Title: Can I Have Your Number?
Rating: PG
Fandom: NCT, WayV
Categories: M/M
Relationship: WINWIN/YUTA
Characters: DOYOUNG, WINWIN, YUTA, LUCAS, MARK
Note:

• จักรวาลเดียวกับชากาแฟ
• ไอเดียจากพี่ขู (อีกแล้ว)

––

เกือบสามปีแล้วที่ต่งซื่อเฉิง –– หรือที่เขายินดีให้เพื่อน ๆ เรียกว่า ‘วินวิน’ มากกว่า ไม่ได้มาเยี่ยมเยียนเกาหลีใต้ ประเทศที่เขาเคยมาขลุกตัวอยู่ช่วงหนึ่งเพื่อเรียนภาษาสำหรับสานต่อธุรกิจที่บ้าน และการกลับมาในรอบหลายปีครั้งนี้ก็เป็นเพราะคำชวนจากรุ่นน้องที่สนิทกันอย่างลูคัส ที่ส่งข้อความมาหาว่า ‘อยากเจอ’ ทั้งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะทักเขามาเลยก็ตาม

โชคดีที่ช่วงนี้ซื่อเฉิงไม่ได้ยุ่งมากนัก กิจการที่บ้านกำลังไปได้ดี เขาวางใจให้คนสนิทช่วยดูแลธุรกิจได้ เลยขอป๊าม้าลามาเที่ยวพักร้อนที่โซลสักสองอาทิตย์ พอเจอหน้ากันครั้งแรกหลังจากไม่เจอกันนาน เจ้าลูคัสเด็กแสบก็แทบพุ่งมาฟัดเขา

“พี่วินวินนนนน ไม่เจอนานมาก!”

“เบาหน่อยโว้ย ตัวจะหัก”

เขารีบดันตัวออกจากไอ้เด็กพลังล้นเหลือนี่ ถึงจะสูงห่างกันไม่มาก แต่พละกำลังและกล้ามเนื้อของลูคัสเยอะกว่าเขาพอสมควร ถ้าปล่อยให้กอดจนหนำใจเขาอาจจะซี่โครงทิ่มปอดจริง ๆ ก็ได้

ลูคัสอาสามารับเขาที่สนามบินอินชอน หลังจากขนกระเป๋าขึ้นรถแล้วก็เข้าเรื่องทันที

“ปัญหาหัวใจ ต้องปรึกษาพี่จริง ๆ”

“ร้อยวันพันปีไม่คุยกัน มาถามฉันเนี่ยนะ”

“ก็พี่ดูมีสติที่สุดแล้วในแผ่นดินนี้” ลูคัสว่า สายตาละจากถนนมามองเขาเล็กน้อย “ว่าแต่พี่กินกาแฟไหม”

“ก็ได้ แล้วมันทำไม”

“คนที่ผมชอบทำงานร้านกาแฟ”

คราวนี้เขาเลิกคิ้ว “จะจีบบาริสต้าเหรอ”

ลูคัสพยักหน้า เห็นริ้วแดง ๆ พาดช่วงแก้ม มันคงชอบมากจริง ๆ ถึงแสดงอาการเขินออกมาชัดเจนขนาดนั้น

เขาได้แต่อมยิ้ม “ไว้ขอดูหน้าก่อนแล้วกัน”

“น่ารักมาก ห้ามแย่งผม”

“เห็นฉันเป็นคนยังไงวะเนี่ย”

ลูคัสหัวเราะ ก่อนจะเร่งคันเร่งขึ้นอีกนิดเพื่อจะถึงจุดหมายได้ไวขึ้น

––

ตอนที่ซื่อเฉิงกับลูคัสเปิดประตูร้านกาแฟเข้าไป ดูเหมือนจะกำลังวุ่นวายกันอยู่

“ยินดีต้อนรับครับ”

