Type : OS

Paring : Ae Jirakorn & Tom Isara

Rate : PG

Talk : พยายามฮีลใจตัวเองอยู่ ฮือ

กล่องของขวัญขนาดกลางสีหวานที่ถูกวางไว้ตรงประตูหน้าห้องจิรากรจ้องกล่องนั้นพร้อมใช้เวลาประมวลหลายนาทีเพราะความแฮงค์จากการไปสังสรรค์กับผลิตโชคมายันเช้าคนแก่ทำใจหยิบกล่องนั้นขึ้นมาอย่างผวาๆเมื่อการโหลดของสมองเสร็จสมบูรณ์ความกลัวสิ่งของในกล่องนี้ก็เกิดขึ้นมาในใจ

จากไอ้ทอมแน่ๆ..

เพราะการมาเชียงใหม่ครั้งนี้ทำให้ตัวเขาอิศรา ผลิตโชคและเพื่อนๆร่วมวงการอีกหลายคนได้เจอกันจะให้คนชอบปาร์ตี้ไปหมกตัวอยู่กับแฟนก็ใช่เรื่องแน่นอนว่าจิรากรเลือกไปดื่มสุราเมรัยกับพวกผลิตโชคตั้งแต่เที่ยงคืนยันเกือบสว่างเพราะแบบนั้นเขาก็ได้หนุงหนิงกับแฟนเด็กอย่างอิศรานิดนึงเท่านั้นและคาดว่ารอยยิ้มหวานและคำอนุญาตเมื่อคืนที่ว่าจะไม่โกรธเป็นเรื่องโกหกทั้งเพทำไมน่ะเหรอ.. ก็ของในกล่องนี่ไง

แจ็กเก็ตสีชมพู๊ชมพูในมือเขานี่ไงล่ะ

รู้ทั้งรู้ว่าไม่ชอบใส่สีหวานๆแบบนี้มันเข้ากับตัวเขาซะที่ไหน..

จิรากรถอนหายใจพร้อมตบหน้าตัวเองที่หลงไปเชื่อรอยยิ้มหวานๆของเด็กแสบเมื่อคืนนี้มือเรียวคลี่การ์ดสีชมพูแบบเดียวกับกล่องพร้อมพยายามอ่านลายมือหวัดๆอย่างตั้งอกตั้งใจราวกับเตรียมสอบไฟนอลในมหาวิทยาลัยอาการมึนหัวจากสุราเล่นงานเป็นระยะๆ

‘คำอนุญาตจากเมื่อคืน ตอบแทนด้วยการใส่นี่ซะ จากทอมอิศราผู้น่ารัก อิอิ

ป.ล.จะรอดูรูปนะ ห้ามเบี้ยว!!!’

“เวร”

คนแก่นึกอยากยัดการ์ดเคี้ยวๆกลืนไปแล้วทำเป็นไม่เห็นยิ่งมองสลับกับเสื้อสีชมพูในมือแล้วก็นึกอยากทำจริงๆ

อิศราเป็นพวกใส่สีชมพูขึ้นซึ่งผิดกับตัวเขาที่ทั้งหน้าตาและบุคลิกไม่ได้เข้ากับสีชมพูแบบนี้เอาซะเลยและอิศรารู้ข้อนี้ดีว่าคนอย่างจิรากรไม่ยอมใส่ง่ายๆแน่ๆ ถึงได้บังคับกันขนาดนี้

อยากจะโทรไปงอแงใส่แต่อีกฝ่ายก็คงอยู่บนเครื่องบินอยู่ได้แต่ทำใจแล้วเก็บเสื้อยัดใส่กระเป๋าเดินทางเท่านั้นเอง

1 week later..

