เราไม่รุ้เลยว่าทำไมความรู้สึกนี้มันถึงกลับมาอีกแล้ว ความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ได้ ก้เลยไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้เลย เราเลยมาพิมบอกแล้วกัน เราไม่มีความสุขเลย สักวินาทีเดียว ที่อยู่ที่นี่ เราอึดอัด เหมือนโดนขังไว้ในกรง แกเราอายุ17แล้ว เพื่อนๆหลายๆคนสามารถมีชีวิตของตัวเอง ทำสิ่งที่ชอบ สิ่งที่อยากทำได้เอง แต่เรากลับจมอยู่กับตัวเองแบบนี้ เราไม่ไหวจิงๆ มันเหนื่อยแบบบอกไม่ถูกอ่ะ พูดออกมาก็ไม่ได้ เราไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น บางทีเราอยากอยู่คนเดียว คุยกับเพื่อน หรือใครๆ แต่ทำไม่ได้ เดี๋ยวครอบครัวจะว่า นู้นนี่ เราไม่ชอบการที่พ่อแม่มีแฟนใหม่ เราไม่ชอบชีวิตเราตอนนี้เลย ไม่ชอบสักนิด ไม่ชอบการที่อาม่ามาตัวติดเราตลอด เราดูไม่มีอิสระเลย แล้วเราก็ไม่ชอบความคิดตัวเองตอนนี้ด้วย เราไม่อยากร้องไห้กับที่บ้าน เราอยากร้องไห้กับเพื่อน กับคนอื่นที่ไม่บอกให้เราหยุดร้องอ่ะ เราต้องการคนที่โอบอุ้มความรู้สึกเรา ที่ไม่ใช่ครอบครัว จะเพื่อนหรือใครก็ได้ ความสัมพันธ์ที่แบ่งเบาความรู้สึกกัน คิดถึงเพื่อนว่ะ อยากหนีไปไกลๆแบบไม่ต้องมีใครตามเจอ ไม่อยากให้มีใครคิดถึง ไม่อยากรุ้สึกผิดที่จะหนี คนแบบเรามันห่วยแตกจังวะ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แบบนี้อีกแล้วอ่ะ ??????