เสียงกีตาร์ดังขึ้น บทเพลงบทเดิม บรรเลงซ้ำไปซ้ำมา ชวนให้หวนนึกถึงใครบางคน
ผมคือจ้าวแห่งกาลเวลา ผู้ออกเดินทางท่องกาลเวลาและห้วงอวกาศมาตลอดชีวิต
ผู้คนต่างเข้ามา แล้วก็ผ่านไป
บางคนเข้ามา แล้วก็ไม่เคยจากไปไหนไกล
การเดินทางของผมยังคงดำเนินต่อไป
ผมเสาะแสวงหาบรรยากาศ และการเดินทางใหม่ๆ ตลอดเวลา
มีหลายๆ เรื่องที่ผมอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไข
แต่มันไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้โดยง่ายเลย
การใช้ชีวิตอยู่โดยที่ไม่มีคนบางคน
มันอาจจะสายเกินไป ที่ผมจะเปลี่ยนแปลงได้
ไม่สิ ถึงทันเวลา เธอก็ไม่ยอมให้ผมเปลี่ยนแปลงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหรอก
ผมได้แต่หวังว่าเธอจะมีความสุข ในที่ตรงนั้น แม้ผมจะไม่มีโอกาสที่จะได้พบเธออีกต่อไป
Inspiration:
too late pic.twitter.com/StYI5sF7ny
— โมกัด (@Mogamoka2) April 15, 2017
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนตัวละครที่กำลังเล่าเรื่องออกเดินทางเป็นนิรันดร์ผ่านความตาย แบบนี้ ถ้าพี่พลอยตีความผิดขอโทษด้วย แต่อ่านแล้วรู้ถึงความโดดเดี่ยวจริงๆ
และบางครั้งเขาก็คิดว่า ความจริงแล้ว คนที่เขาเฝ้าคิดถึงเสมอมา อาจไม่มีตัวตนอยู่จริงตั้งแต่แรก
ความไม่มีตัวตนของคนๆ นั้น อาจเป็นสิ่งเดียวที่เขาพยายามที่จะบอกตัวเอง ย้ำกับตัวเองอยู่เสมอว่าเธอคนนั้นไม่มีตัวตนจริงๆ ทั้งที่ในความเป็นจริงนั้นเธอยืนอยู่ข้างๆ เขาเสมอ
บางทีการที่พยายามบอกตัวเองว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่ อาจเป็นเพราะเขาเพียงต้องการปลอบประโลมตัวเขาเอง... ให้เธอไม่มีตัวตนเสียแต่แรกเสียยังดีกว่าให้เขายอมรับว่าเธอกำลังค่อยๆเลือนหายไปจากความทรงจำของเขา