Type : Drabble

Paring : Ae Jirakorn & Tom Isara

Rate : PG

Talk :  อินในอิน ชอบเพลงนี้เว่อ

“พี่เอ๊ะ— อย่าไป”

ดวงตากลมโตลืมขึ้นมาในความมืดมีเพียงแสงของดวงจันทร์ที่สาดส่องมาเท่านั้นน้ำใสรื้นคลอเบ้าก็จะไหลออกมาเป็นสายอาบแก้มนวลวันเวลาผ่านไปแต่ความทรงจำที่แสนเศร้ากลับไม่ลบออกไปได้เลยร่างบางลุกขึ้นนั่งชันเข่าแล้วเอาหมอนมาซุกใบหน้าก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

ครั้งแล้วครั้งเล่ากับการร้องไห้ให้คนที่ไม่มีวันหวนย้อนกลับมา

เมื่อหลับตาลงครั้งใดภาพความทรงจำและรอยยิ้มของคนๆนั้นก็กลับมาทำร้ายจิตใจของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ในความเศร้าก็มีความสุขเล็กๆเจือปนมาด้วย

“พี่เอ๊ะ..”

อิศราหยิบโทรศัพท์ที่ตั้งหน้าจอเป็นรูปคู่กับจิรากรใบหน้าที่ยิ้มแย้มกับหน้ามุ่ยๆของตัวเองยิ่งกระตุ้นให้น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด เขาพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้ดังออกมาเพราะคำสัญญาที่เคยให้ไว้ว่าจะอยู่ให้ได้

นิ้วเรียวกดโทร.ออกโดยที่รู้ว่าอย่างไรก็ตามปลายสายก็ไม่มีวันรับ

เสียงสัญญาณดังสักพักก่อนจะมีเสียงรับฝากข้อความอิศรานิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะสูดลมหายใจพูดฝากข้อความครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบลงไป

“พี่เอ๊ะ.. วันนี้ทอมฝันร้ายอีกแล้วทอมตื่นขึ้นมาเพราะฝันนั้น... ฝันที่เห็นพี่วันที่โดนรถชนตอนที่ร่างของพี่ลอยขึ้นฟ้าแล้วตกลงมากระแทกกับพื้นรอยยิ้มสุดท้ายกับคำพูดของพี่ที่ทอมไม่รู้ว่าพี่ต้องการพูดอะไรแน่....”

สัญญาณตัดไปเพราะสิ้นสุดความยาวได้เท่านี้แต่อิศราก็ยังคงพูดต่อราวกับได้พูดโต้ตอบกับคนที่จากไปไกลแสนไกล

“วันนั้น..ผ่านมาสองเดือนแล้วแต่ทอมยังร้องไห้อยู่ทุกวัน.. ทอมควรทำยังไงดีหรอพี่เอ๊ะกลับมาไม่ได้หรอ..ฮึก.. ทอมคิดถึงพี่...”

“ทอมเลิกรักพี่ไม่ได้หรอกนะ.. ฮึก..ถึงพี่จะตามมาบอกทุกครั้งในความฝัน ทอมก็จะไม่ยอมเลิกกับพี่”

อิศราลดมือที่ถือโทรศัพท์อยู่ลงเขาเอนหลังพิงพนักเตียงก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลไปอย่างนั้นภาพความทรงจำสุดท้ายของความรักของเขาหวนย้อนกลับมาอีกครั้ง

ร่างสันทัดที่ลอยขึ้นฟ้าเพราะโดนแรงปะทะจากรถยนต์ที่พุ่งมาด้วยความเร็วก่อนจะตกกระแทกพื้นอย่างแรงจนศีรษะแตก เลือดไหลทะลักออกมาอย่างน่ากลัว ริมฝีปากที่เคยมอบรอยยิ้มให้เวลาที่เขาต้องการกำลังใจตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดแดงจิรากรสำลักเลือดจนไอออกมา สมองที่เบลอตอนนี้กลับเห็นใบหน้าของเด็กหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังร้องไห้เหมือนขาดใจ

“พี่เอ๊ะ! พี่เอ๊ะ...ห..ห้ามเป็นอะไรนะ ฮึก ห้ามเป็นอะไรนะ”

มือบางที่สั่นระริกกุมมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดของเขาใบหน้าหวานที่ยับยู่ยี่และเสียงสั่นๆน่าสงสารจนอยากจะกอดปลอบพร้อมบอกร่างเล็กๆว่าเขาไม่เป็นอะไรเดี๋ยวก็หาย

จิรากรทำได้แค่คิดร่างกายที่ควรเจ็บปวดแต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกอะไรแถมความรู้สึกเหนื่อยๆอยากจะนอนนี่ทำให้รู้ดีว่าเขาพูดคำว่าไม่เป็นไรไม่ได้จริงๆ ภาพความทรงจำที่เขาบอกกันมาว่าคนใกล้ตายมักจะได้เจอเหมือนม้วนฟิล์มที่เล่นภาพซ้ำๆไปมาแต่ทุกความทรงจำในหลายช่วงชีวิตของเขาที่ผ่านมามีใบหน้าของอิศราอยู่ในนั้นด้วยเสมอ

ช่วงเวลาที่มีความสุขตอนที่ประสบความสำเร็จหรือตอนที่ทะเลาะกัน เรื่องเล็กๆน้อยๆที่ลืมไปแล้วย้อนกลับมาให้ได้เห็นจนน่าใจหาย

“ท..ทอม..”

เสียงสั่นเครือของจิรากรดังลอดออกมาอย่างยากลำบากมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาควรพูดเพื่อให้คนที่เขารักดั่งชีวิตจะได้ไม่จมปลักกับคนที่จากไปแล้ว

“พี่เอ๊ะ พี่เอ๊ะอย่าเพิ่งพูดนะตอนนี้ร..รถพยาบาลกำลังมา ฮึก ทนอีกนิดนะ... เดี๋ยวก็มีคนพาพี่ไปโรงพยาบาลแล้ว...”อิศราลูบใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มแบบที่เขาชอบ

ริมฝีปากบางที่มีบาดแผลคลี่ยิ้มบางออกมา

“เลิกกันนะ”

เสียงแผ่วเบาดังคล้อยออกมาตามสายลมดวงตากลมโตกระพริบตาถี่ๆอย่างไม่เข้าใจในคำพูดของคนเจ็บ อิศราที่กำลังจะอ้าปากถามแต่ร่างของอีกฝ่ายในตอนนี้นิ่งสงบ....และไม่หายใจ

มือเรียวที่ยังส่งความอุ่นมาให้อิศราไม่เชื่อปล่อยมือนั้นก่อนจะเขย่าร่างที่ไร้ชีวิตให้ฟื้นมาเสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่วจนไทยมุงต้องเข้ามาล็อกตัวห้ามเขาเอาไว้

“พี่เอ๊ะ! ตื่นมาคุยกับทอมก่อน ฮือ! พี่เอ๊ะ.. ไม่!”

เสียงกรีดร้องเหมือนขาดใจของอิศราในตอนนี้ส่งไปไม่ถึงจิรากรอีกแล้ว..

เพราะว่ารักจึงปล่อยมือให้อีกฝ่ายได้มีความสุข

เพราะว่ารักจึงอยากให้มีชีวิตต่อไปโดยไม่มีเขาก็ได้

เพราะว่ารัก จึงอยากให้ลืมความทรงจำร้ายๆ

Fin.