เสียงทักทายมาจากชายหนุ่มไหล่กว้างหน้าตาเหมือนกระต่าย ขณะนี้เวลาใกล้บ่ายสองโมง ร้านไม่ค่อยมีคน แต่พนักงานกำลังยืนออกันอยู่ที่เคาท์เตอรื

“พี่โดยอง หวัดดีครับ”

ลูคัสที่ตามหลังเขามาทักชายหน้ากระต่ายคนนั้น อีกฝ่ายโบกมือให้พร้อมทำหน้าเหมือนไม่ค่อยอยากต้อนรับ ทำเอาซื่อเฉิงถึงกับต้องแอบกระซิบกับรุ่นน้องเป็นภาษาจีน

“แกไปกวนอะไรประสาทพี่กระต่ายคนนั้นหรือเปล่า ทำไมเขาทำหน้าไม่รับแขกใส่แก”

ลูคัสยิ้มแห้ง “ก็จะจีบน้องรักเขานี่ครับ หมายถึงพนักงานร้านที่ผมบอกอะ พี่เขาหวงมาก เหมือนน้องแท้ ๆ เลย”

ฟังแล้วก็พยักหน้ารับรู้ ไม่แปลกที่นายจ้างจะเอ็นดูพนักงานตัวเองเหมือนลูกหลาน ลูคัสก็คงดูเหมือนหมาป่าที่จะจับลูกเขาไปกินนั่นแหละมั้ง

พวกเขาเดินมานั่งที่โต๊ะไม่ไกลจากเคาท์เตอร์ ระหว่างนั้นลูคัสก็คุยกับพนักงานร้าน

“ทำอะไรกันอยู่เหรอครับ”

“อ๋อ” ชายตัวเล็กคนหนึ่งหันมาจะตอบ พอเห็นเป็นลูคัสก็ยิ้มกว้างให้ “พอดีมีพนักงานย้ายมาจากอีกสาขาน่ะ กำลังทำความรู้จักกัน”

“พนักงานใหม่เหรอ” ลูคัสดูสนใจ ซื่อเฉิงก็ด้วย

ไม่ได้หมายถึงพนักงานใหม่หรอก แต่เป็นสายตาของลูคัสตอนมองเด็กคนที่ตอบน่ะ

ซื่อเฉิงหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง คนนี้แหง

“พี่ดื่มอะไร” ลูคัสหันมาถามเขา

“เดี๋ยวไปสั่งเองดีกว่า เผื่อมีอะไรน่าสนใจ”

เขาลุกตามรุ่นน้องตัวสูงไปที่เคาท์เตอร์ กวาดสายตามองเมนูเหนือเคาท์เตอร์ ตรงชั้นวางขนม และตรงเคาท์เตอร์ ซื่อเฉิงมองขนมปังในตู้อย่างครุ่นคิด ได้ยินเสียงลูคัสสั่งอะไรยืดยาว จับใจความไม่ได้ แล้วเขาก็กลับไปมองที่หลังเคาท์เตอร์อีกรอบ ก่อนจะชะงัก

“พี่ซื่อเฉิง”

ลูคัสเรียกเขา เขาหันไปมอง พอดีกับที่พนักงานรับออเดอร์เปลี่ยนจากคนตัวเล็กเป็นชายหนุ่มอีกคนที่เขาเพิ่งหันไปเห็น รูปร่างพอกันกับเขา หน้าตาชวนให้นึกถึงนักแสดงญี่ปุ่นสักคน เป็นเค้าหน้าที่บอกชาติพันธุ์ชัดเจน และแสดงจุดเด่นความดีงามของชาติพันธุ์ออกมาได้ชัดพอ ๆ กันด้วย

ชื่อบนเข็มกลัดตรงอกเสื้อเขียนเป็นอักษรภาษาอังกฤษว่า YUTA

“รับอะไรดีครับ”

พนักงานถาม ซื่อเฉิงละสายตาจากป้ายชื่อไปสบนัยน์ตาสีดำใสเหมือนลูกแก้วนั่น

และก่อนที่จะรู้ตัวว่าตัวเองเผลอพูดอะไรออกไป

“ขอเบอร์ได้ไหมครับ”

