นายกำลังเดินไปข้างหน้าแบบที่ไม่รู้อะไรเลย
นายเหนื่อยมาก โคตรเหนื่อยเลย
รู้สึกเหมือนวิ่งมาไกล ทั้งๆ ที่นายก็แค่เดิน...

แล้วนายก็เริ่มจะเป็นบ้าในระหว่างทางที่กำลังเดินอยู่
และพอสติเริ่มหลุดลอย ค่อยๆ จางหาย 
นายก็สะดุดเข้ากับอะไรซักอย่างบนพื้นนั่น แล้วก็ล้มลงโครม

เข่านายแตกอยู่ตรงนั้น

และมันก็มีแค่ตัวนายที่นอนกองอยู่ตรงนั้น...

แต่นายก็ไม่ได้รีบลุกขึ้นมา เพราะรู้สึกว่า ไอ่เชี่ยพอละ

กูพอละ พอแล้ว ไม่เอาแล้ว....ช่างแม่งเลย

นายหัวเราะให้กับความซังกะบ๊วยทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น

และคิดว่าตัวนายแม่งคงจะเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ

เพราะว่าถ้านายร้องไห้ มันก็คงจะดูสมเหตุสมผลกว่านี้

แต่นายก็หมดอารมณ์จะร้องไห้อีกแล้ว... ก็เลยหัวเราะออกมาแทน

หัวเราะให้กับเรื่องห่านๆ ที่มันเกิดขึ้น

แล้วลมแผ่วเบาในตอนนั้นก็พัดเข้ามาฟาดที่หน้านายเบาๆ

 แต่ก็ทำให้หน้านายที่มันโชกเหงื่อได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

เหมือนเป็นผู้สังเกตการณ์โลกใบนี้

แทนที่จะเป็นผู้ที่ถูกสังเกตการณ์เหมือนก่อนหน้านี้

และช่วงเวลานั้นเอง ที่นายจะคิดอะไรได้หลายอย่าง 

จากแผลหนึ่งแผลนั้น 

เหมือนนายได้เข้าใจโลกใบนี้และธรรมชาติของชีวิตมากขึ้น...

กับช่วงเวลาเพียงเสี้ยวนาที ของการที่นายล้มลงไปกองกับพื้น

มันอาจทำให้นายคิดอะไรได้อีกมหาศาล

แด่ ใครก็ตามที่กลัวการหกล้ม เคยหกล้ม หรือเพิ่งหกล้มมาไม่นาน.