Rating: Explicit
Archive Warning (s) : None
Fandom (s) : ATEEZ
Categories: M/M
Relationship:
Characters: Seonghwa, Hongjoong, San, Wooyoung
Credit: ภาพปกโดย Klara Kulikova on Unsplash
Work Title: ความลับ
Notes:
Disclaimer: บทความนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด และไม่มีเจตนาสร้างความเสื่อมเสียแก่บุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงที่ถูกกล่าวถึงใด ๆ ทั้งสิ้น
––––––––––––––––––––
ความลับ
Wooyoung/Seonghwa
San/Seonghwa
Wooyoung/San
San/Wooyoung
จองอูยองมีความลับ
เป็นความลับที่บอกใครไม่ได้ บอกเพื่อนสนิทซี้ปึ้กจนเหมือนแฝดคลานตามกันมาอย่างชเวซานก็...อาจจะได้ แต่ไม่บอกอาจจะดีกว่า หรือถ้าเรื่องนี้ถึงหูพี่ฮงจุงขึ้นมาก็เตรียมนับวันสิ้นโลกรอได้เลย เป็นความลับที่ร้ายแรงระดับนั้น ถึงจะไม่ใช่อาชญากรรม แต่ก็อาจสร้างความเสียหายในวงกว้างได้
ความลับของจองอูยองคือ...
“อีกแล้วเหรอ”
พัคซองฮวา
เจ้าของชื่อมุ่นคิ้วใส่เขาเมื่อถูกลากเข้ามาในมุมหนึ่งของอาคารที่เป็นมุมอับสายตา จองอูยองหันซ้ายหันขวาดูแล้วไม่มีใครอยู่แถวนี้ จึงหันไปเผชิญหน้ากับคนที่ยืนทำหน้าเหนื่อยหน่ายใส่เขา
“ไม่ได้เหรอ”
พัคซองฮวาถอนหายใจ
“ตรงนี้มันไม่เสี่ยงไปหน่อยหรือไง”
“นิดเดียวแหละน่า พี่ นิดเดียวจริง ๆ”
เขาส่งสายตาออดอ้อนเต็มพิกัดไปให้ พัคซองฮวาผู้ใจไม่แข็งเหมือนท่าทางที่แสดงออกถอนหายใจ
“งั้นก็เร็ว ๆ หน่อย เดี๋ยวฮงจุงถามหาแล้วจะโดนดุอีก”
“มากับพี่ยังไงก็ไม่โดนอยู่แล้วหรือเปล่า”
“เร็ว ๆ เลย”
พัคซองฮวายื่นมือมาตีเอวเขาเบา ๆ จองอูยองหัวเราะ เขาหันกลับไปมองด้านหลังอีกครั้ง ตรงมุมนี้ไม่มีใครผ่านมาบ่อย ๆ แถมมีกล่องลังอะไรไม่รู้วางซ้อนกันจนเป็นที่บังสายตาชั้นดี ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไป แล้วประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่มของคนตรงหน้าเบา ๆ
พอผละออก จองอูยองก็เม้มปากแน่น จ้องมองคนตรงหน้า
พัคซองฮวาขมวดคิ้ว
“อะไรอีก”
“ขออีกที”
“…”
“ตะกี้มันยังไม่พออะ ขออีกทีนะ น้าาา พี่ซองฮวา”
พูดไม่พอยังเข้าไปกอดรัดอีกฝ่ายราวกับเป็นงูเหลือม พัคซองฮวากลอกตาเหมือนรำคาญ แต่แววตาอ่อนใจเต็มทน
“เร็ว ๆ เถอะ จะทำอะไรก็ทำ นี่มันจะสายแล้ว”
จองอูยองยิ้มเผล่ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกรอบพร้อมกับประทับริมฝีปากอีกครั้ง คราวนี้ละเลียดชิมช้า ๆ เขาชอบกลีบปากของพัคซองฮวา มันอิ่มและมักชุ่มฉ่ำเพราะนิสัยติดเลียปากของอีกฝ่าย พอสัมผัสทีไรก็รู้สึกว่าไม่เคยพอเสียที จนบางทีก็กลัวตัวเองจะเสียนิสัย