ทั้งร้านก็เงียบไปชั่วอึดใจหนึ่ง

ถ้าเขาหันไปก็คงเห็นลูคัสยืนอ้าปากค้างอยู่กับน้องบาริสต้าอีกคน โดยองเจ้าของร้านยืนช็อกอยู่ตรงโต๊ะที่ลูกค้าเพิ่งลุกไปและกำลังเก็บกวาด

ส่วนพนักงานต้นเรื่อง––ยูตะ ยังชะงักค้างอยู่ที่หน้าเครื่องกดออเดอร์

“...ครับ?”

ทำเสียงสูงกลับมาใส่เขาพร้อมตาที่โตขึ้นเล็กน้อยและรอยยิ้มกว้างเหมือนจะเขิน

ต่งซื่อเฉิงอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่พูดไม่ออก เขาลืมไปแล้วว่าตัวเองจะสั่งอะไร ไม่สิ ไม่ได้คิดด้วยซ้ำ

บ้าเอ๊ย

น่ารักจังวะ

“...มีเมนูแนะนำไหมครับ”

สุดท้ายก็เอ่ยถามกลับไป ยูตะยิ้มกว้างใส่เขา สดใสเหมือนพระอาทิตย์จนต้องแอบหรี่ตา แล้วก็เริ่มร่ายเมนูโปรโมชั่นให้เขาฟังอย่างเข้มข้น

“สมกับเป็นพนักงานดีเด่นของอีกสาขาเลย” พนักงานตัวเล็กที่ลูคัสจะจีบพึมพำ

ซื่อเฉิงสารภาพว่าจับใจความได้ไม่ทั้งหมด เพราะมัวแต่มองหน้าคนพูดอยู่ ก่อนสุดท้ายจะเลือก ๆ ไปสักเมนูที่อีกฝ่ายร่ายมา

“...ช่วงนี้มีโปรโมชั่น…”

ลูคัสที่ยืนอยู่ไม่ห่างหันไปมองหน้าบาริสต้าตัวเล็ก ก่อนพึมพำแบบไม่มีเสียงว่า ‘ร้ายกาจ’

กว่าจะได้ออกจากหน้าเคาท์เตอร์ ต่งซื่อเฉิงได้ทัมเบลอแก้วใหม่พร้อมเครื่องดื่ม ของแถมอีกสารพัดอย่าง ขนมอีกสามชิ้นมาที่โต๊ะ

แต่ถึงอย่างนั้น ตอนเอ่ยชื่อ “คุณวินวินครับ” ให้เขาไปรับเครื่องดื่ม ซื่อเฉิงก็ได้ของเพิ่มมาอีกอย่าง

เป็นกระดาษโน้ตใบเล็กที่เขียนเบอร์ของพนักงานคนน่ารักคนนั้นไว้

FIN

––

แถมท้าย

ลูคัสมองสถานการณ์ตรงหน้าแล้วถอนหายใจ

“ตกลงผมเรียกพี่มาทำไมวะเนี่ย”

“เรียกมาเจอเนื้อคู่มั้ง”

“ไม่ใช่สิโว้ย!”

––

191015

จะไปนอนแล้วนะ จริง ๆ อะ แต่หันไปเห็นทวีตพี่ขูก่อน จบ ต้องเปิดโปรแกรมพิมพ์เลยนะคะ

ช่วงนี้ไม่ได้เขียนอะไรเลยนอกจากงาน #fictober ลงไป 1 ตอนแล้วหายตายไปเลย อันนี้รวมเข้า fall เนอะคะ แบบเนียน ๆ (?)

จะมีโปรเจ็กต์ใหม่ประกาศเร็ว ๆ นี้ (และยังเขียนไม่เสร็––)

ชอบหรือไม่บอกกันได้นะคะ หรือที่ #wrficnct เหมือนเคย