เรื่องระหว่างเรามันเกิดขึ้นเร็วมาก


เร็วเสียจนผมกลัวว่ามันจะจบลงเร็วเหมือนกัน

.

.

.

“คริส...” มือเรียวกระตุกชายเสื้อของอีกคนเบาๆ แต่แค่นั้นก็สามารถรั้งให้คนถูกเรียกหยุดฟังได้

“ว่าไงครับ?” ผู้กำกับหนุ่มหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงอีกครั้ง พลางใช้มือปัดไรผมที่ปรกหน้าของคนตัวเล็ก ดวงตาสีฟ้าสวยทั้งสองข้างช้อนขึ้นมองเขา

“คืนนี้...คุณจะนอนที่นี่หรือเปล่า” วันนี้วันศุกร์ เป็นวันที่เราจะต้องกลับสู้โลกแห่งความเป็นจริง



เราต้องกลับบ้าน...



บ้านที่เป็นบ้านจริงๆ



แต่ถ้าเราแหกกฎกันสักวัน...มันจะไม่ได้เลยงั้นเหรอ



“คิลเลี่ยน...คุณก็รู้ว่าวันนี้เราต้อง...” คำพูดหายไปในลำคอของผู้กำกับหนุ่ม คริสโตเฟอร์เม้มริมฝีปากแน่น พลางมองคนตรงหน้าที่ขบกัดริมฝีปากของตัวเองเช่นกัน



ได้โปรดคิลเลี่ยน



ได้โปรดอย่าทำให้ผมต้องการคุณขนาดนี้



ได้โปรดอย่าทำให้ผมรู้สึกขาดคุณไม่ได้



“ขอแค่วันนี้...ได้มั้ยคริส ให้ผมได้มั้ย...” ทุกการถ่ายทำภาพยนตร์เขาภาวนาให้ทุกๆเรื่องเสร็จสิ้นให้เร็วที่สุด



แต่ตอนนี้เขาอยากให้มันกลับไปเริ่มต้นใหม่



กลับไปตอนที่เรายังไม่รู้จักกันยิ่งดี...



มือหนาไล้บริเวณสันกรามของนักแสดงหนุ่ม คริสโตเฟอร์สบตามองดวงตาสีฟ้าที่ต้องกับแสงไฟสลัว มันยังคงน่าหลงใหลตั้งแต่วันแรกที่เขาเจออีกฝ่าย

“คริส...คุณรู้มั้ย นี่เป็นหนังเรื่องแรกเลยนะที่ผมไม่อยากให้มันจบ...เร็วจริงๆเลยนะ... ผ่านไปเร็วจริงๆ...”

และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาไม่สามารถเก็บความรู้สึกได้ นักแสดงอะไรกันเก็บความรู้สึกของตัวเองไม่ได้

คิลเลี่ยนซุกใบหน้าลงกับไหล่ของผู้กำกับ กลิ่นชาเอิร์ลเกรย์ยังคงวนเวียนอยู่รอบกายของอีกฝ่าย



อ่า...จะไม่ได้กลิ่นกลิ่นนี้อีกแล้วเหรอ



ผมคงคิดถึงคุณแย่



ให้ตายสิ...ไม่อยากให้ไปเลย



“บางทีผมอาจจะสร้างหนังเรื่องหน้าเร็วๆนี้ก็ได้...บางทีอาจจะเป็นหนังรัก...” ผู้กำกับหนุ่มพูดติดตลก ไม่วายลูบผมของคนที่แทบจะสิ่งหัวไหล่เขาอยู่แล้ว



ต่อไปจะไม่มีใครมาอ้อนแบบนี้แล้วสินะ



ไหนจะดวงตาคู่นี้อีก...คงไม่มีให้เห็นแล้ว...



มือบางประคองใบหน้าของผู้กำกับเอาไว้ ร่างเล็กโน้มตัวเข้าไปจูบยังหน้าผากของคนตรงหน้า

คริสโตเฟอร์อึ้งไปเล็กน้อยกับการกระทำของคนที่ร้อยวันพันปีไม่เคยน่ารักขนาดนี้



และนั่นไม่ดีเลย



ทำแบบนี้เขายิ่งไปจากอีกฝ่ายไม่ได้น่ะสิ



“ผมงอแงพอแล้ว คุณกลับบ้านเถอะ”

“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ...” คนถูกสั่งพยักหน้าน้อยๆ

“คุณก็ด้วย...อย่าทำงานจนลืมเวลาล่ะ” รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้กำกับ คริสโตเฟอร์ลุกขึ้นยืน จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเดินไปหยุดยืนที่หน้าประตูห้องนอน

“งั้น...ไว้เจอกันนะครับ” ดวงตาสีฟ้าที่ช่างดูอบอุ่นสำหรับคิลเลี่ยนหันมาสบกับตาของเขาอีกครั้ง



และก็เป็นเขาเองที่เบือนหน้าหลบ



กลัวจริงๆ



กลัวว่าถ้ามองนานกว่านี้แล้วจะเผลอไปรั้งเขาไว้



“จะไปจริงๆเหรอเนี่ย...”



นั่นไงล่ะ



เผลออีกจนได้



“คิลเลี่ยน...”



จบด้วยการเรียกชื่อ...เหมือนทุกที

“ล้อเล่นน่ะ...คุณไปเถอะ ลาก่อนนะ” นักแสดงหนุ่มส่งยิ้มกลับไป เตรียมที่จะล้มตัวลงนอน แต่แล้วก็ถูกขัดไว้



ต้องมาเป็นคำพูดที่เหมือนคำคมแน่ๆ



“เวลาผ่านไปไวครับคิลเลี่ยน...อีกไม่นานเราคงได้พบกันอีก”



เห็นมั้ย เคยเดาผิดซะที่ไหน



“ผมก็หวังแบบนั้นคุณผู้กำกับ”



แต่คุณรู้อะไรมั้ยคริส



เวลาผ่านไปไวก็ต่อเมื่อผมได้มีความสุขกับคนที่รัก



แต่เวลาผมรอพบคุณมันมักจะช้าเสมอ...



เพราะงั้น...เรื่องที่เราจะได้พบกันเร็วๆนี้ คงได้แค่หวังแล้วล่ะ



แต่ช่างเถอะ



ผมรอคุณได้เสมอ...

Pizza.