แต่ช่างมันเถอะ แค่ไม่มีใครจับได้ก็พอ
พอติดลมก็เผลอสอดลิ้นเข้าไปด้านในจนรับรู้ได้ถึงอาการตกใจของคนเป็นพี่ ลมหายใจของพัคซองฮวาถี่กระชั้นขึ้น ขณะที่สองมือที่วางอยู่บนไหล่ของเขาจิกลงมาจนอูยองรู้สึกได้ ชายหนุ่มจึงค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกช้า ๆ
พัคซองฮวาในอ้อมแขนผิวหน้าแดงจัด มองหน้าเขาด้วยแววตาฉ่ำเชื่อมจนชวนให้ใจเต้นแรง
“…ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไร”
คนเป็นพี่พรูลมหายใจ ค่อย ๆ ดันอ้อมแขนเขาออก พัคซองฮวาใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำลายบนริมฝีปากตัวเองเร็ว ๆ ขณะที่จองอูยองได้แต่มอง
“…พี่โอเคไหม”
ซองฮวาถอนหายใจ “เดี๋ยวไปห้องน้ำ”
“ให้ผมช่วยหรือเปล่า”
“พอเลย เดี๋ยวฮงจุงก็ดุนายจริง ๆ หรอก ไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันตามไป”
จองอูยองเบะปากอยากงอแง แต่โดนซองฮวาหยิกเข้าให้จึงยอมถอยทัพแต่โดยดี เขาเดินกลับไปที่ห้องซ้อมแล้วเจอฮงจุงกับคนอื่น ๆ กำลังนอนกลิ้งบนพื้น อูยองเดินไปเขี่ย ๆ ซานด้วยปลายเท้าก่อนจะลงไปนั่งข้าง ๆ
“นานจัง ซองฮวาล่ะ”
พอฮงจุงถามเขาก็ตอบไปตามจริง
“ไปห้องน้ำครับ เดี๋ยวมา”
ซานที่โดนเขาเขี่ยลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิบิดตัว
“โอ๊ะ” ซานสะดุ้ง หยิบมือถือตัวเองขึ้นมาดู “ขอไปโทรศัพท์แป๊บนะค้าบ แม่โทร.มา”
ฮงจุงพยักหน้ารับ ซานหันมามองเขาแล้วแกล้งยื่นเท้ามาเตะเอาคืนที่โดนเขาเอาเท้าเขี่ยปลุก จองอูยองเลยตีขาอีกฝ่ายไปทีหนึ่ง แล้วซานก็เดินออกจากห้องไป
อูยองทิ้งตัวลงกับกำแพง นึกถึงคนที่ยังไม่เข้ามาในห้องแล้วก็ถอนหายใจ
พี่ซองฮวาเนี่ย แบบนี้ทุกทีเลยน้า
คิดว่าเขาไม่รู้หรือไง
ชเวซานมีความลับ
ชายหนุ่มกึ่งเดินกึ่งวิ่งอยู่บนโถงทางเดิน ใจจริงเขาอยากจะผ่อนฝีเท้าให้ช้าลงกว่านี้อีกนิดเพราะกลัวจะถูกมองว่ากระตือรือร้นมากเกินไป แต่เพราะคำโกหกคำโตที่ลั่นวาจาไว้ก่อนออกจากห้องซ้อม ถ้าคุยโทรศัพท์กับแม่นานเกินไปก็คงถูกจับได้ ดังนั้นเขาควรก้าวขาให้เร็วกว่านี้
มุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำชายที่อยู่ใกล้ห้องซ้อมที่สุด
โทรศัพท์ยังคงสั่นอยู่ในกางเกง แต่ชเวซานไม่ได้สนใจจะรับมันอีก เพราะชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอและคำพูดของอูยองบอกทุกอย่างอยู่แล้ว พอเข้าไปในห้องน้ำ เขาก็เอาป้ายทำความสะอาดมาตั้งไว้ด้านหน้า ห้องน้ำตรงนี้มีชักโครกแค่สองห้อง มีคนใช้แค่ห้องเดียว ณ ตอนนี้ พอเห็นดังนั้น ชเวซานก็เดินไปล็อกประตูห้องน้ำที่เชื่อมสู่ทางเดินอาคาร
เสียงล็อกนั้นดังพอจะทำให้อีกคนส่งเสียงขึ้นมา
“ซาน?”
