DAY 04 : Underwater

by somnambulist

#fictober2017 #danwoo

pairing; Kang daniel x Park woojin

ห้วงเวลาที่อยู่ใต้ผิวน้ำ คือ ช่วงเวลาที่เขารู้สึกถึงอิสระมากที่สุด

ซ่า

เด็กหนุ่มผิวแทนยันตัวลุกขึ้นจากน้ำอย่างกระฉับกระเฉง แขนที่มีกล้ามอ่อนๆดันขอบสระพยุงร่างตัวเองขึ้นนั่งอย่างคล่องแคล่ว ปลายเท้าเตะน้ำแผ่วเบาพลางเอี้ยหูฟังเพื่อนสนิทของตนคุยกันอยากออกรส

“จินยองได้ข่าวเรื่องครูฝึกสอนคนใหม่ป่าว?”

“หืม ใช่ ครูพละที่จะมาช่วยสอนว่ายน้ำปะ”

“ใช่ๆ คนนั้นแหละ ได้ข่าวว่าเขาเริ่มสอนคลาสแรกเมื่อวาน ไม่รู้ว่าห้องเราจะโชคดีได้เขามาสอนมั้ยนะ”

“ทำไมต้องอยากให้เขาสอนด้วยละ ปกติพวกครูฝึกสอนอะให้คะแนนโหดจะตาย”

“นั่นก็จริง แต่แหม เห็นเขาลือกันว่าหล่อล่ำน่ะซี่ มีคนหน้าตาดีสอนฉันก็คงจะตั้งใจเรียนหน่อยอะ” จีฮุนยิ้มทำหน้าลอยๆอย่างเพ้อฝัน จนเขาอดจะหลุดหัวเราะให้ไอ้เพื่อนหน้าหวานไม่ได้

“แหนะ อฺูจิน อย่ามาขำเรานะ เอ้อ ว่าแต่นายได้เจอเขายัง นายเป็นนักกีฬาว่ายน้ำโรงเรียนนี่”

นักกีฬาว่ายน้ำโรงเรียนได้แต่ทำสีหน้างงงวย ก่อนจะส่ายหัวปฏิเสธเพื่อนตัวเองไป

“ยังเลย เมื่อวานฉันไปคัดตัวข้างนอกมาน่ะ” จีฮุนทำสีหน้าเสียดายอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าบูดบึ้งลงพลางตีขาในน้ำระบายอารมณ์

“หูย ไม่สนุกเลย” จีฮุนมุ่ยหน้าจนจินยองอดหมั่นไส้ไม่ได้ เขกหัวเพื่อนตัวเองไปหนึ่งที

“นายนี่มัน...ว่าแต่คัดตัวก็ผ่านฉลุยเหมือนเดิมใช่มะ?” จินยองชะโงกหน้ามาถามด้วยความสงสัย

“อื้อ..” สองขาเตะน้ำช้าลง เขาพยักหน้าตอบรับเชื่องช้า หลบสายตาเพื่อนสนิทสองคนที่มองมาอย่างสงสัย

“ก็ผ่าน แต่แค่..”

ปรี๊ด!

“ครูยุนเรียกรวมแล้ว ไปกันเถอะ” เป็นจีฮุนที่ลุกขึ้นคนแรกก่อนจะฉุดให้เพื่อนทั้งสองลุกตาม

“ไว้ค่อยเล่าต่อหลังเลิกเรียนละกันนะอูจิน”

“อย่างที่พวกเธอได้ยินกันมา เทอมนี้จะมีนักศึกษามาเป็นครูฝึกสอนว่ายน้ำคนนึงนะ” คำพูดของครูยุนครูพละประจำวิชาจบ เสียงพูดคุยซุบซิบก็ดังขึ้น โดยเฉพาะเหล่าเด็กผู้หญิง ยิ่งเมื่อใครอีกคนก้าวขึ้นมาด้านหน้าพร้อมรอยยิ้มสดใสประจำตัว

“เอ้าๆ เงียบๆหน่อยพวกเธอนี่ อะ แนะนำตัวเลย”

