*รีวิวนี้มีการเปิดเผยเนื้อหาบางส่วน*

I said, maybe you're gonna be the one that saves me
And after all, you're my wonderwall.

          จากนี้ไปคงฟังเพลง Wonderwall ของวง Oasis ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เพราะอ่านเรื่องนี้จบแล้วอินมาก อ่านจบอารมณ์ไม่จบ สำหรับเราแล้วยกให้นิยายเรื่องนี้เป็น Top3 ในปีนี้ของเราเป็นที่เรียบร้อย

          สารภาพว่าตอนแรกที่ประกาศลิขสิทธิ์มาคือเฉยมาก คิดว่าน่าจะผ่านเพราะอ่านเรื่องย่อแล้วไม่รู้สึกอยากตามอะไรขนาดนั้น แต่ลงตัวอย่างให้อ่านก็แวะไปอ่านเสียหน่อย อ่านไปอ่านมากลายเป็นว่าเรารอตัวอย่างตอนต่อไปของนิยายเรื่องนี้ที่อัพแบบวันเว้นวันอย่างไม่รู้ตัว

          พอได้ฤกษ์วางขายช่วงงานหนังสือก็เลยสอยมาแล้วลัดคิวเรื่องอื่นๆ ไปหลายเรื่อง พออ่านจบปุ๊บคือไม่เสียใจเลย อ่านจบมีนั่งร้องไห้พักหนึ่ง เปิดเพลง Wonderwall แล้วก็นั่งร้องไห้คนเดียวในห้องตอนบ่ายสองโมงครึ่งของวันที่ 17 ตุลาคม 5555

          นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของ ลู่เหยียน นักร้องนำวงร็อกใต้ดิน VENT ที่หน้าตาดี มีเสน่ห์ และมีน้ำเสียงทรงพลัง มานะและพรสวรรค์ในการร้องและแต่งเพลงมีพร้อม แต่สิ่งที่ขาดคือฝีมือกีตาร์ที่ห่วยบรม และการเงินขัดสนต้องยกมือปิดหน้า

          ชีวิตปกติก็ดูย่ำแย่พอแล้ว ตอนนี้ยังต้องมาเจอกับวิกฤตการณ์ในวง เพราะวงดนตรีที่ตั้งมาสี่ปีเกิดแตกกะทันหัน มือเบสกับมือกีต้าร์ขอออกจากวงไปทำมาหากินที่บ้านเกิด เหลือแค่ตัวนักร้องนำอย่างลู่เหยียน และมือกลอง หลี่เจิ้น โดดเดี่ยวยิ่งกว่าเดียวดาย

          เงินติดตัวก็ไม่ค่อยจะมี ตึกที่อยู่ก็กำลังเผชิญกับการไล่ที่ แถมยังต้องมองหาสมาชิกใหม่เข้ามาในวง แล้วลู่เหยียนก็ได้เจอกับคุณชายใหญ่ เซียวหัง ผู้มีออร่าคนรวยฉาบไล้เต็มตัว หลังเกิดเรื่องเข้าใจผิดกันไปก็ได้โคจรมาเจอกันเรื่อยๆ กระทั่งในวันหนึ่งที่ฝนตกหนัก ลู่เหยียนตัดสินใจพาคุณชายใหญ่แซ่เซียวชื่อหังผู้หนีออกจากบ้านมาตัวเปล่าแล้วนั่งยองๆ อย่างสิ้นไร้ไม้ตอกกลับไปอยู่ด้วย

          เซียวหังจึงกลายมาเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ที่อยู่ห้องตรงข้าม เริ่มต้นใช้ชีวิตดิ้นรนในแบบคนชนชั้นล่าง จากนั้นก็ขยับเข้ามาอยู่ในห้องเดียวกับลู่เหยียนแบบงงๆ

          เรื่องราวประมาณนี้ แต่มันก็มีมากกว่านี้ เพราะโดยรวมแล้วมันคือนิยายที่บอกเล่าถึงการดิ้นรนไปยืนในจุดสูงสุดตามที่หวังของตัวเอกทั้งสองคน พวกเขาปีนบันไดขึ้นไปทีละขั้นๆ เพื่อที่จะได้ยืนมองกันและกันในจุดที่สูงที่สุดของชีวิต

