“Sky ain’t high”

ฉันทวิตลงไปหลังจากกิน cpm ไป 100 เม็ดแล้วพาตัวเองไปห้องฉุกเฉิน หลังจากไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง ฉันอยากให้ตัวเองตาย ๆ ไปซักทีหลังจากผ่านอะไรต่างๆ นานามา เรื่องงาน เรื่องครอบครัว หรือเรื่องอะไรก็ตาม ที่พึ่งฉันคือใคร ฉันควรหันหน้าเข้าหาใคร สิ่งที่ฉันนึกออกสองสิ่งคือกำแพงกับฆ่าตัวตาย ฉันพร้อมในความพร้อมของฉัน ความคิดที่ว่าจะทำอย่างไร ถ้าทำไม่ได้ล่ะจะทำยังไง หรือหากทำแล้วไม่สำเร็จล่ะจะทำยังไง ฉันทำได้ 

พยาบาลยื่นใบนัดครั้งต่อไป ฉันหยิบมาใส่กระเป๋าสีชมพูใบโปรด (ที่เพิ่งซื้อมาได้สองสามวัน) โดยไม่อ่านอะไรแม้แต่น้อย แล้วเดินออกห้องฉุกเฉินตามทางออกไปทางซ้ายมือ ฉันรู้ทางดี มองขึ้นไปเป็นบันไดเลื่อน ฉันเดินขึ้นไป และไว้ใจในความสูงที่เกิดขึ้น นึกไว้ในใจตั้งแต่นอนอยู่ในห้องฉุกเฉินแล้วว่า ถ้าไม่มีเก้าอี้ให้ต่อตัวเพื่อปีน ก็จะไม่โดด หรือมีอะไรมาขวางไว้ก็จะรั้งตัวเองไว้ให้ได้ แต่ในที่สุดแล้ว มีเก้าอี้วางเรียงอยู่เป็นแถว ฉันเดินผ่านผู้หญิงคนหนึ่งด้วย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ฉันปีนเก้าอี้แล้วโรยตัวลงพื้นด้านล่าง ไม่ได้สนใจว่ามีใครหรืออะไรขวางอยู่

ฉันตกลงมาด้วยความสูงสองถึงสามชั้น ได้ยิน มองเห็นทุกอย่างชัดเจน ฉันได้ยินเสียงคนพูดว่า “ยังไม่ตาย ๆ” รู้ตัวว่าเจ็บตัวมาก ทุกคนมารุมล้อมฉัน บอกให้ลืมตา แต่ฉันลืมตาแทบจะไม่ไหวแล้ว ฉันร้องไห้ในความเจ็บปวดทางกายและทางใจ collar ถูกใส่ ฉันถูกพาขึ้นเตียงด้วยความเจ็บปวด ตลกร้าย ทั้งหมดเกิดขึ้นด้วยตัวฉันเอง แถมยังไปกระทบคนรอบข้างอีกเพราะตัวฉันไปโดนคนข้างล่าง ทำให้ลำโพงหล่นมาโดนคน ๆ นั้นทั้ง ๆ ที่เขาไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย ฉันขยะแขยงตัวเองเต็มทน

ตัวฉันถูกพามาที่โซน trauma หมอ ER เช็ค body หัวจรดเท้า ฉันหลับตาร้องไห้ไม่ตอบอะไร มือกอดอกตามคำสั่ง ฉันยังได้ยินเสียงพยาบาลมาเรื่อย ๆ ว่า “เอ้า นี่ 61 ที่ออกไปเมื่อกี้ไง” “ยังไม่โอเคก็บอก” หรือ “ข้างนอกก็โดนลำโพง เดี๋ยวจะไป CT กับ MRI” โอเค โอเค ฉัน surrendered กับสิ่งที่เกิดขึ้นและเป็นอยู่ ด้วยความทรมาณและเจ็บปวดทางกายเกินจะรับไหว 

หลังออกมาจากห้องผ่าตัดและทุกอย่างเข้าที่ (หมายถึงกระดูกและแผลที่หัว) ฉันถูกย้ายมาอยู่ที่โซนพักฟื้น ก็ห้องพักนั่นแหละ ฉันขยับตัวไม่ได้ตั้งแต่เอวลงมา เพราะหมอดามเหล็กไว้ที่ pelvic และ right foot รวมไปถึงปวดและชาแบบไม่มีที่สิ้นสุด ฉันควบคุมมันไม่ได้ เฝ้ารอวัน recovery ซึ่งหมอแจ้งว่าจะเกิดขึ้นในอีกอย่างน้อย 3 เดือน ฉันอยู่ในจุดที่ช่วยเหลือตัวเองได้ค่อนข้างน้อย พูดง่าย ๆ ก็คือต้องอาศัยคนรอบข้างตลอด ลุกนั่งไม่ได้ ต้องนอนราบอย่างเดียว นอนโง่ ๆ มองเพดานและนึกถึงสิ่งที่ผ่านเข้ามาและผ่านไปนั้น ฉันคิดมาดีแล้วและหลายอย่างที่ฉันคิดมาดีแล้วไม่เป็นไปอย่างที่หวัง ควรได้รับการแก้ไขหรือเอาใจใส่ซักหน่อยก็ยังดี 

(ไม่) ปล่อย…