทุกที แกล้งให้เขาอยากเล่นกับเธอ ก่อนจะหนีเข้าไปนอนก่อนเขาตลอด

เขาเดินเข้าไปปิดไฟให้เธอแล้วเดินออกมานั่งทำงานต่อ งานเขียนของเขามักจะโลดแล่นในเวลากลางคืนจนถึงรุ่งเช้าเสมอ เขามักจะได้ส่งเธอไปทำงานทุกเช้า และตื่นตอนเธอกลับมาตอนเย็น 

เรื่องราวของทั้งคู่ถูกบันทึกไว้ในหนังสือเล่มนี้เขากำลังเขียน เรื่องราวของชีวิตที่มีการเปลี่ยนแปลง ผ่านบทพิสูจน์มามากมาย และได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกับลูกแมวตัวน้อย