วาระสุดท้าย By โตมร ศุขปรีชา - รีวิวเว้ย (2)

รีวิวเว้ย (944) ปีใหม่ปีนี้ได้กลับมาบ้านหลังจากไม่ได้กลับมา 2 ปีเต็ม ๆ อันเป็นผลจากการระบาดของ covid-19 การกลับบ้านครั้งนี้มีโอกาสได้นั่งมองชั้นหนังสือที่เก็บหนังสือที่เคยอ่านเมื่อหลายปีก่อน และหลายเล่มกระดาษก็เปลี่ยนสภาพจากสีขาวกลายไปเป็นสีน้ำตาลเก่าที่เกิดจากปฏิกิริยาของกระดาษเมื่อเจอกับอากาศเป็นเวลานาน นอกจากหนังสือเล่มแรกที่เขียนรีวิวไปในปีนี้อย่าง "เร็วไม่ว่าช้าให้เป็น" แล้ว "วาระสุดท้าย" ก็เป็นอีกเล่มหนึ่งที่เราเลือกหยิบมาอ่านใหม่อีกครั้ง เมื่อตอนที่หยิบมันออกมาจากชั้นหนังสือและเปิดไปที่หน้าแรกก็เห็นข้อความเขียนกำกับไว้ว่า "สุขสันต์วันเกิด" แน่นอนว่าเราได้รับมันมาในฐานะของของขวัญวันเกิดจากเพื่อนสนิทเมื่อเกือบ 10 ปีที่แล้ว (หนังสือพิมพ์ครั้งแรก 2554) การหยิบมันลงมาจากชั้นในครั้งนี้และเลือกที่จะเอามันมาอ่านอีกครั้งเพราะจังหวะ เวลา โอกาส ข้อความ และชื่อของหนังสือที่มันดูแปลกประหลาดจนต้องหยิบมาเปิดอ่านอีกครั้งหนึ่ง หนังสือ "วาระสุดท้าย" ที่ได้เป็นของขวัญวันเกิดและหยิบมาเปิดอ่านอีกครั้งในวันขึ้นปีใหม่ 2565 ปีที่ดู ๆ ไปแล้วคงเป็นอีกปีที่จะหนักหนาไม่ต่างกับ 2-3 ปีที่ผ่านมาสำหรับคนทั้งโลก
หนังสือ : วาระสุดท้าย
โดย : โตมร ศุขปรีชา
จำนวน : 232 หน้า

"วาระสุดท้าย" หนังสือที่ว่าด้วยเรื่องของ คน สัตว์ สิ่งของ ที่ต่างก็มี "วาระสุดท้าย" เป็นของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น แต่มันก็ขึ้นอยู่กับเรื่องของจังหวะ เวลา โอกาส และสถานที่ที่แตกต่างกันออกไป ที่สิ่งเหล่านี้จะเอื้ออำนวยให้ "วาระสุดท้าย" ได้เดินทางมาถึง

คำโปรยปกหลังของ "วาระสุดท้าย" เขียนเอาไว้อย่างน่าสนใจว่า "งานเขียนชุดนี้เกิดขึ้นง่าย ๆ ด้วยความสงสัยว่า ผู้คนรับมือกับวาระสุดท้ายของตนอย่างไรกันบ้าง คำพูดสุดท้ายของแต่ละคนคืออะไร และในที่สุดก็ขยายไปสู่สิ่งอื่น ๆ อีกมาก ไม่ว่าจะเป็นงานเลี้ยงครั้งสุดท้าย ไล่ไปกระทั่งถึงการล่มสลายของสิ่งไม่มีชีวิต และสิ่งที่ไม่ได้มีตัวตนปรากฎชัดเจนทว่าเป็นการจบสิ้นของความคิดบางอย่าง" นี่คือข้อความของคำโปรยบนปกหลังของหนังสือเล่มนี้

เมื่อเปิดอ่าน "วาระสุดท้าย" อีกครั้งหนึ่งหลังจากที่ตัวเราโตขึ้น (อายุมากขึ้น) สิ่งต่าง ๆ รอบตัวเปลี่ยนแปลงไป ความรับผิดชอบ สถานะภาพต่าง ๆ รวมถึงตัวตนของเราก็เปลี่ยนแปลงไปผ่านระยะเวลากว่า 10 ปี การรับรู้และทำความเข้าใจในความหมายของคำว่า "วาระสุดท้าย" ก็ดูจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เราเองก็จำได้ไม่ชัดนักว่าครั้งแรกที่อ่าน "วาระสุดท้าย" ความรู้สึกของเราปรากฎเป็นเช่นไร หากแต่ในครั้งนี้ "วาระสุดท้าย" ทำให้เรามีโอกาสได้ย้อนทบทวนว่าเรื่องของ "ความตาย" หรือ "วาระสุดท้าย" มันคือสิ่งสุดท้ายที่ทุกคน ทุกสิ่งต้องพบเจอ และมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแยก น่าประหลาดหรือหวาดวิตกแต่อย่างใด เพราะในวันหนึ่งข้างหน้า "วาระสุดท้าย" ของทุกคนก็ต้องเดินทางมาถึงทีนี้ความน่าสนใจคือในวาระสุดท้ายของแต่ละคนจะรับมือกับมันอย่างไรหากย้อนกลับไปอ่านข้อความที่ปกหลังอีกครั้งว่า "ผู้คนรับมือกับวาระสุดท้ายของตนอย่างไรกันบ้าง คำพูดสุดท้ายของแต่ละคนคืออะไร" มันก็น่าสนใจนะว่าคนเราจะรับมือกับมันแบบไหนกันบ้าง

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น