เริ่มต้น 2-3 ปีมานี้เกิดสภาวะโควิท-19 ทำให้ผู้คนไม่กล้าที่จะออกไปไหน แม้กระทั่งทำงานยังต้องอยู่กับบ้าน เทศกาลต่าง ๆ ก็เงียบเหงา จนเมษายนปีนี้ สงกรานต์ที่เคยสนุกสนานก็เงียบหง่อยลงเช่นกัน ตามตรอกซอกซอยไม่มีใครเล่นสาดน้ำ ปะแป้งเหมือนอย่างเคย การรดน้ำดำหัวเคารพผู้ใหญ่บางบ้านก็อาจจะหายไป เหมือนกับบ้านของฉันที่ปรกติจะนัดรวมญาติกันก็ไม่มีอีกแล้ว แต่ใช่ว่าจะเงียบซะทีเดียว ญาติ ๆ ของฉัน รวมถึงบ้านฉันด้วย ต่างเดินสายกันนำของมาฝากบ้านนั้นไปนู้น มาบ้านนี้ ทำให้ฉันนึกถึงซีรีย์เรื่อง reply1988 ตอนที่เด็ก ๆ ซังมุนดงยกอาหารกันไปมาระหว่างบ้านไม่จบไม่สิ้น ทำเหนื่อยแต่ก็อิ่มเอมใจ