นั่นคือคำนิยามของวิคตอเรีย โดโรธี เกว็นเน็ธในตอนนี้

ฉันไม่รู้ว่าจะแปลออกมายังไงให้ได้ความหมายเท่าประโยคต้นฉบับ แต่คิดว่าพวกคุณคงจะเข้าใจ

ฉันเขียนบล็อคนี้ขึ้นมาในเวลาตีสามครึ่งเกือบจะเช้าตรู่

หากจะบอกว่าบล็อคนี้ถูกเขียนขึ้นมาด้วยหัวใจที่เป็นแผลคงจะไม่ใช่คำพูดที่เกินจริง

บล็อคนี้ไม่มีพลังงานบวก ไม่มีความคิดสดใส ไม่มีรอยยิ้มอย่างที่พวกคุณหวัง ฉันแค่เขียนมันขึ้นมาเพื่อระบายความรู้สึกในใจออกมา

                            

                           นาฬิกาดิจิตอลบนหน้าจอโน๊ตบุ๊คบอกเวลา 3.41 am เป็นเวลาที่ปกติฉันควรจะเข้านอนไปแล้ว แต่วันนี้แตกต่างออกไป ในขณะที่ฉันกำลังนั่งพิมพ์งานอยู่นั้น อะไรบางอย่างในใจก็ผลักดันให้ฉันส่งข้อความไปหาคนๆหนึ่งที่ไม่ได้คุยกันมานานร่วมเดือนกว่า เป็นข้อความถามสั้นๆสามประโยค

ทิ้งไว้ตั้งแต่ช่วงเวลาสี่ทุ่มครึ่ง และกลับไปให้ความสนใจกับกองงานที่ยังทำไม่เสร็จของตัวเองต่อ โดยไม่คาดคิดว่าจะได้รับการตอบกลับ หลายชั่วโมงหลังจากนั้นเขาก็ตอบกลับมาด้วยความงุนงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันผีเข้าหรือเปล่า?

ฉันหัวเสียให้กับคำถามของเขา

ไม่

ฉันไม่ได้ผีเข้าแต่อย่างใด

ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่สงสัย คาใจ และต้องการคำตอบให้ชัดเจน

ย้อนกลับไปเมื่อช่วงเดือนก่อน ฉันได้มีปากเสียงกับผู้ชายคนหนึ่ง ขอใช้ชื่อย่อของเขาว่า N 

เราผิดใจกันด้วยการสื่อสารที่เข้าใจกันไปแบบผิดๆ

ฉันมีทิฐิ และเขาเองก็เงียบหายไป

หรือนั่นคือสิ่งที่ฉันเข้าใจมาตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

วันนี้เมื่อเราได้กลับมานั่งคุยกัน พูดถึงปัญหาในตอนนั้นว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันรู้สึกนึกคิดอะไร ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนกว่าเขาหายไปทำอะไรมา

แต่ทุกอย่างกลับผิดคาด

เมื่อความจริงนั้น ฉันเป็นคนที่อ่านข้อความของเขาแต่ไม่ตอบ แถมยังโมโหจนกดลบประวัติการแชททุกอย่างจนไม่เหลือหลักฐานใดๆในเครื่อง

เรื่องนี้จะโทษใครไม่ได้นอกจากโทษตัวฉันเอง

บางทีฉันอาจจะแสดงออกไปอย่างผิดๆให้เขาเข้าใจไปว่าฉันคือผู้หญิงประเภทที่ต้องการความสนใจ ต้องการการคุยที่สม่ำเสมอตลอดเวลา

ฉันโต้เถียงกลับไปว่าไม่ใช่

ถึงแม้เสี้ยวหนึ่งในใจจะรู้ดีว่ามันคือความจริง

แต่ขอแก้ต่างให้ตัวเองตรงนี้

นิยามของคำว่า 'สม่ำเสมอ' ของฉัน ไม่ได้หมายถึงการคุยทุกวัน ทุกเวลา

แต่มันคือการพูดคุยในช่วงระยะเวลาที่เกิดขึ้นอย่างสม่ำเสมอ

ยกตัวอย่างเช่น หากคุณคือคนที่ยุ่งกับงานมากๆ จนมีเวลาตอบข้อความของฉันแค่สามวันต่อหนึ่งครั้ง นั่นคือความสม่ำเสมอของคุณ และฉันเคยชินกับมัน

กับคนบางคนถึงขั้นหนึ่งอาทิตย์คุยกันสามข้อความก็ยังมี แต่นั่นก็ไม่เป็นไรอีกเหมือนกัน เพราะฉันมองว่านั่นคือความสม่ำเสมอ

วันนี้

เวลานี้

ตอนนี้

และในอนาคต Nคงจะเข้าใจฉันแบบผิดๆไปแล้วว่าฉันต้องการแค่ความสนใจกับข้อความของเขาตลอดทุกวัน

ฉันได้พยายามอธิบายอย่างสุดความสามารถไปแล้ว

แต่สุดความสามารถของฉันก็ยังไม่ดีพอสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างเรา

แต่ฉันไม่โทษเขาหรอก จริงๆนะ

ถ้าวันนั้นฉันไม่ใจร้อนจนกดลบข้อความไป ฉันอาจตาสว่างได้เร็วมากกว่านี้

ข้อแตกต่างอย่างเดียวระหว่างฉันกับNคือหากย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่ทิ้งช่วงเวลาห่างจากเขาถึงแม้ว่าจะน้อยใจมากแค่ไหนก็ตามที 

แต่สำหรับเขา

ฉันจะเขียนเอาไว้เตือนตัวเอง

ว่าหากย้อนเวลากลับไปได้ เขาก็จะยังคงไม่ทักฉันมาอย่างเดิม

ตอนนี้ฉันก็แค่อยู่ในช่วงยอมรับความจริง แม้ว่ามันจะยาก

เขาเข้ามาในชีวิตฉันเมื่อสองปีก่อน และคงอยู่ตลอดมา มีบ้างที่เราผิดใจจนมองหน้ากันไม่ติด แต่ทุกครั้งเราก็จะหาทางกลับมาสู่กันและกันได้เสมอ

แต่ฉันเดาว่าครั้งนี้มันคงไม่ง่ายขนาดนั้น

ไม่ใช่ว่าในใจของเรามีทิฐิ

แต่แค่ว่าเวลาได้เปลี่ยนใจของเราทั้งคู่ไปแล้ว

เขาเปลี่ยนไป

ฉันก็ไม่เหมือนเดิม

หรืออย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ฉันหลอกตัวเองว่าฉันเป็น

มาถึงตรงนี้ฉันก็ได้แต่สงสัย ว่าNจะรับรู้ได้ไหมนะ ว่าฉันคนนี้ยังคงเป็นผู้หญิงคนเดิมที่โดดเดี่ยว เหงา และไม่คุ้นชิน

ตั้งแต่ที่เขาเข้ามา ฉันก็นึกภาพชีวิตตัวเองโดยไม่มีNไม่ออก

สำหรับคนใจแข็งอย่างเขามันคงจะง่ายเหมือนพลิกหน้าหนังสือ

แต่สำหรับฉัน มันยากเหมือนจับคนว่ายน้ำไม่เป็นโยนลงไปในมหาสมุทร

.

.

.

.

.

ฉันรักN

นั่นคือเรื่องจริงที่ไม่อาจโกหกให้เป็นอื่น

ตอนนี้เขาก็แค่จากไป

แต่วิธีทีเขาจากฉันไปจะอยู่ในใจฉันไปอีกนาน

4.17 am

I love you.