“พี่เอ๊ะ ใส่เสื้อที่ทอมซื้อให้ยัง”

อิศรายิ้มหวานเฝ้ารอคำตอบจากอีกฝ่ายที่อยู่อีกฟากของโทรศัพท์หลังจากที่เจอกันที่เชียงใหม่ก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเหมือนเดิมเดี๋ยวคนนึงบินไปต่างจังหวัดเดี๋ยวอีกคนอยู่กรุงเทพสลับกันแบบนี้ตลอดเวลา

“จ๋า..”จิรากรขยับกล้องให้เห็นแต่ใบหน้าตัวเอง

“เมื่อวานทอมใส่ไปแล้ว เห็นยัง”

“สรุปนี่เสื้อคู่หรอ”

“ช่าย”คนหน้าหวานพยายามเหลือบดูชุดของอีกฝ่ายพยายามตะแคงกล้องก็แล้วหรี่ตาก็แล้วราวกับจะทำให้เห็นได้จิรากรได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เช่นเดิม

“ทำไรอ่ะ"

"พี่เอ๊ะใส่เสื้อยัง อาทิตย์กว่าแล้วนะ"

"ยังอยู่ในกระเป๋าอยู่เลยอ่า วันนี้ไปเชียงใหม่เหรอ สู้ๆนะ"

"อย่าเปลี่ยนเรื่องนะ!"

"อ่ะ พี่ต้องขึ้นไปร้องเพลงละ บ๊ายบาย จุ๊บๆ"

จิรากรส่งจูบใส่กล้องพร้อมกดวางในทันที เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อมองตัวเองในกระจกที่ใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีชมพูที่อิศราบังคับให้ใส่ มันดูหว๊านหวานจนเขาอยากจะร้องไห้ออกมาไม่อายฟ้าอายดิน อุตส่าห์สลัดคำว่านักร้องเพลงประจำงานแต่งได้แล้วเชียวนะ..

ผู้จัดการของเขาเปิดประตูเข้ามาก่อนจะผงะเกือบทำแก้วน้ำในมือตก ใบหน้าที่พยายามกลั้นหัวเราะแบบสุดชีวิต จิรากรรู้สึกแย่กว่าการโดนระเบิดหัวเราะใส่สักอีก เขาทำหน้าเซ็งๆบอกบุญไม่รับสุดๆ 

ติ้งๆๆๆๆๆ

เสียงข้อความจากไลน์เด้งไม่หยุด แน่นอนว่ามาจากอิศราที่คงโกรธที่โดนเขาตัดสายไปเลยส่งสติ้กเกอร์มารัวๆขนาดนี้ 

"ไม่ตอบน้องทอมเหรอพี่"

"ค่อยส่งรูปไปง้อ"

"อ้ออออ"ผู้จัดการของเขายังคงพยายามกลั้นหัวเราะทุกครั้งที่หันมาสบตา"มิน่าถึงหยิบสีชมพู๊ชมพูแบบนี้มาใส่ เมียเด็กสั่งนี่เอง.."

"หยุดทำหน้าตาประหลาดๆที อยากหัวเราะก็หัวเราะมาเถอะ"

"ได้เหรอพี่"

"เรื่องมึง"

แน่นอนหลังจากจบประโยคนี้ เสียงหัวเราะก็ดังไปทั่วห้องพักเกือบสิบนาทีได้ แถมยังโดนจับถ่ายรูปไปอวดพวกเพื่อนๆในวงอีกต่างหาก..

อิศราที่กำลังหน้าบึ้งตึงเหมือนไม่ได้กินขนมหวานมาเป็นปี ร่างบางกอดอกหรี่ตาจ้องโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นมาตลอดทางที่อยู่บนเครื่องบิน จนตอนนี้กำลังเดินทางไปยังรีสอร์ทที่จะขึ้นแสดงในคืนนี้ก็ยังคงจ้องอยู่แบบนั้น ชุติมนมองคนเป็นน้องก่อนจะแอบถ่ายรูปส่งให้จิรากรแบบที่ทำบ่อยๆ

'หน้าหงิกเหมือนเมนส์มาเลยลุง'

โอฬารที่นั่งข้างๆได้แต่หัวเราะคิกคักกันสองคน ปล่อยให้อิศราที่กำลังหน้ายับยู่ยี่ยังคงจ้องโทรศัพท์อยู่แบบนั้น

"โอ้ย!!!"

