เราเรียนมหาลัยเดียวกัน ช่วงเวลา 4 ปี เป็นช่วงที่สนุกสนาน ปีหนึ่งรุ่นพี่ก็จะจับซ้อมเพลงเชียร์ช่วงตอนเย็น หัวหน้ารุ่นพี่ผู้ชาย ก็จะเก๊ก ทำท่าดุๆหน่อย แต่ก็ไม่ถึงกับว๊ากมาก ดุเฉพาะน้องผู้ชาย แต่ค่อนข้างใจดีกับน้องผู้หญิง

เพื่อนๆก็แบ่งเป็นหลายกลุ่มตามความสนิท แต่เวลาหาเงินเข้าคณะก็ร่วมด้วยช่วยกันดี เราชอบช่วงวันลอยกระทง กรุ๊ปเรามีขายลูกชิ้นทอดกัน พี่ๆเพื่อนๆก็มาช่วยกันอุดหนุน พวกเราก็ขายเอง และก็ซื้อเองด้วย เพิ่มยอดขายกัน

ต่อมาพวกเราอยู่ชมรมคอมพิวเตอร์ ก็มีการหาทุน ไปขอทุนจากบริษัทห้างร้าน มาเป็นสปอนเซอร์ ทำจุลส่ารของชมรมชื่อ "ก้าวไกล" ชื่อนี้ น่าจะเป็นชื่อฮิตกัน สะท้อนย่างก้าวของนิสิต นักศึกษา ที่ก้าวไปข้างหน้า ก้าวไกล ก้าวให้ถึง..

เรียนไปแป๊บๆ อ้าว 4 ปึแล้ว จบแล้วอ่ะ งง เหมือนกัน ยังอาลัยคณะอยู่เลย..ออกหางานกันแล้ว

สมัยก่อน เราไม่มี Gap year ตามหาความฝันกัน..จบปุ๊บ ก็แต่งตัวเป็นสาว กระโปรงยาว เสื้อสุภาพ มีลูกไม้ ใส่ส้นสูง ส่งใบสมัคร และก็รอสอบข้อเขียน และไปสัมภาษณ์ โชคดีว่ายุคนั้นภาวะเศรษฐกิจดี จบแล้วมีงานทำกันเกือบหมด เพื่อนบางคนก็ไปต่อโทเลย แต่เป็นส่วนน้อย

ช่วงครึ่งปีแรก จำได้ว่า พวกเราจะกลับมาที่โต๊ะคณะ ช่วงศุกร์เย็น มาเจอกัน ไปทานข้าวแถวสามย่านบ้าง สยามบ้าง ยังคิดถึงช่วงเวลาที่เคยเรียนด้วยกัน ต่อมาพอทำงาน ความรับผิดชอบมากขึ้น ก็ค่อยๆห่างกันไป

กาลเวลาผันผ่าน เพื่อนๆทยอยแต่งงาน มีครอบครัว ดูแลลูก รับส่งลูกเรียนพิเศษ เติบโตทางการงาน จนมาวันนี้ ลูกๆใกล้จบกันหมดแล้ว เรามารวมตัวกันในกลุ่ม Line / FB ก็เฮฮา สนุกสนานกัน พูดคุย ทักทาย หัวเราะกัน ทุกวัน

สิ่งหนึ่งที่ชอบมาก คือ แม้ว่าผ่านไปนานหลายสิบปี แต่มิตรภาพ ความเป็นเพื่อนกัน ยังคงอยู่เสมอ
มิตรภาพที่ไม่หมดอายุ เมื่อเราต่างมีใจต่อกัน ห่วงหาอาทร ช่วยเหลือให้กำลังใจกัน ปลอบกันยามทุกข์ ร่วมแสดงความยินดียามสุขกัน สุขทุกข์คละเคล้าแบ่งปันกัน ..อะไรจะสุขใจเท่ามีเพื่อนดี เป็นกัลยาณมิตรต่อกันนะ

ดูแลสุขภาพกัน อยู่เป็นเพื่อนกันไปนานๆนะ

?????