เวลาเกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว แต่กลางฤดูร้อนของเมืองไทยเวลานี้พระอาทิตย์ยังไม่ทันจะตกดิน
ท้องฟ้ากำลังเปลี่ยนสี ด้วยริ้วสีที่อวดอ้างว่าตำแหน่งไหนอยู่ใกล้พระอาทิตย์มากกว่ากัน

เสียงกดลดกระจกรถทำให้ เขา ซึ่งเป็นคนขับต้องรีบหันมองคนข้างๆ
“เปิดกระจกทำไม ตกใจหมด”
“อยากเห็นสีของท้องฟ้าที่แท้จริง” เธอผู้นั่งอยู่เคียงข้างเขาตอบ
“หา?” เขางุนงง แล้วเธอก็ยิ้มให้เขาแทนคำอธิบาย จริงๆรอยยิ้มของเธอก็อธิบายได้อยู่หรอก
..ปล่อยฉันเถอะน่า นายไม่ต้องรู้หรอก เขาคิดว่าเธอคงกำลังคิดแบบนี้

“คราวหลังบอกก่อนนะ จะได้ไม่ตกใจ” เขาบอก แล้วปล่อยให้เธอเฝ้ามองสีท้องฟ้าที่แท้จริงของเธอไป

เขาเป็นคนชอบสังเกตพฤติกรรมของผู้คนและสามารถอนุมานความคิดของคนผู้นั้นได้เสมอ และเธอก็เป็นโจทย์ที่อ่านง่ายมากสำหรับเขา
จำไม่ได้ว่าเขาเริ่มอ่านความคิดของเธอได้ตั้งแต่เมื่อไหร่

อาจตั้งแต่วันที่เขาเอะใจว่า เธอกำลังตกหลุมรักเขา
หรือจริงๆอาจจะเริ่มจากวันที่เธอแสดงท่าทางงอนๆ เพราะได้กลิ่นน้ำหอมที่แปลกไปบนตัวเขา

“ปกติไม่ใส่น้ำหอมนี่?” เธอถามเกริ่น
“มีคนซื้อให้ เราว่ากลิ่นนี้หอมดี ไม่ใช่กลิ่นแนวเฟรชๆแบบน้ำหอมผู้ชายปกติ แพงด้วยนะ” เขาเล่าโดยไม่คิดอะไร
“ไม่ชินว่ะ” แล้ววันนั้นเธอก็ทำตัวผิดปกติ เขารับรู้ถึงคำถามมากมายที่ผุดขึ้นในใจเธอ
“คนที่ซื้อน้ำหอมให้คือใคร?”
“เป็นผู้หญิงใช่ไหม?”
“กำลังคุยกับคนนี้สินะ?”
แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยถาม เพียงแต่จะคอยทำเสียงฟุดฟิดในจมูก แทนการพูดออกมาตรงๆว่า “ฉันไม่ชอบ”

..เขารู้ เพราะเขาอ่านใจเธอออก
หรือบางที เธอนั่นแหละที่เปิดให้เขาเข้าไปอ่านใจเธอได้

แต่ ทำไมเธอถึงต้องลดกระจกลงเพื่อมองสีของท้องฟ้า
ทั้งที่บรรยากาศรถติดตอนเย็นในกรุงเทพมันไม่ได้น่ามองวิวสักนิด
เขามองเธอเพื่ออ่านความในใจเหมือนที่เคยทำได้เสมอ

แต่มันกลับเป็นเพียงภาพหญิงสาวมองไปตามริ้วสีของท้องฟ้า สายตาของเธอไม่ได้บอกว่าเศร้า เหงา หรือสุข
น่าแปลกที่เขากลับไม่รับรู้ถึงความคิดใดๆจากเธอ
เขาไม่อาจอ่านใจเธอในตอนนั้นได้
..อาจเป็นพลังจากแสงอาทิตย์ที่เธอกำลังซึมซับ
หรือบางที เธอนั่นแหละที่ปิดไม่ให้เขาเข้าไปอ่านใจเธอได้

เวลาผ่านพ้นไป เธอไม่มีโอกาสนั่งเคียงข้างเขาบนรถคันเดิมแล้ว และเขาเองก็ไม่ได้คิดจะติดต่อกับเธอเป็นการส่วนตัวอีก
จู่ๆ คำถามที่เขาไม่คิดจะหาคำตอบกลับได้รับการเฉลย

“สีฟ้าจริงๆของท้องฟ้าไม่เคยทำให้ใครแสบตา”

เธอตั้งชื่อให้กับภาพถ่ายที่เธอถ่ายด้วยตัวเองและโพสต์ลงเฟซบุ๊ค หลายคอมเมนต์ถามหาความหมายของประโยคนั้น

แต่เขากลับรู้ความหมายของมันดีกว่าใคร
แม้เขาและเธอจะห่างไกลกันหลายร้อยกิโลเมตร
แต่เขากลับรู้ว่าเธอกำลังคุยกับเขา

น่าแปลก..ที่ตัวเขาเองกำลังอยู่บนรถคันเดิม ถนนเส้นเดิม และเวลาเดิมๆที่เคยมีเธอนั่งเหม่ออยู่ข้างๆ

ท้องฟ้ากำลังอวดริ้วสี แดงบ้าง ส้มบ้าง ม่วงบ้าง
เขาเพิ่งตระหนักถึงช่วงเวลาที่คนเราสามารถมองพระอาทิตย์ด้วยตาเปล่า

สำหรับเธอแล้ว เขาคือพระอาทิตย์
มีพลังแต่ร้อนแรง และทรมานยามเฝ้ามอง

ในที่สุดเขาก็ได้รู้ความจริงในเรื่องนี้
..อาจเพราะแสงอาทิตย์ที่เขาบังเอิญซึมซับอยู่ในเวลานี้
หรือบางที เขาแค่นึกขึ้นมาได้ว่า
ทุกครั้งที่เธอมองหาสีท้องฟ้าที่แท้จริง เธอกำลังเหน็ดเหนื่อยกับการอยู่กับเขา