“สวัสดีครับ ครูชื่อ คังแดเนียลนะ เรียกว่าครูแดนก็ได้ ยังไงก็ฝากตัวด้วยละกันนะ” รอยยิ้มแสบตาถูกส่งมาให้เหล่าเด็กๆที่นั่งฟังอยู่ เด็กสาวหลายคนแอบหันมากรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ก็ครูคนใหม่น่ะ หล่อล่ำจริงตามข่าวลือนี่ ทั้งใบหน้าหล่อเหลา รอยยิ้มแสนสดใสรับกับเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนสะท้อนกับแสงแดด เรือนร่างสูงใหญ่และแน่นอน ภายใต้เสื้อกล้ามสีขาวนั่นจะต้องซุกซ่อนลอนกล้ามแน่นไว้อย่างแน่นอน

“ครูเด็ดจริงด้วยอะ ว่ามะ” จีฮุนหันมาถามความเห็นเพื่อนตัวเองทั้งคู่ จินยองได้แต่พยักหน้าตอบแบบเอือมๆ ในขณะที่พัคอูจินไม่ได้ส่งสัญญาณตอบรับอะไร แม้จีฮุนจะสงสัยในความผิดปกติของเพื่อน แต่ก็ต้องเก็บคำพูดเอาไว้ เพราะครูยุนกำลังจะให้ครูแดนเริ่มสอนและวอร์มร่างกาย

ด่ำดิ่ง

พัคอูจินรู้สึกเหมือนกำลังจะจมน้ำ ลมหายใจติดขัดเมื่อเจ้าของรอยยิ้มแสบตานั่นกวาดสายตามามองและหยุดลงที่เขา ราวกับจงใจ รอยยิ้มร้ายเหยียดขึ้นบางๆให้เขา ก่อนเจ้าตัวจะหันกลับไปเริ่มการสอนประหนึ่งไม่มีอะไร พัคอูจินไม่คิดว่าโลกใบนี้จะกลมได้ขนาดนี้ เวรเอ้ย

หลังจากนั้นเขาก็ไม่รับรู้บทเรียนใดๆที่อีกฝ่ายสอน เหมือนร่างกายเปิดระบบอัตโนมัติ ทำตามไปโดยเขาไม่ได้ใส่ใจ ในหัวคิดถึงเรื่องเมื่อวานและก่อนหน้านี้อย่างวิตกกังวล จนไม่รู้ตัวว่าการวอร์มร่างกายจบลงและบทเรียนแรกได้สอนไปแล้ว

“เอาล่ะ เดี๋ยวครูแดนจะลงไปดูพวกเธอในสระนะ ส่วนฉันจะคุมอยู่ข้างบน พวกเธอก็เตรียมลงน้ำกันได้แล้ว เดี๋ยวจะให้ว่ายท่าผีเสื้อที่เพิ่งสอนไปเมื่อกี้นะ” สิ้นคำพูด ครูฝึกสอนคนใหม่ก็เดินไปถอดเสื้อกล้ามพาดไว้ที่ราวข้างสระ เรียกเสียงกรี๊ดและใบหน้าเห่อร้อนให้สาวๆเป็นอย่างดี หลังจบคลาสนี้คงมีข่าวลือว่าซิกซ์แพ็คฆ่าคนได้

“เอาล่ะใครจะเริ่มเป็นคนแรกดี.. ไหนขออาสาสมัครหน่อย” ทันที่ครูยุนพูดเหล่าเด็กน้อยก็พากันหลบสายตาแตกต่างจากสายตาจดจ้องที่หน้าท้องลอนสวยของครูแดนเมื่อครู่สิ้นเชิง

“ถ้าอย่างนั้น ให้นักกีฬาโรงเรียนว่ายก่อนมั้ยครับครูยุน น่าจะเป็นตัวอย่างที่ดีให้เพื่อนได้”

สายตานับสิบหันมาจับจ้องที่พัคอูจินโดยที่เจ้าตัวยังคงก้มหน้ามองพื้นสระว่ายน้ำอย่างไม่สนใจ

