เรามีลูกสาวอยู่หนึ่งคน ปัจจุบันเธออายุสามขวบกว่าๆ เรามีเธอตอนที่เราเพิ่งเริ่มทำงานไม่กี่เดือน น่าจะอายุประมาณ 25 ปี ตอนนั้นเราไม่ได้คิดว่าการมีเธอเป็นเรื่องของการไม่พร้อม เราพร้อมที่จะมีเธอ ตัดกลับมา เมื่อเรากลับมาบ้านเราดุลูกมากขึ้น ตวาดใส่ลูกมากขึ้น เนื่องจากเราเหนื่อยจากงานและต้องกลับมาเตรียมตัวเธอเข้านอนทุกวัน สิ่งที่ทำให้เราหงุดหงิดคือลูกสาวเรามักจะทำในสิ่งที่เราไม่ได้ดั่งใจ เช่น การไม่ยอมเลิกอาบน้ำ การไม่สนใจแต่งตัว การไม่ยอมเข้านอน การไม่กินยาเมื่อไม่สบาย เราจะตวาดใส่ลูกอย่างรุนแรงทุกครั้ง เมื่อเตือนครั้งที่ 1 2 3 ไม่ฟังก็จะเริ่มทันที เราจะยกลูกออกมาแล้วดุว่าทำไมไม่ฟัง ทำไมห่วงแต่เล่น เหนื่อยนะรู้ไหม บังคับป้อนยาแล้วตะโกน กินๆๆๆ ลูกเราก็จะร้องไห้ ยิ่งร้องงอแงมากขึ้นเราก็จะอารมณ์เสียมากขึ้นและตะคอกแข่งกับเสียงร้องของลูก ลูกของเราเลยระแวงทุกครั้งที่เราเรียกชื่อ สิ่งที่เราบีบคั้นลูกคือสิ่งที่เราแค่ต้องการให้เข้านอนตรงเวลา แต่ในเหตุการณ์ตอนนั้นๆเราควบคุมตัวเองไม่ได้เลย อารมณ์แบบปรี๊ดสุดและระเบิดออกมา เมื่อจบเราก็มานั่งเสียใจว่าทำไมเราต้องทำแบบนี้ เรารู้สึกผิดมาก หรือหากวันไหนเราเลิกงานดึกกลับมาบ้านเห็นลูกยังไม่ได้อาบน้ำกินข้าวเราก็จะหงุดหงิดคนในบ้าน และทำโครมคราม เพราะในความรู้สึกเราคิดแต่ว่าแค่นี้ทำไมดูแลแทนให้หน่อยไม่ได้วะ เราไม่ได้อยู่กับแฟนเพราะแฟนเราต้องไปทำงานข้างนอก อาทิตย์จะได้กลับมาเจอกันครั้งนึง คนที่ดูแลลูกเราช่วงที่ไม่อยู่ก็คือ พ่อ แม่ และน้องสาวเรา ซึ่งขนาดเขาช่วยดูแลเรายังอาละวาดใส่ได้แย่จริงๆ