“พี่ซองฮวาของผม ทำอะไรอยู่ครับ”
เขาเดินไปที่ประตูห้องน้ำที่ถูกปิดอยู่ ได้ยินเสียงปลดล็อกจากด้านในพร้อมกับประตูที่ค่อย ๆ แง้มออก สภาพของพัคซองฮวาที่นั่งอยู่บนชักโครกในเวลานี้นับว่าน่าดูทีเดียว ใบหน้าแดงจัด และเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อยนักทำให้ซานยิ้มจนแก้มบุ๋ม
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
“จำเป็นด้วยเหรอ ผมมาถึงก็โอเคแล้วไง” ซานเข้าไปใกล้คนที่นั่งอยู่ “คราวหน้าอูยองน่าจะเรียกผมไปด้วยทีเดียวเลยน้า ทำไมต้องผลัดกันไปผลัดกันมาอยู่เรื่อย”
ซองฮวายักไหล่ “ก็อูยองบอกว่าเป็นความลับ”
ซานหัวเราะลั่น “ความลับอะไร ผมรู้ พี่ฮงจุงก็รู้”
“แต่ซานก็ไม่บอกอูยองนี่นาว่าตัวเองรู้”
“ก็มันสนุกกว่านี่นา”
ชเวซานย่อตัวลงนั่งยอง ๆ ตรงหน้าคนที่ยังหายใจไม่เป็นจังหวะ เขาจับเข่าของพัคซองฮวาแยกออกแล้วเอื้อมมือไปปลดกางเกงอย่างรวดเร็ว
“รีบทำดีกว่านะ ผมบอกพี่คนในห้องว่ามาคุยโทรศัพท์กับแม่”
“แม่? ” ซองฮวาที่นั่งอยู่ข้างบนหลุบตามองเขา “เป็นเด็กดีนะเนี่ย ซาน”
ชเวซานเลิกคิ้ว ขณะที่มือดึงทั้งกางเกงตัวนอกและชั้นในของอีกคนลงมากองที่ข้อเท้าในคราวเดียว พัคซองฮวาหน้าแดงจัด แต่ไม่ใช่เพราะความเขินอายหรอก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกเสียเมื่อไหร่
“อย่าเสียงดังแล้วกันครับ”
เขายิ้มจนตาปิดให้ ก่อนจะก้มศีรษะลงไป
พัคซองฮวามีความลับ
ในคืนหลังฉลองบรรลุนิติภาวะของพวกเด็กปี 99 เขาจูบกับจองอูยอง และเกือบจะมีอะไรลึกซึ้งกับชเวซาน
สถานการณ์เกิดห่างกันไม่ถึงสองชั่วโมง พัคซองฮวาแทบเป็นบ้า และคนแรกที่เขาปรึกษาด้วยคือคิมฮงจุง เพื่อนคนเดียวที่ดูจะรับฟังได้
“นายถูกบังคับหรือเปล่า” ฮงจุงถาม
ซองฮวาส่ายหน้า
“นายมีสติไหม”
ซองฮวาพยักหน้า
“แล้วสองคนนั้น? ”
“คิดว่ามี” ซองฮวาพรูลมหายใจ “ถ้าไม่มีป่านนี้ซานคงทำมากกว่านี้ไปแล้ว แต่หมอนั่นเหมือนนึกได้ว่าไม่ควรเลยหยุดก่อน”
“แล้วนายทำยังไงต่อ”
ซองฮวากลอกตา “นี่ต้องเล่าละเอียดเบอร์ไหน ก็เข้าห้องน้ำจัดการตัวเองแล้วมาเล่าให้นายฟังอยู่นี่ไง”
ฮงจุงหัวเราะ
“…มีอะไรให้ขำ”
“สรุปกังวลเรื่องอะไร”
“แล้วเป็นนายไม่กังวลหรือไง”
“มีอะไรที่นายไม่ชอบหรือเปล่าล่ะ”
พัคซองฮวากะพริบตาปริบ ๆ
“…ก็ ไม่นะ”
“งั้นก็ไม่มีอะไรให้ต้องคิดมาก แค่ต้องระวังตัวหน่อย”
“โอ้ นั่นล่ะสิ่งที่น่ากังวลที่สุด” พัคซองฮวายกมือปิดหน้า “นายก็รู้ ซานไม่เท่าไหร่ แต่อูยองเนี่ย”
“ก็อย่าไปบอกอูยองว่าฉันรู้ หมอนั่นจะได้ระวังตัว”
ฮงจุงยื่นมือมาตบไหล่เขาแปะ ๆ
“ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะว่านายมีอะไรให้สองคนนั้นมีอารมณ์ แต่มีอะไรก็ปรึกษาฉันได้นะเพื่อน”
พัคซองฮวาอยากต่อยหน้าคิมฮงจุงที่พูดเรื่องนี้ออกมาได้หน้าตาเฉย แต่ทำได้เพียงปัดมือแห่งมิตรภาพนั้นทิ้งแล้วหนีไปนอน
แน่นอนว่า มีครั้งแรกย่อมมีครั้งที่สอง สาม สี่ ตามมาเรื่อย ๆ ไม่มีที่สิ้นสุด จนบางทีซองฮวาก็เริ่มคิดว่า หรือเขาควรทำทีเดียวสามคนให้มันจบ ๆ ไปเลย จะได้ไม่ต้องเหนื่อยคูณสองแบบนี้
แต่ว่า...
