ไม่มีมิตรคนไหนที่จะไม่เริ่มต้นจากการเป็นคนแปลกหน้า เราต่างล้วนเป็นใครอีกคนที่ไม่มีตัวตน ก่อนจะได้กลายมาเป็นคนรู้จัก และพัฒนาไปถึงคำว่า "เพื่อน"
บางสายสัมพันธ์ใช้เวลาทำความรู้จักเพียงไม่กี่เดือนก็สามารถต่อยอดมาได้อีกหลายปี ในขณะที่บางความสัมพันธ์พยายามประคับประคองกันมาเป็นปี แต่กลับพังทลายลงในระยะเวลาเพียงหนึ่งคืน เรื่องความเปราะบางระหว่างคนสองคนยังเป็นที่น่าหวาดกลัวอยู่เสมอ ความยากในการสร้าง และง่ายดายขนาดไหนที่จะถูกทำลาย เป็นอย่างเดียวที่ยังไม่อาจคาดการณ์ได้จริงๆ
หากคุณติดตามบล็อคของฉัน คงจะจำได้ว่าเมื่อหลายตอนที่แล้วฉันได้ตัดความสัมพันธ์กับชายที่ชื่อN หลังจากเหตุการณ์คราวนั้นทำให้ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองจะสามารถสร้างมิตรได้ในเร็ววันหรือเปล่า
และเขาก็เข้ามา
Mr.J
That one mystery guy
Who probably know about me better than I know about myself.
ขอยกประโยคดังกล่าวให้กับเขาเลย นั่นเป็นนิยามแรกที่เข้ามาในหัวเมื่อเราได้โต้เถียงก้น จริงๆแล้วก็เป็นแค่การบลัฟไปมา แต่ฉันกลับรู้สึกว่าภายใต้คำพูดตลกร้าย กลับแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ไม่คิดว่าจะได้รับจากคนแปลกหน้า บางอย่างที่ฉันเรียกว่า "ความใส่ใจและการจดจำ"
ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ก็ไม่อาจจำได้ที่ฉันเป็นที่จดจำของใครสักคน ถูกจดจำด้วยจุดประสงค์จริงใจ ไม่ใช่จดจำด้วยเหตุผลอื่น
ใช่ว่าเพื่อนสาวรอบกายจะไม่ใส่ใจฉันนะ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ต่างก้น
เมื่ออยู่กับพวกเธอ ฉันมักจะเป็นฝ่ายปกป้อง แต่ตอนที่อยู่กับเขา ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนว่าเรากลับเป็นฝ่ายถูกปกป้องขึ้นมา ช่างบ้าบอสิ้นดี
ความลับที่ฉันไม่เคยบอกใคร คือก่อนหน้าที่เราจะรู้จักกัน ฉันรู้จักเขามาก่อน เป็นการรู้จักที่ไม่เคยแม้แต่จะคุยก้นสักประโยค มิสเตอร์เจจัดว่าเป็นบุคคลมีชื่อเสียง จึงช่วยไม่ได้ที่ฉันจะเคยเห็นเขาผ่านตา จากเพื่อนฉันที่บังเอิญเป็นเพื่อนเขาเหมือนกัน โลกนี้มันกลมกว่าที่คิดนะว่าไหม? แต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมีตัวตน ฉันได้แต่มองจากระยะห่าง ไม่กล้าเดินเข้าไปทัก รอโอกาสเหมาะสม และวันหนึ่งเราก็ได้คุยกันในที่สุด
สิ่งที่ไม่คาดคิดเกี่ยวกับมิสเตอร์เจ คือภายใต้ใบหน้านิ่งขรึม ยังมึรอยยิ้มมากมายซ่อนเอาไว้ เขี้ยวเล็บถูกเก็บอย่างแนบเนียน พ่วงมาด้วยความปากหวานแบบไม่มีขีดจำกัด
เขาเป็นผู้ชายขี้แกล้งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ ชอบแหย่ให้เขิน แล้วก็หัวเราะชอบใจเวลาตอนเราได้จนมุม แถมยังชอบส่งรูปอาหารมาให้ตอนดึก! นี่มันคือการก่อการร้ายชัดๆ! :(
(แม้กระทั่งในตอนที่ฉันกำลังเขียนบล็อคนี้ เขาก็ยังส่งรูปอาหารมาให้ พูดไม่ทันขาดคำ)
นั่นคือจุดเริ่มต้น เขาส่งคลิปกินอาหารมา ฉันส่งคลิปทำอาหารไป วันดีคืนดีเขาก็ส่งรูปอาหารให้ ฉันก็ส่งรูปถ่ายอาหารฝีมือตัวเองกลับ หากจะเรียกว่าเราศีลเสมอในเรื่องนี้คงไม่ผิดนัก
จะว่ายังไงดีล่ะ..?
ฉันมันพวกยอมแพ้ไม่เป็นเสียด้วยสิ
เหตุการณ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจมากที่สุด และเป็นตัวจุดประกายไฟให้บล็อคนี้ คือวันที่ฉันกล่าวไปข้างต้นว่าเราบลัฟกัน มันน่าตกใจตรงที่สิ่งที่เขาพูด มันคือข้อเท็จจริงเกี่ยวกับตัวฉันทั้งหมด บางอย่างฉันยังไม่สังเกตุตัวเองด้วยซ้ำไป แต่เขากลับรับรู้ แถมจำได้เสียอย่างนั้น
พนันได้เลยว่าแม้แต่เพื่อนที่รู้จักกันมาเป็นปีบางทีอาจจะยังจดจำเรื่องราวของฉันได้ไม่มากเท่ามิสเตอร์เจด้วยซ้ำ
ขี้โกง
เขาเป็นใครกันถึงได้รู้จักฉันดีขนาดนี้?