“..อูจิน ย่า อูจิน!” ศอกของพัคจีฮุนกระทุ้งเข้าที่สีข้างของอูจิอย่างแรง

“ฮะ อะไร” เด็กหนุ่มผิวแทนสะดุ้งตัวเงยหน้ามามองเพื่อนข้างกายด้วยความงงงวย

“ครูเรียกนายน่ะ” ตาเรียวรีบหันไปสบกับครูยุนก่อนจะหยุดลงที่ครูอีกคน รอยยิ้มร้ายเหยียดขึ้นในจังหวะที่ไม่มีใครสนใจ

“เหม่ออะไรเล่าพัคอูจิน ออกมาว่ายให้เพื่อนดูเร็ว” ครูยุนกวักมือเรียก ส่วนจีฮุนก็รีบดันตัวให้เขาออกไป

ไม่อยากว่ายเลย

“ไม่ต้องกระโดดนะ เริ่มจากในน้ำเลย เพื่อนจะได้ทำตามได้ ว่ายไปกลับละกัน” เขาตอบรับครูยุนอย่างเนือยๆก่อนจะหย่อนตัวลงน้ำและเตรียมท่าพร้อม

“ไม่ต้องเกร็งนะครับ พัคอูจิน” น้ำเสียงยียวนกระซิบแผ่วเบาใกล้หูเขา พัคอูจินหันไปมองด้วยความตกใจและพบว่าครูฝึกสอนหน้าใหม่เข้ามาใกล้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ลมหายใจร้อนเป่ารดลำคอ ส่งผลให้ขนกายเขาลุกชั้น มือหนารีบจับเข้าที่คอตัวเองทันที หันมองหน้าครูหนุ่มอย่างเอาเรื่อง

รอยยิ้มสดใสส่งกลับมาที่เขาโดยไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“พร้อมนะอูจิน ... ปรี๊ด” เขารีบหันกลับมาเตรียมพร้อมและตั้งสมาธิจดจ่อ พยายามไล่ใบหน้ายียวนนั่นออกจากหัว ถีบตัวออกไปยามเมื่อได้ยินสัญญาณนกหวีด

ยามที่เขาได้ปลดปล่อยร่างกายไปกับสายน้พดูเหมือนจะช่วยให้เขาลืมสิ่งรบกวนในใจไปได้ช่ัวคราว เด็กหนุ่มนักกีฬาประจำโรงกรียนโชว์ท่วงท่าที่ถูกต้องและเคลื่อนไหวตัวอย่างรวดเร็ว ไม่นาก็กลับมาที่เดิม เรียกเสียงปรบมือจากเพื่อนได้มากมายรวมทั้งครูข้างกายด้วย

“ว่ายเก่งจริงๆด้วย หึ” รอยยิ้มสดใสที่ถูกส่งมา แต่สำหรับอูจินกลับเหมือนกำลังถูกเยาะเย้ย

พัคอูจินไม่ตอบอะไรเลือกจะว่ายหนีอีกฝ่ายไปอีกด้านพร้อมสีหน้าบึ้งตึง

“เอาละคนอื่นลงสระได้” และเสียงครูยุนก็เหมือนระฆังช่วยชีวิตเขาอีกครั้ง

“วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดกันละเด็กๆ เดี๋ยวพวกนักกีฬาเขาใช้สระต่อ” ครูยุนบอกพวกเหล่าเด็กทะโมนที่ตอนนี้กำลังส่งเสียงร้องดีใจเมื่อคลาสจบ บางคนก็ขึ้นจากสระไปเตรียมตัวกลับบ้านทันที บางคนก็ยังอยู่เล่นน้ำก่อน

“อูจินเดี๋ยวนายอยู่ซ้อมต่อเลยใช่มั้ย” จีฮุนหันมาถามเพื่อนสนิทหลังจากที่ขึ้นสระได้

“อื้อ”

“งั้นเดี๋ยวฉันกับจินยองกลับก่อนแล้วกันนะ ส่วนเรื่องที่นายจะเล่าไว้คืนนี้ค่อยคอลละกัน”

“อาฮะ พวกนายไปก่อนเลยเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน” จีฮุนหันมาโบกมือลาเขาแล้วเดินไปหยิบกระเป๋า ทว่าแบจินยองยังคงยืนอยู่ทำเหมือนมีอะไรจะพูดด้วย

