ยังไม่ทันพ้นหัวมุมตึก ซองจินก็ประจักษ์แก่สายตาว่าความแน่นขนัดของผู้คนในร้านดอกไม้เป็นอย่างไร เพราะแถวที่รอเข้าคิวไปซื้อนั่นยาวขดจนเหมือนว่ามีนักร้องชื่อดังมาแจกลายเซ็นอยู่ในร้าน พวกเขาเดินไปใกล้แถวอย่างระมัดระวัง ซองจินเห็นเพียงว่าร้านเป็นห้องหนึ่งของอาคารพาณิชย์รูปทรงแบบยุโรป ตัวอาคารสีเหลืองอ่อนและประดับด้วยไม้ดอกเล็ก ๆ เต็มไปหมด กระถางดอกหน้าแมวห้อยระย้าลงมา สลับกับช่อดอกวิสเทอเรีย สีม่วงสลับขาวของดอกไม้ทั้งสองและสีเขียวของใบไม้เข้ากับพื้นหลังสีเหลืองอ่อนเป็นอย่างดี กระจกในร้านเป็นแบบใสแต่เห็นแค่สีเขียวของใบไม้ของพืชด้านในที่ซองจินระบุพรรณไม่ได้

ซองจินไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตนี้ตัวเองจำเป็นจะต้องมาซื้อดอกไม้อะไรนักหนา เขาไม่ได้มีโอกาสพิเศษที่ต้องมอบอะไรให้ใคร พ่อแม่เขาไม่นิยมรับดอกไม้แต่ชอบให้พาไปกินข้าวมากกว่า ส่วนเพื่อนนี่ลืมไปได้เลยว่าจะต้องมาซื้อดอกไม้ให้มัน