ชายหนุ่มหอบหายใจถี่กระชั้นอยู่ในห้องน้ำแคบ ๆ สัมผัสชื้นแฉะจากในโพรงปากของชเวซานทำให้เขากำลังจะเป็นบ้า ฟันขาวขบเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงที่อาจหลุดออกมา พอถูกย้ำสัมผัสอีกครั้งก็รู้สึกกระสันจนต้องกัดมือข้างหนึ่งของตัวเองแทน ขณะที่มือข้างหนึ่งจิกทึ้งผมของชเวซานราวกับไม่กลัวว่าอีกคนจะเจ็บ ความเสียดเสียวในช่องท้องพาให้ตัวงอ ยิ่งชเวซานรับรู้ถึงแรงจิกของเขามากเท่าไรก็ยิ่งเร่งจังหวะมากขึ้น ก่อนจะถอนริมฝีปากแล้วเปลี่ยนเป็นมือของตัวเองแทน
ชเวซานมองหน้าเขาแล้วยิ้ม เป็นรอยยิ้มน่ารักไร้เดียงสาผิดกับจังหวะของมือที่ทำเอาพัคซองฮวาสั่นสะท้านราวกับจะวิญญาณหลุดออกจากร่างไปจริง ๆ จนถึงที่สุดแล้ว ชเวซานจึงยืดตัวขึ้นแล้วโน้มหน้ามาหาเขา คว้ามือเขาออกจากริมฝีปาก กดจูบรอยฟันจาง ๆ ที่ปรากฏขึ้นบนมือข้างนั้นแล้วก้มมาจูบเขา
“ทำความสะอาดกันนะครับ”
ชเวซานดึงกระดาษชำระมาเช็ดมือตัวเองและเช็ดตามซอกขาเขาให้อย่างระมัดระวัง ก่อนจะโยนกระดาษทิ้งไป อีกฝ่ายยังอุตส่าห์ช่วยเขาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะใช้สองแขนหิ้วปีกเขาที่กำลังมึนให้ยืนนิ่ง ๆ
“พี่ซองฮวา ยังไหวอยู่ไหมครับ”
พัคซองฮวารู้สึกเหมือนตัวเองตายแล้วเกิดใหม่ทุกครั้งที่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นระหว่างเขากับชเวซาน
เสียงทุ้มนุ่มนั้นเหมือนลอยมาจากที่ไกล ๆ จนซานเริ่มจัดผมเผ้าเขาให้นั่นแหละ ซองฮวาจึงกลับมามีสติอีกครั้ง
“ล้างหน้าล้างตาแล้วไปซ้อมกันดีกว่าครับ ยังมีแรงใช่ไหม”
พัคซองฮวามองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ
“…ฉันสงสัยจริง ๆ นะว่านายไม่เคยมีประสบการณ์เลยจริง ๆ เหรอ”
ซานอมยิ้ม
“ความลับครับ”
“แล้วยังไง พี่ซองฮวาก็ไม่รู้สินะว่าทำไมนายถึงเก่งนัก”
จองอูยองถามเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
ซานยักไหล่ “จะให้บอกได้ไงว่าเคยทำกับนาย พี่ซองฮวายังไม่รู้เลยเถอะว่านายรู้เรื่องฉันกับพี่ซองฮวาแล้ว”
จองอูยองพยักหน้ารับรู้
“ว่าแต่ เมื่อไหร่เราจะได้ทำกันสามคนสักทีวะ”
ซานไม่มีคำตอบให้เพื่อน
ขณะที่นั่งพักอยู่คนละฟากของห้องซ้อม พวกเขาสองคนได้แต่นั่งมองพัคซองฮวาที่ยกน้ำดื่มอย่างกระหายอยาก มองของเหลวใสที่หลุดรอดริมฝีปากนั้นออกมาไหลผ่านช่วงคอระหง ก่อนที่เจ้าของกลีบปากอิ่มคนนั้นจะยกแขนเสื้อเช็ดลวก ๆ แล้วมองพวกเขาด้วยสายตาสงสัย
อูยองกับซานพร้อมใจกันทำมือรูปหัวใจใส่คนตรงหน้า ท่ามกลางสายตา ‘แกล้งอะไรพี่ซองฮวาอีกแล้ว’ ของคนอื่น ๆ ในวง และสายตาเหนื่อยหน่ายใจของพัคซองฮวา
เอาเถอะ ความฝัน (?) ของจองอูยอง
สักวันคงเป็นจริงล่ะมั้ง
FIN.
210725
งานไม่เสร็จ แต่ฟิคเสร็จ /ทุบตัวเอง
สิ่งที่ยากคือ 1. เขียนไงให้ไม่ดูโป๊มากเพราะคนเขียนหน้าบาง (?) อ่านได้เขียนไม่ได้ (??) 2. หาภาพประกอบยากมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆ อาศัยการครอปเอา
เป็นกำลังใจให้ได้ผ่านคอมเมนต์และการโดเนต สัญญาจะไปหาอะไรอร่อย ๆ กิน หรือฝากให้พี่หวาและคนอื่น ๆ ได้
เทควันโดชนะ เย่ (นาน ๆ จะมีเรื่องดี ๆ ทีค่ะ ประเทศนี้)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in