เราไม่ใช่คนเชื่องช้าขนาดนั้นหรอก ออกจะใจร้อนด้วยซ้ำ ไม่ชอบคนทำอะไรช้าๆเอื่อยๆเหมือน1วันมี48ชั่วโมง แต่ครั้งนี้เราเจอคนที่เร็วกว่า เราไม่ได้รู้สึกแพ้ ไม่ได้รู้สึกว่าต้องเร็วกว่าเค้าให้ได้ แต่เรารู้สึกว่า..อะไรวะ?

     หลังเลิกเรียนเราเดินกลับหอคนเดียว เราทดลองเปลี่ยนสเต็ปเท้าให้ช้าลงจากปกติ ค่อยๆเดินเรื่อยๆไม่เร่งรีบ ครู่หนึ่งที่เรารู้สึกว่าเบื่อจัง เดินช้าขนาดนี้ไม่ทันใจเลย แต่เราก็ไม่ได้เดินให้เร็วขึ้น ถ้าเป็นเราในร่างปกติก็คงจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดๆแก้เบื่อ แต่คราวนี้ไม่รู้อะไรดลใจ เราเงยหน้ามองท้องฟ้าไปด้วยเดินไปด้วย(มองทางด้วย) เราว่าท้องฟ้าวันนี้สวยมากเลย สวยกว่าจอสี่เหลี่ยมที่เราจ้องอยู่ทุกวัน 

    เราเดินช้าลงๆเรื่อยๆจนสุดท้ายก็หยุดเดินแล้วยืนมองท้องฟ้าเงียบๆ บ่นเบาๆกับลมร้อนๆว่าวันนี้เหนื่อยมาก อาจจะไม่มีใครได้ยินหรือช่วยอะไรให้เราหายเหนื่อยได้ แต่เราว่าท้องฟ้าช่วยเราได้