แต่เมื่อความหงุดหงิดที่สะสมมาเป็นชั่วโมง อิศราหมดความอดทนที่จะรอและตัดสินใจกดโทร.ออกหาคนเป็นแฟนด้วยความเกรี้ยวกราด แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสายสักทีได้แต่คิดว่ากำลังร้องเพลงอยู่บนเวทีหรือไม่ก็ทำอะไรบางอย่างอยู่จึงไม่ว่างมารับ

แต่สายจากอิศราคือเรื่องสำคัญที่สุด 

"ทำไมไม่รับ!"

"ใจเย็นนน"ชุติมนลูบหัวทุยๆของเด็กน้อยหวังว่าให้อีกฝ่ายอารมณ์เย็น เพราะถ้าสองผัวเมียคู่นี้ทะเลาะกันคนซวยคือเธอที่เป็นคนกลางระหว่างทั้งคู่ เธอจึงต้องทำทุกอย่างให้ทั้งสองไม่ทะเลาะกันเป็นดีที่สุดด้วยการกระแซะๆพี่ใหญ่ในวงอย่างโอฬารมาช่วยปลอบ

"ใจเย็นนะทอม พี่เอ๊ะอาจจะคุยเล่นกับแฟนคลับอยู่ไรแบบนี้"โอฬารพยายามส่งยิ้มให้น้องใจเย็น

"พี่โอ มน รู้ไหม.. พี่เอ๊ะอ่ะ สองสามวันก่อนก็ไปจุ๊บมือแฟนคลับ แถมเเฟนคลับผู้หญิงด้วยนะ! ฮึ่ย เล่นงานกลางคืนแล้วนิสัยเดิมออกทุกที"

"แฟนเกิร์ลก็งี้ ยอมๆไปเถอะน่า"

"วันนี้ทอมจะไปให้คนหอมแก้มบ้าง ยังไงก็ต้องมีคนถ่ายได้"

"ไม่เอาน่า ไหนเคยบอกจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่เพื่อลุงแกไง"หญิงสาวคนเดียวในวงพยายามลูบหัวให้คนเป็นเด็กใจเย็นลงให้มากที่สุด"หายใจเข้าลึกๆ แล้วหายใจออกยาวๆ"

อิศราที่หัวร้อนแทบระเบิดเมื่อครู่ก็เริ่มเย็นลง แต่ก็ยังคงหันไปงอแงใส่เพื่อนๆพี่ๆในวงเช่นเดิม

"ก็พี่เอ๊ะอ่ะ ไม่ยอมใส่เสื้อที่ให้ไปสักทีแถมยังตัดสายทอมทิ้งอีก"

"อ่ะ ระบายมา เดี๋ยวรับฟัง"ชุติมนกดโทร.ออกไปยังหาคนที่กำลังโดนด่าอย่างนึกสนุก"อ่ะพูดมา"

"พี่เอ๊ะอ่ะ วันนั้นทอมอุตส่าห์ให้ไปเที่ยวกับพี่ผลิตแล้วอ่ะ แค่ใส่เสื้อที่ทอมซื้อให้ไม่ได้เหรอ สีชมพูุไม่ดีตรงไหนวะพี่มน ทอมคิดว่าพี่เอ๊ะใส่แล้วมันต้องน่ารักมากแน่ๆไม่รู้ว่าจะกลัวสีชมพูทำไมหนักหนา แค่อยากเห็นใส่ไรหวานๆบ้างแค่เนี้ย ใส่แต่สีทึบๆ อยากให้พี่เอ๊ะโลกสดใสบ้าง บลาๆๆๆ...."

ปากสีเชอรี่ก็ทั้งด่าทั้งบ่นไม่หยุดโดยไม่รู้ตัวว่ามีบุคคลที่4รับฟังไปด้วยตลอดการระบายความในใจ จิรากรรับฟังความคิดของเด็กเอาแต่ใจเงียบๆได้แต่นึกคาดโทษไว้ลงโทษทีหลัง

"แล้วมาตัดสายทิ้งกันแบบนี้เหมือนทอมทำผิดเลยอ่ะ หรือทอมผิดวะพี่"

"ไม่รู้ว่ะ ลองโทร.ไปถามลุงเองสิ"

"ก็ไม่รับนี่ไง"

"ลองโทร.ใหม่"

อิศราถอนหายใจอย่างเซ็งๆเพราะก่อนหน้านี้เขาโทร.ไปหาเกือบยี่สิบสายได้แต่จิรากรก็ไม่รับ และเพื่อนๆก็ดูุจะไม่ได้เข้าใจปัญหาของเขาจริงๆ อิศราตัดสินใจกดปิดเครื่องเพื่อตัดปัญหามันซะเลย ไม่ต้องโทร.ออกและไม่ต้องโทร.เข้ามาด้วย 

ไม่รับดีนัก ไม่ง้อก็ได้!! 

