ณ เวลานี้ ฉันพบตัวเองกำลังละเลียดอาหาร อยู่ที่ร้านอาหารย่านอินซาดง (Insadong) แถวบ้าน จริงๆ ก็หน้าบ้านเลยนั่นแหละ เดินผ่านร้านนี้อยู่ทุกวัน แต่ยังไม่มีโอกาสมาลิ้มลองของอร่อยเลย ฉันนั่งมองกองจานเครื่องเคียงที่วางอยู่ตรงหน้า ฉันกระเพาะฉันเริ่มเกรง ต้องทำงานหนักอีกแล้ววันนี้ อาหารได้มาเยอะเหมือนเคย 

      การกินข้าวคนเดียวสำหรับฉันตอนนี้ ไม่มีความเขินอายเหลืออยู่แล้ว จริงอยู่การมีเพื่อนกินข้าวทำให้เราไม่เหงาแต่บางทีการกินข้าวคนเดียว ทำให้เราสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากขึ้น และก็เป็นไปตามคาด ความจุในกระเพาะอาหารฉันมีไม่มากพออีกแล้ว

        ถึงเวลาที่ฉันจะกลับไปรับเด็กๆตามที่ฉันสัญญาไว้ ที่แรกก็คือ Ssamziegil ฉันไม่ได้เดินวนรอบตึกเหมือนอย่างตอนที่มาครั้งแรก ฉันมีเวลาไม่มาก จึงเลือกใช้บริการบันไดแทน เพื่อมาพบว่าของชิ้นนั้นโดนอุปการะไปเป็นที่เรียบร้อย อะไรที่ไม่ใช่ของเรา ยังไงก็ไม่ใช่ของเราเอาน่ะ อ่ะ ยังมีอีกหลายชิ้น

      สถานีถัดไป เมียงดง (Myeongdong) นี่ฉันลืมไปสนิทเลยว่า มีร้านเครื่องเขียน DCX ที่โด่งดังเรื่องความน่ารักน่าลุ้นของเครื่องเขียนชิ้นน้อยใหญ่นานาชนิดนี่นา ฉันหัวเราะกับตัวเอง พาลอยากจะเอาหัวโขกกับเสารถไฟใต้ดินเหลือเกิน ฉันลืมไปได้อย่างไร แต่แล้วเมื่อฉันเดินตามลายแทงอย่างเริงร่าไปจนถึงที่หมาย เพื่อมาพบว่า DCX ได้กลายร่างเป็น ร้าน Watsons ไปเสียแล้ว ของไม่ได้หายไปอย่างเดียว แต่กลับหายวับไปทั้งร้านซะเลย ฉันเดินโงนเงนเซ็งกับอารมณ์ในตอนนี้มาก พลางคิดในใจ

“หรือว่าฉันจะได้กลับมาใช้เงินก้อนนี้ในวันข้างหน้า”

      หลังจากไล่อุปการะเด็กๆที่เมียงดงแล้ว จุดมุ่งหมายต่อไป ดงแดมุน (Dongdaemun) ไงล่ะ เด็กๆจากชั้น Young Designer ของห้าง Doota ก็วันนั้นฉันหมายหัวไว้เยอะแยะเลย เสร็จฉันล่ะ แต่หัวใจฉันกลับเล็กลีบลงไปอีก เมื่อฉันเดินมาเจอกับป้ายใจดำสีขาวสะอาด ขนาด A4 แปะไว้หน้าห้างมีใจความว่า ห้าง Doota ปิดให้บริการและจะเปิดให้บริการอีกทีตอนหนึ่งทุ่ม ฉันมองดูนาฬิกา เป็นเวลาหลายชั่วโมงเชียวนะ

ฉันเดินคอตกมานั่งบริเวณหน้าห้างที่ตอนนี้ถูกจับจองไปด้วยกลุ่มคนที่โดนปฏิเสธมาจากทางห้างเหมือนๆกัน ฉันพยายามนึกว่า ยังมีเด็กๆที่ฉันหลงลืมไว้ที่ไหนอีก พร้อมๆกับส่งเมลอนเสี้ยวพระจันทร์เสียบไม้ ที่ฉันสอยมาจากร้านขายผลไม้ข้างทาง 

      ฉันไม่ลืมเด็กๆไว้ที่ไหนแล้ว และคงจะเสียสติไปจริงๆหากฉันจะนั่งรอจนห้างเปิด ฉันควรจะกลับไปเก็บกระเป๋าได้แล้ว ของมีมากเกินไปจริงๆ ฉันจะยัดมันลงไปอย่างไรหมด เปรียบเทียบปริมาณของตอนนี้ ถุงสูญญากาศคงช่วยอะไรไม่ได้มาก ของแต่ละอย่างที่รอการจัดเก็บหรือจะเรียกว่ายัดก็ดูไม่ผิดนัก น้ำหนักเยอะอยู่เหมือนกันนะนี่

..เอ๊ะหรือเงินก้อนสุดท้าย ฉันต้องเอามาจ่ายค่าน้ำหนักที่เกินรึเปล่านะ ..ฉันหมายถึงกระเป๋าน่ะ ไม่ใช่ตัวฉัน..