หลังจากฆ่าตัวตาย โม่หราน ราชันเหยียบเซียนแห่งโลกบำเพ็ญเพียรที่ผู้คนกล่าวขานว่าโหดเหี้ยมอำมหิตก็ย้อนกลับอดีตมาอยู่ในร่างตัวเองช่วงอายุสิบหกปี เป็นช่วงเวลาที่ความชั่วร้ายเลวทรามทั้งหมดในชีวิตเขายังไม่เกิดขึ้น

และคนสมควรตายที่เขาแสนเกลียดชังผู้นั้นก็ยังอยู่ ฉู่หว่านหนิง ยังเป็นอาจารย์ของเขาเช่นเดิม เริ่มแรกที่ย้อนกลับมาเขายังโกรธแค้นอาจารย์อย่างมากและพยายามหาทางเอาคืนทุกขณะ แต่การณ์กลับกลายเป็นว่ายิ่งอยู่ไปยิ่งไม่เหมือนเมื่อก่อน กับฉู่หว่านหนิงผู้นี้ โม่หรานเกลียดชังเขานัก แต่นอกจากความเกลียดชังแล้ว ไม่รู้เพราะเหตุใดมักระคนด้วยความรู้สึกซับซ้อนบางอย่าง

*

นี่เป็นนิยายที่ตั้งหน้าตั้งตารอระดับหนึ่งเลย ได้ยินความดราม่ามาเยอะ แถมยังมี Trigger warning เพียบอีกต่างหาก 

  
ชื่อเรื่องเหมือนนิยายรักหวานแหววแนวแจ่มใส ตรงข้ามกับปกที่ร้อนแรงดั่งไฟนรก แต่ถามว่าทำไมยังตั้งชื่อแบบนี้ อ่าน ๆ ไปก็เข้าใจ เพราะว่าโม่หราน พระเอกของเราเหมาะกับตำแหน่งหมาโง่จริง ๆ

โม่หราน...หรือ ท่าเซียนจวิน ตายจากโลกก่อนด้วยความอ้างว้างเดียวดาย ตายด้วยความรู้สึกว่าโลกนี้ไม่เหลืออะไรให้เขาอยากอยู่อีกแล้ว เกิดใหม่มาอยู่ในร่างตัวเองวัยสิบหก บนเตียงกับคณิกาหนุ่มคนหนึ่งที่เคยทำเรื่อง “ดี ๆ” กับเขาไว้ในอดีต โม่หรานในโลกก่อนรักนายนายบำเรอคนนี้อยู่บ้าง จนกระทั่งโดนหักหลัง

  
ทีแรกโม่หรานคิดว่าจะฉวยโอกาสนี้กรีดหน้านายโลมคนนี้ให้เสียโฉม จะได้หากินไม่ได้อีก แต่กลับนึกถึงโลกในตอนนี้ที่เขายังไม่กลายเป็นคนเลว "ซือเม่ย" ศิษย์พี่ที่เขาแอบรักก็ยังไม่ตาย โม่หรานก็เลยเลิกล้มความคิด เปลี่ยนเป็นขโมยของนายโลมคนนี้จนหมดตัวแทน

จุดเริ่มต้นของความเปลี่ยนแปลงในโลกปัจจุบันน่าจะเริ่มจากตรงนี้ การกระทำของโม่หรานเหมือน Butterfly effects อย่างหนึ่ง ส่งผลให้เขาถูกนายโลมมาร้องเรียน ถูกฉู่หว่านหนิงลงโทษ โดนให้ไปทำความสะอาดที่เรือนของอาจารย์ซึ่งโลกก่อนเขาไม่เคยเข้าไปเหยียบ

หลังจากนั้นเรื่องราวก็ค่อย ๆ ดำเนินไปในทางที่ทั้งเหมือนและก็แตกต่างจากโลกก่อน มีหลายอีเว้นต์เหมือนในโลกก่อนที่ต้องผ่าน แต่รายละเอียดบางอย่างกลับไม่เหมือนกัน เช่น โม่หรานพบว่าอาจารย์ในตอนนี้ กับในความทรงจำของเขาช่างแตกต่างกัน อาจารย์ก้าวเข้ามาปกป้องเขาหลายครั้ง อีกทั้ง การพัวพันกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ทำให้ชาตินี้เขารู้สึกสับสนกับฉู่หว่านหนิงเหลือเกิน

โม่หรานเป็นหลานของเจ้าสำนักที่พลัดพราก กว่าจะโดนเก็บกลับมาก็โตระดับนึงแล้ว เป็นเด็กที่ไม่มีความคิดซับซ้อนอะไร รักคือรัก เกลียดคือเกลียด ซือเม่ยดีกับเขา เขาก็ชอบ ส่วนอาจารย์ เข้มงวดกวดขันเขา ไม่เคยชมเขาสักครึ่งคำ โม่หรานก็เลยเกลียด แต่เห็นอาจารย์ไปชื่นชมคนอื่น เลือกคนอื่นมากกว่าเขา เขาก็ไม่ชอบ ถึงขั้นโมโห พอคิดว่าฉู่หว่านหนิงไปใกล้ชิดคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง

อ่าน ๆ ไป สรุปก็คือ นังโม่หราน นัง-หมา-โง่ สมชื่อเรื่องเลย!! แก-ชอบ-เขา-เว้ยยยยย !!! ทั้งหมั่นไส้ทั้งเอ็นดู

  
ส่วนฉู่หว่านหนิง นี่ก็สมกับเป็นแมว เป็นแมวหยิ่ง ๆ หนึ่งตัว ไม่รู้จักความอ่อนโยนทนุถนอม ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด ใคร ๆ ก็กลัว เพราะเป็นคนอารมณ์ร้าย ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้ ตัวฉู่หว่านหนิงก็รู้เรื่องนี้ดี ทั้งที่จริง ๆ เขาเองมีความน้อยใจอยู่ลึก ๆ แต่ก็เลือกที่จะปัดมันทิ้งไปทำเหมือนไม่แคร์ เพราะทิฐิและหน้าบาง จนวันหนึ่งโม่หรานเข้ามา ฉู่หว่านหนิงก็ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง สุดท้ายเลยใช้ความเย็นชามากลบความเลิ่กลั่กของตัวเอง ไม่พอใจก็ตะปบ

แค่เล่ม 1 ฉู่หว่านหนิงก็เจ็บตัวไปเยอะพอสมควรเลย (แงงง) โดนกรงเล็บปีศาจ แล้วไหนจะโดนทำโทษ แผลเน่าเหวอะหวะก็ไม่เรียกใครมาช่วย ไม่บอกใคร วันรุ่งขึ้นไปยืนกวาดใบไม้ได้หน้าตาเฉย ขนาดโม่หรานที่(คิดว่า)เกลียดอาจารย์ ยังแอบโมโหในใจว่าท่านเป็นบ้าอะไร เรียกให้คนช่วยมันจะตายหรือ!
อ่อนใจแทนค่ะ

ลูกศิษย์ในการดูแลของฉู่หว่านหนิงยังมีอีก 2 คน คือ "เซวียเหมิง" เป็นประมุขน้อยของสำนัก นับเป็นญาติผู้น้องของโม่หราน แต่สองคนเป็นไม้เบื่อไม้เมากันไม่ขาด เซวียเหมิงเคารพรักอาจารย์มากกก ๆๆๆ แต่ก็เกรงกลัวด้วยเหมือนกัน ดังนั้นแถมที่ตามติดอาจารย์ เลยมักจะมาอยู่กับโม่หราน แล้วก็เถียงกันตลอด

อีกคนคือ "ซือเม่ย" หนุ่มน้อยสายรักษา ที่โม่หรานหลงรักนั่นเอง เป็นคนที่โม่หรานยกย่องเทิดทูน ชาตินี้หมายมั่นจะปกป้องซือเม่ยไม่ให้ตายเด็ดขาด ซีนที่โม่หรานบรรยายช่วงที่ได้กลับมาเจอซือเม่ยอีกครั้ง เป็นซีนที่เราเข้าใจเลยว่าโม่หรานยึดติดกับคนนี้มาก ซือเม่ยอ่อนโยนกับเขาที่สุด

  
เพียงแต่โม่หรานโง่ ไม่รู้จักความรู้สึกที่ซับซ้อน เลยไม่รู้ว่าความรักของตัวเองมันไม่ใช่แบบนั้น

ตัวโม่หรานรู้แต่ว่าซือเม่ยบอบบางบริสุทธิ์ ไม่กล้าแม้แต่จะคิดทำให้มีมลทิน ส่วนฉู่หว่านหนิง เป็นคนที่เขาเกลียด แต่ก็ไม่ยอมรับว่าตัวเองมีอารมณ์กับเขา ... /กลุ้ม

เล่มแรกยังไม่ดราม่าเท่าไหร่ค่ะ มีซีนพอให้ขำ ๆ มีซีนน่ากลัว ซีนอารมณ์สบาย ๆ โรแมนติกบ้าง แล้วก็ซีนแบบ "นังโม่หราน!! ไหนแกบอกเกลียดเขาไงงงงง"

ส่วนเรื่อง TW ถึงมันจะเยอะไปหน่อย เราเห็นบางคนติงตรงนี้กันเยอะ...คือยังไงดีล่ะ ด้วยธีมของเรื่อง ด้วยคาแรกเตอร์ โลกยุทธภพ เข่นฆ่า ทรมาน ศิษย์ล้างครู ลงโทษ โบย เฆี่ยน อะไรพวกนี้มันค่อนข้างจะเบสิกเลย คือมันไม่ได้มีแค่เรื่องเซ็กซ์อย่างเดียวนะทุกคน

ตอนที่อ่านเล่มนี้ เราไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรนะ คนเขียนก็ไม่ได้บรรยายหนักจนรู้สึกว่ารับไม่ไหวขนาดนั้นอ่ะ 

เรื่องคำแปล เราไม่ติดใจอะไรเลยค่ะ ชอบซะด้วยซ้ำ นักแปลถอดความมาอย่างดี โดยเฉพาะที่เป็นกลอนต่าง ๆ หาคำสวยมาก ! นับถือ !

ปล. เรายังไม่เจอคำผิดเลย เย้ๆ