หลังจากทำการแสดงจบแต่ความรู้สึกห่อเหี่ยวจากการงอนแฟนก็ยังคงมีอยู่เต็มไปหมด ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าๆแล้วคนอื่นๆในวงรวมถึงแบล็กอัพตัดสินใจพากันไปหาอะไรกินในเมือง แม้ในใจจะไม่อยากไปแต่ท้องที่ร้องประท้วงด้วยความหิว อิศราจึงตามไปกับคนอื่นด้วยๆ

เกือบหกชั่วโมงที่กดปิดเครื่องโทรศัพท์เอาไว้ ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟเขาก็เปิดเครื่องอีกครั้งแต่แจ้งเตือนต่างๆก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเลยเพราะไม่มีแอพไหนขึ้นแจ้งเตือนจากคนเป็นแฟนสักแอพ

"ฮึ่ย.."

อิศรากระแทกโทรศัพท์เครื่องใหม่ลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด จิรากรไม่แม้แต่จะโทร.กลับมาหาสักสาย ในไลน์ก็ไม่ตอบ ในเฟสก็เงียบกริบจนเขาอยากจะชกอะไรก็ได้ระบายอารมณ์ที่กำลังขุ่นมัวในตอนนี้ทางออกจากการโมโหที่ดีที่สุดตรงหน้าคงจะเป็นการกินของหวานดับอารมณ์ร้อน อิศราไม่พูดไม่จาสั่งของหวานมากินอย่างเดียวจนคนอื่นๆได้แต่มองหน้ากันอย่างนึกสงสารกระเพาะของคนกินจุ

เมื่อทานอาหารรอบดึกเรียบร้อยทั้งหมดอพยพกลับมายังรีสอร์ทกลางป่ากลางเขาดังเดิม แต่คนหน้าหวานก็ยังคงปิดปากเงียบไม่พูดไม่จากับใครอยู่ดี อิศราเเยกตัวกลับห้องทันทีที่ลงจากรถ ไม่สนกระทั่งเสียงเรียกของชุติมนและพนักงานต้อนรับของรีสอร์ท

"พี่เอ๊ะนะพี่เอ๊ะ ได้เจอล่ะน่าดู"ริมฝีปากเล็กๆได้แต่ก่นด่าคนเป็นแฟนตลอดทางระหว่างเดินกลับห้อง

มือบางบิดลูกบิดเปิดประตูเข้าไปยังห้องพัก แต่ก็ต้องขมวดคิ้วสงสัยเมื่อไฟในห้องถูกเปิดเอาไว้ทั้งๆที่ตอนออกอิศราจำได้ว่าตัวเองปิดไปแล้ว

ริมฝีปากบางถูกยกขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อรู้ว่ามีใครบางคนมารออยู่ในห้อง

"กลับมาแล้วเหรอ"

จิรากรที่สวมแจ็คเก็ตสีชมพูทับเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์ที่กำลังนอนรออยู่บนเตียงด้วยสีหน้าง่วงๆ เจ้าตัวอ้าปากหาวและเหมือนว่าตาจะปิดตลอดเวลา คนหน้าหวานที่เก็กหน้าขรึมเดินเข้ามาในห้องไปวางถุงขนมที่เพิ่งซื้อมาบนโต๊ะที่อยู่ข้างๆเตียง ตลอดเวลายังคงทำเมินคนที่นอนรออยู่ 

"ไม่คุยกับพี่หน่อยเหรอ"

"...."

