เรื่องเล่าเจ้าชายแห่ง xxx

                 ผู้คนมักคิดว่าการเป็นเจ้าชายนั้นแสนเลอเลิศ ใช้ชีวิตสุขสบายราวกับเทวดาในวิมานสวรรค์ จะชี้นิ้วบันดาลสิ่งใดหรือเรียกร้องสิ่งใดก็ย่อมได้
                 บิดาพวกเจ้าเถอะ!
                 หากชาวบ้านได้รู้ความจริงของการเป็นเจ้าชายแห่งแคว้นของข้า พวกเขาจะไม่มีวันพูดเช่นนั้นเด็ดขาด
                 ข้าจะเล่าให้ท่านฟังเอง
                 เริ่มจากการถูกบังคับให้พิสูจน์ตนเองด้วยการเดินลุยไฟ
                 ใช่ เดินลุยไฟ!!!
                 ข้าเองก็ไม่แจ้งแก่ใจว่าผู้ใดเป็นคนต้นคิดธรรมเนียมชวนเสียวไส้นี้ตั้งแต่แรก เจ้าชายเมืองข้านั้นถูกกำหนดและคาดหวังให้ผ่านการทดสอบนี้ไปได้อย่างสวยงาม
                 อาจจะไม่เกินกำลังเท่าใดนักหากพวกเราต้องพิสูจน์ตัวเองเมื่อเติบใหญ่ เสียแต่ว่าการลุยไฟครั้งนี้ถูกจัดขึ้นในงานฉลองสมโภชน์ห้าชันษา
                 พูดง่ายๆ ประสาชาวบ้านก็คือต้องเดินลุยไฟในวันเกิดอายุครบ 5 ขวบของตัวเองนั่นแล
                  มารดาพวกเขาเถิด!!!
                  เด็กห้าขวบต้องมาเดินบนถ่านไฟร้อนระอุที่มีเปลวไฟวูบวาบเรียงเป็นทางยาวสามสิบเมตร
                  ข้าจำได้ว่าวันนั้นข้าร้องไห้จ้า จะวิ่งหนีไปหาพระนม แต่ถูกราชมัลร่างใหญ่หน้าตาถมึงทึงราวกับยักษ์กินคนขวางเอาไว้ ข้าร้องเรียกหาพระมารดา ทว่าเสด็จท่าน    กลับประทับนิ่งอยู่บนพลับพลากับพระบิดาของข้า
                 ข้าร้องไห้สะอึกสะอื้น รู้ตัวอีกที ราชมัลคนนั้นก็ดันไหล่ข้ามาจนถึงขอบแท่นพิธีที่แผ่ไอร้อนมาใส่จนข้าแสบนัยน์ตาไปหมด
                 ข้าไม่มีทางเลือก นอกจากจะวิ่งเหยียบถ่านร้อนพวกนั้นไปอย่างรวดเร็ว
และจับไข้ไปอีกสามวัน
                 ทุกวันนี้ เมื่อพูดถึงไฟ ข้ายังรู้สึกเจ็บแปลบที่ฝ่าเท้าด้วยอุปทาน และเหลือบลงมองพื้นด้วยความหวาดระแวง
                หากนั่นคือบททดสอบเพียงหนึ่งเดียว ข้าคงไม่ต้องมานั่งกลุ้มใจเฉกเช่นวันนี้
                กฏมณเฑียรบาลของเมืองข้านั้นแปลกประหลาดกว่าหลายเมืองในแถบนี้ จะไม่มีการแต่งตั้งองค์รัชทายาท ราชบุตรองค์โตมิได้มีศักดิ์ยกไว้ในฐานันดรสูงสุด แต่การรั้งตำแหน่งรัชทายาทนั้นจำต้องได้มาด้วยการแข่งขัน
                เจ้าชายทุกพระองค์จะต้องเข้าร่วมการประลองเพื่อชิงตำแหน่งสุดยอดเหนือผู้ใด
จึงไม่แปลกที่จะเห็นเจ้าชายในเมืองข้าเคี่ยวกรำฝึกปรือทั้งอาวุธและวิชาการ
