หนังสือเล่มนี้อ่านแล้วตื่นเต้นมากๆ คล้ายๆกับเรากำลังอ่านของอาจารย์จิมมี่ เลี่ยว และเนื้อหากระแทกใจอย่างยิ่ง เพราะทำไมนะ ผู้ใหญ่ถึงต้องคิดแทนเด็กเสมอ และหนังสือเล่มนี้เหมาะกับผู้ใหญ่มากกว่าเด็กอ่าน

      “ความจริงของเรื่องราวนี้

เกิดขึ้นดีจากข่าวเด็กหนีไป

หนีออกจากโรงเรียนได้

เพราะเด็กกล่าวไว้อุทธาหรณ์กัน

เด็กอยากมีอิสระมากขนาดไหน

เพราะคิดไว้ว่าหมาเร่รอนนั้น

มีอิสระกว่าใครๆขนาดไหนกัน

จึงทำให้วันนี้เกิดเล่มนี้ขึ้นมา”

เด็กชายเลขที่ 34 เป็นเด็กธรรมดาคนหนึ่งที่อยากให้ผู้ใหญ่เข้าใจ และอยากมีเพื่อนเล่น แต่เพราะว่า ผู้ใหญ่ไม่มีใครเข้าใจเด็ก ส่วนเด็กมีความคิดที่เป็นของตัวเองมากขนาดไหน เด็กจึงต้องเอาลูกอ๊อดที่ตนรักไปซ่อนไว้ เด็กต้องไปประกวดวาดภาพ โดยที่ตัวเองไม่ได้อยากไปหรืออยากได้ชัยชนะอันใด เด็กที่อยากมีอิสรภาพมากขนาดไหน แต่ไม่มีผู้ใหญ่คนไหนเข้าใจ จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่เด็กหนีออกจากบ้าน และเริ่มต้นหิว หมดหวัง จนเด็กได้เจอกับตัวเองอีกคนหนึ่งที่พาเด็กออกมาอยู่ในโลกที่หนีได้จนสำเร็จ

      “เด็กหนอเด็กน้อยผู้น่ารัก

เรียนรู้สักวันจะค้นพบ

ว่าความจริงที่ประสบ

คือเด็กพบหนทางของตัว

แต่เด็กไม่สามารถทำได้

ทำไว้ตามอิสระและเลิกกลัว

หัวใจของเด็กเต้นระรัว

ไปกับตัวตนที่แท้จริง

เด็กหนอเด็กช่างน่ารัก

เข้าใจลักพาตัวตนสองสิ่ง

คือลักพาตัวตนและตัวใจนิ่ง

จนพบจริงว่าเจอสิ่งใด”

เราคิดว่า นักเขียนมีความสับสนในตัวเองอยู่เหมือนกัน แต่นักเขียนผูกเรื่องดีมากว่า ความจริงแล้วของคนเราต้องควรอยู่ในกรอบประเพณี เพื่อไม่ให้โลกเต็มไปด้วยความโกลาหล และค่อยๆพยายามที่จะหาอิสรภาพจากกรอบที่อยู่ในสังคมนี้

LOOK A BREATHE