“มีอะไรรึเปล่าจินยอง”

“นายโอเคแน่นะ ให้พวกฉันรอนายซ้อมมั้ย” อ่า เขาไม่เคยซ่อนอาการไม่สบายใจกับเพื่อนคนนี้ได้สักครั้ง

“โอเคแหละ นายกลับเหอะ เดี๋ยวฉันค่อยเล่าคืนนี้”

“โอเค เอางั้นก็ได้ ถ้ามีอะไรก็โทรมาละกัน” จินยองส่งสายตาดุใส่เขาหนึ่งครั้ง ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าและลากพัคจีฮุนที่ยืนมองด้วยความสงสัยไปอาบน้ำ เขาโบกมือลาเพื่อนสองคนจนลับสายตา ดำน้ำลงไปให้ลึกหวังจะลบล้างความฟุ้งซ่านในใจ

“ฮ่า..” อูจินสูดอากาศหายใจเฮือกใหญ่หลังจากดำจนถึงขีดจำกัดของตัวเอง เขาคงดำผุดดำว่ายนานเกินจนไม่ทันสังเกตว่าเพื่อนคนอื่นได้ทยอยกลับบ้านกันไปหมดแล้ว และนั่นแสดงว่า..

“ไม่ขึ้นไปพักเหรอครับ อูจิน” ไม่รู้ว่าคังแดเนียลเดินมาใกล้ตัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทว่าตอนนี้แขนแกร่งสองข้างกำลังกักตัวเขาไว้กับขอบสระ ใบหน้าอันน่าหลงใหลในสายตาสาวๆก้มลงมองเขา หยดน้ำจากปลายผมสีอ่อนหยดลงบนใบหน้าเขาแผ่วเบา

“…” พัคอูจินยังคงตั้งตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ตรงหน้า ก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นรัวอย่างรุนแรง

“แช่น้ำนานๆ ระวังไข้ขึ้นนะครับนักเรียน เนี่ย หน้าแดงไปหมดแล้ว” มือหนายกมาแตะหน้าผากเขาแผ่วเบา พัคอูจินได้สติในทันทีรีบปัดมืออีกฝ่ายทิ้ง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

“อย่ามาแตะ... มันไม่เหมาะครับครู” น้ำเสียงแข็งกร้าวในตอนแรกแผ่วเบสลงเมื่อเขาสบเข้ากับตาคมคู่นั้น

โมโหงั้นเหรอ คนตรงหน้าเขามีสิทธิด้วยเหรอ

“ก็แค่แสดงความห่วงใย ไม่น่าจะผิดอะไรนี่ครับ”

“หึ ครับ งั้นผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ คุณครู” บอกปัดพร้อมกับเอี้ยวตัวลอดใต้วงแขนแข็งแรง ทว่าไม่พ้น เรียวแขนเต็มไปด้วยมัดกล้ามคว้ากอดเอวของเขาทันที ฉุดรั้งเด็กหนุ่มผิวแทนเข้าสู่อ้อมกอด แผ่นหลังเปลือยแนบชิดกับหน้าท้องแกร่ง หัวใจของพัคอูจินกระตุกวูบ พยายามจะหนีออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย.. อ้อมกอดที่คุ้นเคย

“จับได้แล้ว พัคอูจิน”

“คราวนี้พี่ไม่ให้เราหนีไปไหนแล้ว” โดยไม่ทันตั้งตัว ลำแขนแกร่งก็ฉุดร่างของเขาให้ดำดิ่งลงสู่ใต้ผิวน้ำ พัคอูจินตกใจจนไม่ทันได้ตั้งตัว ตาเรียวปิดลงโดยอัตโนมัติ สองมือและขาปัดป่ายไปตามสัญชาตญาณ ลำตัวถูกพลิกให้หัน วงแขนอีกฝ่ายรวบร่างของเขาแนวกาย ฝ่ามือใหญ่กอบกุมที่ใบหน้าเขาแหงนให้ศีรษะรับสัมผัสจากอีกฝ่าย