          ลู่เหยียนนอกจากเป็นนักดนตรีก็ทำงานรับจ้างสารพัดอย่างชนิดที่เราจะคิดไม่ถึงเลยล่ะ บวกความหน้าด้านช่างพูดช่างจำนรรจาแล้วไม่ยากเลยที่จะทำให้เราหลงรัก และเซียวหังเองแรกๆ ดูเป็นลุคคุณชายเย็นชาแต่ความจริงสายกวนโอ๊ยมาก สายหื่นด้วย แต่ถ้าใช้คำจำกัดความที่ดูเหมาะสมหน่อยก็ต้อง...สายซัพ

          สองคนนี้ซัพพอร์ตกันดีมาก จนกับจนมาเจอกัน คุณชายเซียวคนนี้ออกจากบ้านมาเพราะตีกับพ่อ ชนิดที่ไม่มีวันกลับไปคืนดีกัน พอออกมาก็ออกมาแต่ตัวของแท้ เงินไม่มี มือถือไม่มี กระทั่งบัตรประชาชนก็ไม่ดี เพราะงั้นงานรับจ้างที่หาทำในช่วงถังแตกจึงมีจำกัด

          แต่เราชอบที่พี่แกไม่มีลุคคุณชายเอาแต่ใจเหมือนเรื่องอื่นๆ ก็คือมีความสามารถและรู้ว่าตัวเองถนัดทำอะไร คุณชายเซียวคนนี้ชอบสายเขียนโค้ดสายคอมพิวเตอร์ หลังจากห่างหายมาสี่ปีเพราะพ่อห้ามให้ไปเรียกเศรษฐศาสตร์แทน ตอนนี้เลยกลับมาเคาะสนิมสกิลเก่าอีกหน โดยมีคนที่คอยสนับสนุนคือลู่เหยียน

          ส่วนลู่เหยียนต้องบอกว่าล้มลุกคลุกคลานมานานกว่านั้น แบ็คกราวนด์ตัวละครคือเห็นทะเล้นแบบนั้นแต่ชีวิตน่าสงสารมาก ทว่ากลับเป็นคนที่น้อยครั้งจะร้องไห้และไม่เคยยอมแพ้ ภายหลังได้สมาชิกวงเข้ามาเติมเต็มให้วงกลับเป็นวงอีกครั้ง นั่นคือ ต้าเพ่า มือกีต้าร์ กับ สวี่เยี่ย มือเบส จากนั้นก็เริ่มต้นโบยบินครั้งใหม่ พร้อมกับความฝันที่ว่าอยากออกจากใต้ดินแล้วขึ้นไปอยู่บนดินดูบ้าง

          ความสัมพันธ์ตัวละครในเรื่องมันดีมากจริงๆ อารมณ์ประมาณนิยายของ Wu Zhe แต่มาในแนวขำๆ ฮาๆ คือพระนายซัพพอร์ตกันดีในเวย์ของพวกเขา แต่แบบตบหัวเรียกไอ้ลูกหมา มาหาพ่อมา อะไรแบบนี้ หรือ มาให้เอาหน่อย (?) จะขึ้นเวทีก็ขึ้นไปสิฉันขอขึ้นบนตัวนายก่อน (?) ก็คือเฮ้ยๆๆๆ พี่เซียว 55555 แต่เราชอบคือมันไม่มีดราม่าของสองคนนี้เลยเพราะพวกเขาเหมือนจับมือเดินไปด้วยกัน คอยถามกันว่างานของอีกฝ่ายเป็นยังไง วันนี้ทำได้ดีหรือเปล่า สนับสนุนการตัดสินใจของอีกฝ่าย คอยผลักดันกันและกัน มันโคตรเฮลท์ตี้เลย จะร้องงง

