เย็นวันนี้เขาไม่ได้มาที่ร้านกาแฟตามเวลาปกติ อาจจะเป็นเพราะติดฝน แต่พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ฝนตก แล้วจะเริ่มเข้าสู่ฤดูหนาว ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นไปตามที่เขาพยากรณ์เอาไว้รึเปล่า ก็ได้แต่ภาวนาว่าฝนจะตกวันนี้เป็นวันสุดท้ายอย่างที่บอกเอาไว้

ฉันนั่งอ่านหนังสือพร้อมชาพีช อ่านหนังสือเล่มใหม่ที่เพิ่งจะซื้อมาไม่นาน ว่าด้วยเรื่องของความสัมพันธ์ที่ไม่เคยที่จะคิดถึงมานาน เพียงแต่มีคนแนะนำฉันมา ก็เลยจะลองอ่านดูสักหน่อย แต่มันกลับทำให้ไม่สามารถวางเล่มนี้ลงได้เลย 

เสียงกระดิ่งของร้านดังขึ้น ฉันหันไปมองด้วยความเคยชิน เห็นเขาเดินเข้ามา แล้วสั่งชาเขียวลาเต้รอรับเครื่องดื่มมานั่งที่โต๊ะ

“เธออยากเดินทางไปไกลที่สุดคือที่ไหน” เขาถามขึ้นตอนเดินมาถึงโต๊ะ แล้วจึงจัดแจงให้ตัวเองนั่งลง เขามักมีคำถามทำนองนี้มาถามฉันอยู่เรื่อยๆ อาจจะจัดประเภทเป็นมนุษย์ที่ชอบถามคำถามแปลกๆ ฉันไม่ค่อยได้เจอคนจำพวกนี้เท่าไหร่

“ฉันหรอ คงออกไปนอกโลก แล้วโบกมือกลับมาให้คนบนโลกล่ะมั้ง”

“นอกโลกเลยหรอ ฉันขอแค่ได้ขึ้นบอลลูนซักครั้งก็คงจะดี” 

“บอลลูนหรอ ก็น่าสนใจเหมือนกันนะ” ฉันจิบชาพีชในแก้ว เขาหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ถ้าฉันมองไม่ผิดน่าจะเป็นหนังสือท่องเที่ยว แต่มองไม่ถนัดว่าเป็นประเทศอะไร เขายิ้มให้ฉันก่อนจะเปิดหนังสือเล่มนั้นอ่าน ฉันยิ้มตอบเขา แล้วก้มอ่านหนังสือในมือต่อ

“เธออ่านเล่มก่อนจบแล้วหรอ” เขาถามขึ้น

“จบตั้งแต่วันที่เอาให้เธอยืมไปนั่นแหละ”

“อ่านเร็วชะมัด”

“ใครจะเหมือนเธอล่ะ” ฉันตอบยิ้มๆ เขายิ้มแล้วก้มอ่านหนังสือต่อ จิบชาเขียวลาเต้ และค่อยๆ เปิดอ่านทีละนิดๆ เขาเป็นพวกอ่านหนังสือช้า แต่อ่านอย่างตั้งใจ บางครั้งอ่านหนังสือเล่มเดียวกัน เขาใช้เวลาอ่านเล่มบางๆ ร้อยกว่าหน้าตั้งเกือบสามชั่วโมง ส่วนฉันใช้เวลาสามชั่วโมงนั้นอ่านเล่มเดียวกันจบไปสามรอบ

เสียงนาฬิกาของเขาดังขึ้นเวลาเดิม ฉันเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า โชคดีที่ฝนหยุดตกแล้ว ไม่งั้นคงได้วิ่งฝ่าฝนไปขึ้นรถไฟฟ้าด้วยกันเหมือนคราวก่อนแน่ๆ 

“เธอชอบท้องฟ้ารึเปล่า” เขาถามขึ้นขณะรอขบวนรถ 

“ชอบสิ ชอบท้องฟ้าตอนกลางคืน มีดาวเยอะๆ แต่ในเมืองมองไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่”

“แสงไฟจากตึกบังดวงดาวหมดเลย แล้วเธอชอบทะเลหรือน้ำตกมากกว่ากัน” 

“ทะเลสิ ฉันชอบนั่งมองทะเล แล้วดูเวลาดวงอาทิตย์หล่นลงน้ำ”

“ฉันก็ชอบเหมือนกัน ลมทะเล หาดทราย แสงแดดอ่อนๆ มองไกลออกไป เห็นแค่ทะเลและท้องฟ้า”

"ใครไม่ชอบทะเลกันล่ะ" ฉันมองหน้าเขายิ้มๆ เขายิ้มกว้างให้ฉัน ประตูรถไฟฟ้าเปิด เขาทำท่าตลกๆ แล้วให้ฉันเดินเข้าไปก่อน หัวเราะกันคิดคักราวกับเด็กเล็กๆ เรานั่งกันท้ายขบวนเช่นเดิม เหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา

“เธอชอบผจญภัยรึเปล่า” ฉันถามขึ้นตอนที่เดินออกจากขบวน

“ชอบสิ ทำไมหรอ” เขาทำหน้าตื่นเต้น เหมือนจะรู้

“เสาร์นี้ว่างมั้ย” ฉันถามขึ้น

“ว่างสิ เราจะไปไหนกัน” 

“ไปผจญภัยกัน” ฉันพูดจบก็โบกมือให้เขา แล้วเราก็แยกกันที่ทางออกเหมือนเคย