วันนี้เป็นวันเสาร์ เราลืมตาตื่นขึ้นมาบนที่นอน ปวดไปทั้งตัวเลย ไม่อยากจะขยับสักนิด ทำไมเราต้องตื่นมาด้วยนะ นั่นเป็นตอนที่เราเริ่มรู้สึกว่า มันกลับมาอีกแล้วสินะ "ความเศร้า" แต่สุดท้ายก็ลุกไปล้างหน้าแปรงฟัน กินข้าวอยู่ดี เพราะหิวสุดๆเลย อย่างแรกที่ทำตอนตื่นก็คงเป็นหยิบมือถือมาเช็กว่ามีใครทักมามั้ย แต่ก็มีแค่คนคุยทักมามอนิ่ง แค่นั้นแหละ ระหว่างกินข้าวก็ดูหนังไปด้วย มันก็สนุกนะ แต่ทำไมไม่ค่อยรู้สึกมีความสุขเลย ปกติแค่ดูหนังที่ชอบก็มีความสุขได้ง่ายๆเลย แต่วันนี้มันแปลกมาก ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน เรากลัวที่จะพูดกับคนรอบข้างว่าเหนื่อย ไม่รู้สิ เราไม่รู้ว่าเขาเห็นสิ่งที่เราพยายามทำมากแค่ไหน กลัวว่าบ่นไปแล้วเขาก็ไม่เข้าใจความเหนื่อยของเราอยู่ดี กลัวเขามองว่ามันเป็นเรื่องแค่นี้เอง อยากร้องไห้มากๆ แต่ไม่อยากให้ใครเห็น กลัวถูกมองว่าอ่อนแอ กลัวถูกมองว่าไม่สดใสเหมือนเดิม แต่ยิ่งหนี มันกลับยิ่งเศร้า และไม่มีทางกลับไปเป็นคนสดใสเหมือนเดิมได้เลย เหมือนความทุกข์ในมันยิ่งอัดแน่นมากขึ้นในใจ มันเริ่มก่อตัวเหมือนเมฆก่อตัวเป็นพายุ มันเป็นความกดดันที่เราสุมให้ตัวเอง แต่พยายามหลอกตัวเองว่าไม่กดดัน เรากลัวคนรอบข้างมองเราแล้วตัดสินว่าเราเป็นคนแบบนี้ๆๆ เรากลัวมีคนคาดหวังกับเราแล้วเราทำไม่ได้ เรากลัวการผิดหวัง เรากลัวความเสียใจ จริงๆเรามันก็แค่คนขี้ขลาดคนนึง เราเคยคิดว่าเราน่าจะทำได้ทุกอย่างสิ ถ้าเราพยายาม แต่ไม่เลย แค่พยายามมันไม่พอ เราต้องเก่งด้วย แต่เราไม่เก่งเลย เราไม่สามารถเป็น1ในคนเก่งได้ เราเป็นได้แค่มนุษย์ธรรมดาคนนึง ซึ่งเราก็อยากเป็นแค่นั้น อยากใช้ชีวิตไปวันๆ ประสบความสำเร็จจากลิสที่ตั้งไว้ในแต่ละวัน ไม่อยากแข่งกับใคร ไม่ต้องมีใครคาดหวังกับเรา ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ใจดีกับทุกคนที่เจอ เป็นพลังบวกให้ทุกๆคน ซึ่งตอนนี้ทำไม่ได้เลย เพราะเรายังเป็นพลังลบในชีวิตตัวเองอยู่เลย ยังกดดันและโทษตัวเองอยู่ทุกวัน ท้อกซิกกับตัวเองทุกวัน เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย อยากหลุดจากความรู้สึกนี้จัง