2009: ยุคที่ WIFI ยังไม่แพร่หลาย ฉันใช้ชีวิตอย่างไร

ผ่านมาจนถึงวันนี้ แค่เกือบๆ 8 ปีเท่านั้นเอง ฉันยังสงสัยว่าฉัน..ใช้ชีวิตอย่างไรเมื่อไร้ Internet.. ฉันเดินทางไปประเทศเกาหลีใต้แบบไร้ Pocket WIFI และ Smartphone ยังไม่เป็นที่รู้จักอย่างแพร่หลายเช่นทุกวันนี้ ฉันทำได้อย่างไร

ฉันเลือกพิมพ์แผนที่ในที่ๆ ฉันอยากจะไป โดยที่ไม่รู้ล่วงหน้าเลยว่า แผนที่เหล่านั้นมันจะเป็นฉบับล่าสุดหรือไม่ แผนที่เหล่านั้นมันจะขาดตกบกพร่องมุมไหนไปหรือเปล่า ไม่กลัวว่าจะหลงบ้างเลยหรือ นั่งนึกไปนึกมา .. สรุปพฤติกรรมนักท่องเที่ยวฉบับเด็กสามัญประจำบ้านอย่างฉันได้ดังนี้

หากหลงจงไปตั้งต้นที่สถานีรถไฟใต้ดิน ที่ฝังอยู่ทั่วกรุงโซล จริงๆการหลงทางมันก็อาจจะนำเราไปเจออะไรที่เราไม่คาดคิดก็ได้นะ เช่นร้านอาหารที่อร่อยกว่าที่คิด คาเฟ่ที่น่ารักกว่าที่เราคาดหวังไว้

เมื่อการเดินทางของฉันไม่ได้พกหนังสือนำเที่ยวเล่มหนาอย่าง Lonely Planet แต่อย่างที่บอก นักท่องเที่ยวอย่างฉันใช้ความรู้สึกในการเลือกสถานที่ท่องเที่ยว อะไรก็ตามที่ดีต่อใจ ฉันไปหมด คุณอาจจะเห็นรูปที่ฉันถ่ายมาไม่มีสถานที่ท่องเที่ยวที่เราเรียกกันว่า Landmark ซักเท่าไหร่ แต่รูปของฉันเต็มไปด้วยรูปคน รูปบรรยากาศ รูปที่มีความรู้สึก รูปที่เรากลับมาดูแล้วก็ยังทำให้นึกถึงบรรยากาศในตอนนั้น วินาทีนั้นที่ฉันได้บรรจงกดชัตเตอร์ลงไป

สิ่งที่นักท่องเที่ยวฉบับเด็กสามัญประจำบ้านพึงจะทำคือ การแพลนทริปคร่าวๆว่าเราจะไปที่ไหน แล้วมันเดินทางอย่างไรเช่นการลงรถไฟใต้ดินเพื่อเปลี่ยนสายรถไฟหรือเปลี่ยนไปโดยสารด้วยรถเมล์ เป็นต้น เราควรจะหาข้อมูลต่างๆไว้บ้างเผื่อเกิดเหตุการณ์หรือสถานการณ์ต่างๆที่เราไม่คาดฝันและพึงจะเกิดทุกเมื่อเมื่อเราเผลอมีความสุขมากจนเกินไป

อยู่ๆ ก็รู้สึกคิดถึงขึ้นมา... นี่แหละนะ เค้าถึงบอกว่าเด็กสามัญประจำบ้าน อยู่บ้านได้ไม่นาน อยากจะเริ่มเก็บกระเป๋า เก็บกล้องออกเดินทางอีกแล้วสิเนี่ย

..คิดถึงจัง .. เด็กสามัญประจำบ้าน ..