                พวกขี้เกียจที่ไม่ต้องการบัลลังก์ต่างก็พากันนอนตีพุง ไปเป็นฐานให้เจ้าพี่เจ้าน้ององค์อื่นๆ เหยียบเล่นเมื่อถึงคราประลอง
               ข้าเคยเอ่ยปากถามว่าเหตุใดพวกเขาจึงไม่ใคร่ฝึกซ้อมเพื่อเข้าทดสอบ
               เจ้าพี่พระองค์หนึ่งตรัสตอบข้าพร้อมเสียงสรวล
               'เจ้ามันโง่ คนฉลาดน่ะ ไม่มีใครเขาอยากเป็นราชากันหรอก ไม่เพียงต้องห่วงใยอาณาประชาราษฏ์ ยังต้องคอยระแวดระวังศึกทั้งภายในและภายนอก สู้เป็นเจ้าชายเล็กๆ รับเบี้ยหวัดเงินปีอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ไม่หาห่วงมาคล้องคอดีกว่า’
               คืนนั้น ข้ากลับไปขบคิด
               เห็นทีจะจริงดั่งน้ำคำเจ้าพี่ การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นถือเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อลงสู่สนามประลอง
              แต่เหตุที่ข้าต้องเคี่ยวกรำฝึกจนปวดเนื้อปวดตัวประหนึ่งร่างจะแยกเสียเดี๋ยวนั้นก็เพราะเสด็จแม่
              เสด็จแม่ข้าทรงย้ำอยู่เสมอว่าข้าจะต้องร่วมประลอง พระองค์ไม่คาดหวังว่าข้าจะต้องได้อวยยศเป็นพระยุพราช เพียงแต่ข้าจะต้องแสดงให้ทุกชีวิตในวังหลวงทั้งนายไพร่รู้แจ้งว่าจะดูเบาข้านี้มิได้
              ‘เพื่อตัวเจ้าเอง’
              จนบัดนี้ข้าก็ยังไม่เข้าใจว่าการเข้าร่วมประลองครั้งนี้จะมีผลอะไรเพื่อตัวข้าเอง ในเมื่อตัวเก็งที่จะชนะก็คือเจ้าพี่องค์รอง ผู้เป็นเจ้าชายชาญณรงค์สงครามรั้งตำแหน่งแม่ทัพใหญ่คุมไพร่พลเรือนแสน
               แต่ที่ข้าจำต้องฝึก ไม่ล้มเลิกไปนอนเกลือกกลิ้งเหมือนพวกเจ้าพี่องค์อื่นก็เพราะเสด็จแม่อีกเช่นเคย
               เหตุเพราะเสด็จแม่เสาะแสวงหาอาจารย์ศาสตราและปราชญ์เจนตำราที่ได้ชื่อว่าเป็นเลิศที่สุดในทุกแว่นแคว้นมาเพื่อสอนข้า เตรียมตัวข้าให้พร้อม
              แน่นอนว่าอาจารย์เลิศล้ำถึงเพียงนั้นย่อมเรียกค่าจ้างที่ไม่ธรรมดา
              ข้าเสียดายอัฐเหล่านั้นยิ่งนัก เหตุใดเสด็จแม่ไม่ประทานอัฐมากมายราวกับจะซื้อแว่นแคว้นย่อมๆ นั่นได้ให้ข้าใช้ไว้สำราญกับสหายกันนะ
              เสด็จแม่ตั้งพระทัยว่าจะเคี่ยวกรำข้าให้กลายเป็นดาบ ดาบที่คมด้านหนึ่งมีไว้เพื่อแผ่นดิน และอีกด้านเพื่อตัวข้าเอง
               ข้าเศร้าใจยิ่ง เกิดเป็นข้านั้นแสนลำบาก
               พวกท่านพอจะเห็นภาพแล้วกระมัง การเป็นเจ้าชายไม่ได้สวยหรูอย่างที่ทุกคนคิดดอก
                อย่างน้อยก็เจ้าชายในแว่นแคว้นของข้าน่ะนะ