จนมันกลายเป็นธรรมเนียมในการทักทายของเรา นานวันฉันเริ่มจะชินกับการแจ้งเตือนที่บางทีเด้งรัว ยังไม่ต้องกดเข้าไปดูก็รู้ว่าเป็นรูปอาหารจากเขา และทุกมื้อมีอันต้องหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูป เก็บเอาไว้เป็นอาวุธต่อกร สู้ไปสู้มาอย่างไม่มีใครยอมใคร จนฉันรู้สึกว่าบางทีนี่อาจจะเป็นอีกเส้นทางหนึ่งของสิ่งที่เรียกว่า "มิตรภาพ"
All you need is someone who can joins in on your weidness
ในชีวิตคนเรามักจะเจอเรื่องประหลาดอย่างไม่มีขีดจำกัด ยิ่งคุณเป็นคนเปิดรับต่อสิ่งรอบข้าง ไม่กล้วที่จะพบปะผู้คนในสังคม ยิ่งมีโอกาสเจอเรื่องแปลกใหม่ได้สูง ในทุกเหตุการณ์จะเป็นรอยยิ้ม เสียงห้วเราะ มุมมองที่แตกต่างไม่ได้สร้างแค่ความร้าวฉาน แต่ยังสามารถเปิดโลกกว้างให้อย่างไม่รู้จบ เราจะได้เรียนรู้อะไรบางอย่างจากทุกคนที่ผ่านเข้ามา ไม่มากก็น้อย บางคนเลือกจะหันหล้งเดินหนีอะไรที่แตกต่าง แต่ฉันเลือกจะทำความเข้าใจ เหมือนที่ฉันกำลังทำความเข้าใจคนคนนี้ทีละนิด
พูดตรงๆฉันก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงพิมพ์นิยม ประเภทที่ทุกคนจะชอบ คุยกันสักสามสี่ประโยคฉันอาจยังคงความเรียบร้อยเอาไว้ได้ แต่หากลองรู้จักกันไปสักพัก คุณจะพบว่าฉันเต็มไปด้วยมุมแปลกกว่าที่คิด โดยเฉพาะด้านที่ชอบทำอะไรเพี้ยนๆ เล่นมุกตลกที่ไม่เคยมีใครขำ เต้นบ้าบอแม้ไม่ได้เมา ชวนคุยเรื่องอาหารตอนเที่ยงคืน ส่งภาพเคลื่อนไหวไปแกล้งคนอื่น
แต่ประเด็นอยู่ตรงที่เขารับได้นี่สิ
นอกจากเพื่อนสนิท เขาเป็นอีกคนที่ฉันสู้ได้อย่างเต็มที่ ขิงก็ร่าข่าก็แรงอะไรทำนองนั้น ไม่ต้องรักษาภาพพจน์กันแล้ว มีด้านขำขัน(ที่ไม่มีใครคิดว่าขำ)เท่าไหร่ปล่อยออกมาให้หมด
โอเค ยอมรับว่าทุกครั้งที่มันเกิดขึ้นจะเป็นฉันเองที่บ้าบอ แม้เขาจะไม่เคยกระโจนลงมาร่วมทำตัวเพี้ยนๆไปด้วยก้นเลยสักครั้ง แต่ฉันรู้สึกมาตลอดว่า "เขานี่แหละ คืออีกคนที่จะร่วมห้วจมท้ายไปกับมุกตลกฝืด"
คนเราจะต้องการมิตรแบบไหนมากไปกว่ามิตรที่สามารถอยู่กับความแตกต่างของเราได้
ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาจะคิดยังไงกับฉัน ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนว่าอย่าคิดไปเอง การไม่คิด ไม่รับรู้หากไม่ได้ยินซึ่งหน้า คือการป้องกันตัวเองอย่างหนึ่ง ซึ่งถึงไม่รู้ ฉันก็จะไม่ถาม จนกว่าอีกฝ่ายจะอยากบอก เดี๋ยวเราก็รู้เองนั่นล่ะ
สำหรับฉัน การได้มารู้จักมิสเตอร์เจคือการผจญภัยอันน่าตื่นตา ไม่เคยที่จะหยุดทำให้ประหลาดใจ แฝงไปด้วยอันตราย มีอะไรให้น่าค้นหาอยู่ตลอด น่าทึ่งที่ยิ่งนานวันยิ่งได้เห็นมุมมองหลากหลาย เป็นคนที่อยากจะรู้จักให้มากกว่านี้
แต่ทุกอย่างจะเกิดขึ้นเพียงฝ่ายเดียวไม่ได้ ต้องเกิดจากความยินยอมทั้งสองฝ่าย เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ดันทุรังพยายามรู้จักเขาอยู่ฝ่ายเดียว ถ้าเราสองคนจะได้เป็นเพื่อนกัน เดี๋ยวอนาคตก็เกิดขึ้นเอง กรุงโรมไม่ได้สร้างภายในว้นเดียวฉันท์ใด สายสัมพันธ์ก็ไม่อาจสร้างได้ในชั่วข้ามคืนฉันท์นั้น
ฉันยังมีความเชื่อในมิตรภาพ ศรัทธาในความจริงใจ ความชอบที่เหมือนกันจะดึงดูดผู้คนเอาไว้ ที่ต้องการทั้งหมดคือสิ่งพิสูจน์ความเชื่อเหล่านั้น บางทีถ้าเป็นเขา อาจจะเป็นหลักฐานที่แสดงถึงความเป็นไปได้ในการพัฒนาจากคนไม่รู้จักสู่คำว่าเพื่อนสนิท
แด่ชายผู้ฝืนทุกกฎของคนแปลกหน้า
ยินดีที่ได้รู้จักคุณ มิสเตอร์เจ
- ???????? ?. ??????? ❤
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in