"ใส่สีชมพูแล้วเป็นไงมั่ง น่ารักอย่างที่คิดไหม"

อิศราหันขวับทันทีที่ได้ยินประโยคเมื่อสักครู่ เสียรู้ให้คนแก่กว่าที่มีสปายอยู่ข้างกายแบบนี้ แต่ครั้งนี้เขาได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมอ่อนให้ง่ายๆ คนหน้าหวานสะบัดหน้ากลับมาไม่พูดด้วยเช่นเดิม

จิรากรได้แต่แอบเบ้ปากใส่เด็กขี้งอน เขาลุกขึ้นมาสวมกอดอิศราจากด้านหลังพร้อมวางคางบนไหล่เล็ก

"หายงอนพี่นะ พี่ไม่ได้เพิ่งใส่มาง้อ วันนี้พี่ใส่ขึ้นร้องเพลงด้วย"

"..."

"ไม่เชื่อเหรอ เดี๋ยวเปิดรูปให้ดู"

จิรากรยื่นโทรศัพท์ที่มีรูปของเขาในวันนี้ให้อีกฝ่ายดูทั้งๆที่อยู่ในท่าสวมกอดจากด้านหลัง อิศรามองรูปแล้วได้แต่แอบอมยิ้มไม่ให้คนกอดอยู่เห็น

"รู้นะว่าแอบยิ้มอ่ะ"

"พูดมากว่ะ"

"มีวงมีว่ะกับพี่เหรอเดี๋ยวนี้"

"เออ"

"ทอม.."

"ล้อเล่นน่ะ"อิศราพลิกตัวพร้อมกับโอบรอบคอคนแก่กว่าด้วยใบหน้าที่กำลังยิ้มตาหยีอย่างคนดีใจ จิรากรทำหน้าเบะปากที่เด็กน้อยของเขาพูดจาไม่เพราะกับเขาซะแล้ว"บอกว่าล้อเล่นไงครับ"

"ไม่งอนกันแล้วใช่ไหม"

"งอน"

"อ้าว..."

"ห้ามตัดสายทอมทิ้งอีกนะ"

"ตัดทิ้งตอนไหน"

"เมื่อเย็นไง ห้ามตัดสายทอมทิ้งก่อนต้องเป็นทอมเท่านั้นที่วางสาย เข้าใจไหมฮะ"

อิศราเลิ่กคิ้วมองอีกฝ่ายอย่างคาดคั้น จิรากรได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆพยักหน้าอย่างจนใจแต่เหมือนมันจะไม่พอสำหรับเด็กเอาแต่ใจ เพราะเจ้าตัวจับมือของเขาให้มาชูุสามนิ้วพร้อมให้ปฏิญาณตนด้วยเกีียรติของลูกเสือสำรอง

แม้จะดูปัญญาอ่อนไปนิด แต่เพื่ออิศรา..จิรากรทำได้..

"กระผมจิรากร ขอสัตย์สัญญาว่าจะไม่ตัดสายนายอิศราก่อนเป็นอันขาด ถ้าผมไม่ทำตามจะไม่ได้กอดจูบหรือทำอะไรมากกว่านั้นกับนายอิศราเป็นเวลา3เดือน.. ทอมอ่า ปกติกว่าจะเจอกันก็เป็นเดือน ถ้าพี่ทำผิด..นานๆเจอทียังไม่ให้อีกหรอ"

"ก็อย่าทำผิดดิ ง่ายๆฮะ"

จิรากรได้แต่ปาดน้ำตาเงียบๆกับคำตอบที่ได้รับ 

อิศราหอมแก้มทั้งสองข้างก่อนจะผละตัวออกจากอ้อมกอด เดินไปคว้าชุดที่จะเปลี่ยนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทิ้งให้คนแก่ยืนตาละห้อยอยู่อย่างนั้น จิรากรได้แต่ภาวนาในใจให้ตัวเองไม่ทำพลาดอะไรให้คนขี้งอนนึกบ้ามาให้เขาสัญญาอะไรบ้าๆแบบนี้อีก 

คนที่ถูกนินทาในใจที่ตอนนี้กำลังเปลือยโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำด้วยรอยยิ้มหวานอาบยาพิษ เสียงใสๆที่หวานเสนาะหูยกเว้นตอนด่ากำลังเรียกจิรากรอยู่

"มาอาบน้ำด้วยกันไหมฮะ"

"อาบจ้ะอาบ.."

Fin.