ปากอิ่มของอีกฝ่ายประกบเข้าที่ริมฝีปากของเขา ริมฝีปากถูกบดขยี้อย่างรุนแรง ปลายลิ้นดุนดันตามขอบปาก ในจังหวะที่อูจินสะดุ้งเมื่อมือร้อนของอีกฝ่ายไล้ลงตามแนวสันหลัง ลิ้นร้อนก็สอดแทรกเข้ามาในช่องปาก อากาศถูกถ่ายเทให้ ความอบอุ่นและเร่าร้อนส่งผลให้เขาเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว 

ดำดิ่งและจมหาย

มือเรียวทุบเข้าที่อกของครูพละอย่างแรง จนอีกฝ่ายต้องช้อนตัวและอุ้มเขาขึ้นเหนือผิวน้ำ พัคอูจินสูดอากาศหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ก่อนจะไอจนตัวโยนพราะหายใจผิดจังหวะ ใบหน้าแดงก่ำโดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะขาดอากาศหายใจหรือเพราะการกระทำเมื่อครู่ มือหนาของใครอีกคนลูบหลังเขาอย่างปลอบโยน

“ทำบ้าอะไร!” เมื่อตั้งสติได้พัคอูจินก็ตวาดใส่คนที่โอบกอดตนเองอยู่ในทันที มือเรียวจิกเข้าที่ไหล่กว้างเพื่อพยุงตัวและระบายความโกรธแค้น แต่คนตรงหน้าคงหนังเหนียวเกินจึงทำราวกับไม่รู้สึกอะไร

“หายงอนนะครับพัคอูจิน พี่ขอโทษ” แววตาเว้าวอนช้อนมองเขาอย่างช้าๆ ใบหน้ารู้สึกผิดปรากฏขึ้นในสายตา ผมเปียกลู่แนบศีรษะยิ่งส่งเสริมให้คังแดเนียลเหมือนลูกหมาตัวใหญ่เปียกน้ำเข้าไปใหญ่

คังแดเนียลรั้งศีรษะของเด็กแสนพยศให้ก้มลงมาหาเขา จรดหน้าผาดชิดติดกัน ถูไถจมูกอย่างแผ่วเบา

“มันไม่มีอะไรทั้งนั้น พี่รักแค่พัคอูจินคนเดียว เราก็รู้นี่” ช้อนสายตาจดจ้องเด็กน้อยของเขาอย่างออดอ้อน

ล่อลวงให้อีกฝ่ายหลงใหลและตกหลุมพราง

ริมฝีปากหนาเคลื่อนหาปากอิ่มอย่างช้าๆ

“พี่นี่มัน..”

พัคอูจินถูกตาคมเข้มนั่นสะกดไว้อีกครั้ง พัคอูจินตกหลุมพรางของคังแดเนียลอีกเช่นเคย ปลดปล่อยจิตใจไปกับสัมผัสหวานและเร่าร้อนที่ประทับลงมาอีกครั้ง

ดำดิ่งและลึกล้ำ

อีกครั้ง

-----------------------------------------------

TALK;

มันก็จะไม่เคยทันอีกแล้ว 55555555 แต่งแบบงงๆ บอกตัวเองว่าจะแต่งสั้นๆ ล่อไปสามหน้า ช่วยด้วย แงกลับมาแต่งแดนอูเพราะรู้สึกแพ้ซิกซ์แพ็คเวลาขึ้นมาจากน้ำของคุณคัง อยากจะได้ลูกไล้ลอนกล้ามนั่น ฮิ เอาเป็นว่ามันก็จะงงๆนิดนึงเพราะเป็นเหตุการณ์ต่อเนื่องจากเหตุการณ์ที่ไม่ได้เขียนไว้ งงไม่งง งง (อะไรของมัน) เอาเป็นว่าอนุญาตให้จินตยาการเรียบเรียงความสัมพันธ์ของสองคนนี้ได้ตามสบาย แหะๆ จะพยายามแต่งให้ทันวัน แม้จะพูดแบบนี้ทุกวันแล้วก็เหอะ นุขอโต๊ด

พูดคุยกันได้ที่ @somnambulist_97 และแท็ค #somnamxfictober