ปี๊บ!  เสียงอินเตอร์คอมกรีดบาดอากาศ เขาชะงักปลายนิ้วที่กำลังจะเหนี่ยวไกปืนในทันที ก่อนสูดหายใจลึกและละสายตาจากเป้าโฮโลแกรมในลู่ยิง  ดวงตาสีน้ำผึ้งเหลือบมองผู้มาเยือนหลังบานกระจกห้องสังเกตการณ์เหนือศีรษะ ที่ตรงนั้น...ชายรูปร่างสูงโปร่งผู้มีผมดำสนิทตัดกับผิวซีดเผือดกำลังยืนกอดอกจ้องตอบ ดัลคา ฮอว์ค -- หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษทอรัส   

เขาประวิงเวลาอยู่ครู่หนึ่ง ที่นี่คือห้องฝึกส่วนตัวของหน่วย สิทธิ์ขาดขึ้นอยู่กับหัวหน้าผู้ควบคุมดูแล และเขาก็ไม่จำเป็นต้องต้อนรับใครตั้งแต่เช้ามืดแบบนี้

ปี๊บ!  ปี๊บ!

“จะไม่เปิดให้หน่อยเหรอ มิเกล”  เสียงทุ้มทักท้วง  เจ้าของห้องฝึกยังคงไม่ขยับจากแผงกั้นลู่ยิง เขาก้มมองปืนในมือนิ่ง กดสลักเซฟ และวางมันลงช่องเก็บรักษายุทโธปกรณ์อัตโนมัติอย่างระมัดระวัง  ดวงตาเหลือบมองแขกเป็นรอบที่สอง -- เย็นชากว่าเก่า -- ก่อนสั่งการให้บานไทเทเนียมอัลลอยด์หนาทึบเลื่อนเปิดอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจ

“นอนไม่หลับหรือไง นี่เพิ่งจะหกโมงเอง”  ผู้มาเยือนทักขณะก้าวเหยาะๆ ลงบันได “หรือเบื่อจนทนไม่ไหวซะแล้ว?”

“ฆ่าเวลาน่ะ”  เขาตอบ ไม่ได้ออกปากห้ามแขกจากการเดินสำรวจห้องฝึกของเขา  ฮอว์คไล่หยิบปืนกระบอกแล้วกระบอกเล่าขึ้นมาดูใกล้ๆ เสมือนกำลังชันสูตรศพฝ่ายกบฏ ทั้งที่มองแค่ปราดเดียวก็ระบุรุ่นได้แท้ๆ  

เขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ปิดหน้าจอมอนิเตอร์และเดินไปมุมล็อกเกอร์เปลี่ยนเสื้อผ้า ปลดสูทซ้อมปฏิบัติการที่กระตุ้นเส้นประสาทให้รู้สึกสมจริงออก ความร้อนและแรงกดที่เกิดขึ้นระหว่างฝึกยังคงเกาะติดบนผิวเนื้อจนกระทั่งตอนนี้  เขาหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาซับเหงื่อ หยิบเสื้อกล้ามและกางเกงขายาวมาสวม ขณะที่หัวหน้าหน่วยอีกคนหันไปเล่นกับหน้ากากฉายภาพสามมิติบนโต๊ะอุปกรณ์  

“ถ้าพรุ่งนี้เว้นสักวันคงไม่เป็นไรใช่มั้ย”

“.......”  

เขาหันมองอีกฝ่ายตรงๆ เป็นครั้งแรกตั้งแต่ถูกตัดเข้าสู่บรรยากาศกึ่งส่วนตัว ดวงตาเรียวคมหรี่เน้นความสงสัย ในฐานกองกำลังรบตะวันตกมีไม่กี่คนที่กล้ายุ่มย่ามกับการตัดสินใจของหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษลีโอ “เบื้องบนยอมปลดล็อกแล้วเหรอ?”

“ไม่เชิง เรียกว่ามีข้อเสนอมาให้พิจารณาน่าจะเหมาะกว่า”

“ถ้าปฏิเสธก็ต้องยิงเป้าซ้อมไปอีกสองเดือนสินะ”

คนแจ้งข่าวยักไหล่ “อย่าเล่นตัวเลยน่า พวกเขาต้องการนายแต่ฟอร์มจัดไปอย่างนั้นเอง คิดเสียว่าภารกิจใหม่เป็นจดหมายง้อก็แล้วกัน”

เขาพ่นลมหายใจเบื่อหน่าย ก่อนจะสะพายเป้ขึ้นบ่าและเดินสวนฮอว์คไปยังบันได ไม่ใส่ใจประโยคน้ำเน่านั่น...  ข้อมือที่ประทับรอยบาร์โค้ดยกทาบเครื่องแสกนตรงกรอบประตู เซ็นเซอร์อ่านรหัสในวินาทีถัดมา ประตูเลื่อนเปิดสู่ทางเดินสีเทาของศูนย์ฝึกซ้อมสำหรับนายทหารระดับสูง  แขกที่เพิ่งมาเยือนจำเป็นต้องซอยเท้าไล่หลังตามมาก่อนจะก้าวฉับๆ ไปพร้อมกันสู่ห้องพักทางทิศเหนือ  เจ้าหน้าที่ประจำฐานสองสามนายเดินผ่านพวกเขา ทั้งหมดทำความเคารพให้ตามระเบียบ ส่วนคนที่ยืนจับกลุ่มคุยก็พากันเงียบลงเมื่อทั้งคู่เฉียดใกล้ บรรยากาศรอบตัวทำหน้าที่เป็นฟองน้ำซับเสียงของสิ่งต่างๆ

“ว่ามาสิ...” เขาเริ่มเมื่อเลี้ยวเข้าลิฟต์ที่ส่งขึ้นชั้นห้องพัก

“พรุ่งนี้ 0800 รับพัสดุได้ที่ท่าอากาศยานบี รหัสคอนเทนเนอร์ X’odiac  เจ้าหน้าที่จากฐานมูนไชรน์จะอธิบายรายละเอียดต่อเอง”

“อาวุธ?”

“คน”

เขาชะลอฝีเท้า ความหมายของภารกิจกระจ่างขึ้นอีกนิด  “ฉันจำหน่ายไปสองยังไม่เข็ดหรือไง?”

“คราวนี้พิเศษ เขาว่ามางั้น”

“ส่งคนอื่นไปรับแทนดีกว่ามั้ง ฉันไม่ชอบเสียเวลากับของเล่นจากพวกสติเฟื่องข้างบนนั่น”

“ลองดูก็ไม่เสียหายน่า มิเกล”  คู่สนทนายกยิ้มขณะเอื้อมมือคว้าท้ายทอยเขา แรงบีบเบา ๆ ซาบลงบนผิวคล้ายจะกล่อมให้เขายอมอีกสักครั้ง  “งานนี้ฉันอุตส่าห์เป็นคนแจ้งข่าวให้เลยนะ”

“อืม...”

“เยี่ยม!”  ฮอว์คละมือทันทีที่เขาตอบตกลง และไม่ทันรอให้ถึงหน้าห้องของเขา อีกฝ่ายก็แยกไปทางห้องพักของตัวเองที่อยู่อีกฟากอาคาร  มิเกลชะงักฝีเท้าไว้ขณะมองตามแผ่นหลังของเพื่อน มือไม่ได้โบกตอบตอนที่หัวหน้าหน่วยทอรัสเลี้ยวลับไปตรงหัวมุม เพราะมันยังคงแตะค้างตรงรอยอุ่น ๆ ที่ฝากไว้ตรงท้ายทอย

สุดท้าย เขาก็ไม่ปฏิเสธ...