จุดเริ่มต้นที่ทำให้เราได้คุยกันเเบบจริงจังก็คือการคุยผ่านfacebook เสมือนเป็นจุดกลางที่สามารถเชื่อมต่อเรากับเธอได้ทางเดียว
เพราะว่าเราไม่กล้าทักเธอเเบบตรงๆ ไอ้ความรู้สึกที่ชอบใครสักคนเเล้วเดินไปคุยกับเขาเเบบเปิดเผยนี่มีจนล้น เเต่ความไม่กล้าเป็นสิ่งที่ดึงเราลงมา
เหมือนกับว่าเรากำลังอยู่ในหลุมลึก เราหวังว่าสักวันเราจะกล้าพอ เเต่มันกลับไม่เป็นดั่งใจหวัง
เราพยายามปีนขึ้นไปให้ใกล้ปากหลุมที่สุดเพื่อที่จะได้ทักทายเธอ เเต่มีอะไรบางอย่างที่เรียกว่าความไม่กล้าที่คอยฉุดเราลงมาเเล้วคอยพูดเสมอว่า"อย่าเลย"
จนสุดท้ายเราก็ถูกดินจากข้างบนกลบจนมิด คอยรับรู้ว่าเธอมีความสุขกับใคร ทุกข์ใจเมื่อไหร่ เราไม่สามารถเเสดงอะไรได้เลย จากนั้นเราก็กลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตนโดยสมบูรณ์
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in