          แล้วอีกอย่างที่ชอบคือตัวละครอื่นๆ ในเรื่องไม่จางเลย เรารักพวกเขามากๆๆๆ แต่ละคนมีสตอรี่ของตัวเอง อย่างพวกแก๊งห้องเช่าตึกเดียวกัน หรือพวกนักร้องวงใต้ดินในหลุมหลบภัย แม้จะเป็นตัวประกอบแต่ก็ยังมีการบอกเล่าแบ็คกราวนด์ของพวกเขาว่าเป็นไงมาไง เจอกับอะไรมาบ้าง (อย่างอดีตเพื่อนร่วมวงยังมีซีนซึ้งมาให้ สองหน้าสุดท้ายทำเราน้ำตาแตก) มันเป็นการให้น้ำหนักตัวประกอบซึ่งการทำแบบนี้มันทำให้เราคนอ่านอินไปกับพวกเขาเหล่านั้น และค่อนข้างใจหายตอนรู้ว่าเนื้อหามันดำเนินมาในหน้าสุดท้าย เพราะเราไม่ได้โบกมือลาแค่กับลู่เหยียนและเซียวหัง แต่เราต้องโบกมือลาตัวประกอบทุกตัวในเรื่องที่เดินทางมากับเรากว่า 880 หน้า อิ่มใจแต่ก็ใจหายอย่างบอกไม่ถูก

          ในเล่มสองมีการแข่งขันในรายการประกวดด้วย อันนี้ไม่ได้ลงรายละเอียดมากเน้นพูดข้ามๆ แต่เราชอบดูรายการทำนองนี้อยู่แล้ว อารมณ์แบบหมิงรื่อ (The Coming One: Superband) อ่านแล้วเลยอินมาก แต่นิยายใช้ประเด็นนี้มาพลิกอีกตลบโดยการใส่ความเป็นนายทุนวงการบันเทิงเข้าไป ซึ่งพอมาคิดมันก็จริงนะ ในแง่ของธุรกิจวงดนตรีในจีนมันสู้พวกไอดอลหรือศิลปินเดี่ยวไม่ได้เลย ส่วนตัวเลยชอบประเด็นนี้มากๆ

          แล้วในภาพรวมมันคือการล้มลุกคลุกคลานของคนสองคนในสายงานที่ต่างกันแต่เป้าหมายก็คืออยากประสบความสำเร็จเพื่อกันและกันไง ที่สำคัญมันเรียล อย่างเซียวหังก็เริ่มจากศูนย์ของแท้ ต้องเคาะสนิมสกิลใหม่ เงินไม่มี อุปกรณ์ไม่พร้อม อาศัยยืมคอมพิวเตอร์พังๆ มาเขียนโค้ด ไม่ก็วิ่งไปร้านเน็ต ใช้บุหรี่อัดให้ตัวเองมีสติเพื่อทำงานหาเงินสร้างชื่อเสียงเล็กๆ ให้แบรนด์ตัวเองเป็นบันไดเหยียบขึ้นไปในจุดที่สูงกว่า เหมือนกันกับลู่เหยียน ที่ขอแค่มีโอกาสไม่ว่าอะไรก็สามารถใช้เพื่อโฆษณาให้วงตัวเองได้ แบบกว่าจะประสบความสำเร็จได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

          แอบเสียดายเรื่องน้องชายเซียวหังนิดหน่อย นึกว่าจะมีพูดถึงแต่ว่าไม่มี หายไปเลย ไม่รู้เป็นไงต่อ

          ส่วนปกสวยมากกก เข้าใจว่าใช้ปกต้นฉบับ แบบว่ามันดูสบายตาสุดๆ คุณปราณหยกแปลได้อรรถรสมาก ชอบมาก ศัพท์แสงอ่านแล้วได้อารมณ์จริงๆ อย่างพวกพาร์ทต่อปากต่อคำกันเนี่ย แต่ก็มีหลุดๆ มาที่เห็นเด่นๆ คือ 2 จุด:

          โดยรวมแล้วมันดีมากกก สายนิยายไล่ตามความฝัน ไม่ท็อกซิก ไม่ดราม่า พระนายสายซัพพอร์ตกันและกัน ตัวประกอบโคตรดีอยากมีเพื่อนแบบนี้บ้าง เราอยากให้ลองอ่านเล่มนี้เลย คนไม่ค่อยพูดถึงเท่าไหร่ พอเข้าใจได้ว่าเฟิร์สอิมเพรสชั่นค่อนข้างเฉยๆ แต่พอได้ลองอ่านแล้วคือสุดจะอิน

          

          สำหรับเราเรายกให้เรื่องนี้ขึ้นแท่น Top3 ในปีนี้ของเราค่ะ อ่านแล้วเสียใจที่ต้องบอกลาพวกเขาทุกคนในเรื่องนี้ แต่ก็ยินดีที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการเฝ้ามองพวกเขาแต่ละคนก้าวไปในหนทางของตัวเอง

twitter : @malavitabb