เรื่องราวของเราเป็นแบบนี้

เริ่มจากเราเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย Top 10 ของประเทศ แต่เป็นวิทยาเขตย่อยในต่างจังหวัด เลือกเรียนในสาขาวิชาที่ตัวเองชอบ และหนึ่งในตลอดทั้ง 4 ปี เราจะได้ไปเรียนที่ต่างประเทศเป็นระยะเวลา 1 ปีเต็ม ประเทศที่เราเลือกคือ ประเทศจีน ( ตอนแรกเลือกไปเพราะว่า เอ่อมันไกลดีนะ ) 

พอใกล้จะถึงเวลาที่ต้องไปต่างประเทศ เรากลับไม่ได้ไป และไม่เป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ 

ตอนแรกเราเข้าใจนะ เพราะโรคระบาดมันเกิดขึ้นได้ เป็นสิ่งที่เราไม่สามารถจะควบคุมได้หรอก ทางมหาวิทยาลัยก็รับผิดชอบต่อนักศึกษาโดยปรับเปลี่ยนแผนการเรียนใหม่ทั้งหมด โดยเลื่อนระยะเวลาในการเดินทางไปศึกษาต่างประเทศออกไปอีก 1 ปี

เพื่อนๆในสาขาเรามีทั้งพอใจ ไม่พอใจ และไม่ออกความคิดเห็นอะไร แต่เราอยู่ในพวกที่พอใจกับการตัดสินใจแบบนั้นและไม่ได้บ่นอะไร

พอแผนการเรียนแบบใหม่ประกาศออกมา ทำให้เราจะต้องเรียนรวมกับรุ่นพี่ที่กลับมาจากต่างประเทศแล้วทั้งหมดกลับมาเรียนต่อที่ไทยในปีสุดท้าย ตอนนั้นความคิดเรากลับกันไปหมด เพราะเราจะต้องหาที่ฝึกงาน สหกิจในอีกไม่กี่เดือนที่จะถึง!!! 

เอาแล้วความบรรลัยกำลังจะเกิดขึ้นตอนนี้ 

เนื่องจากสถานการณ์โควิดในตอนนี้ ทำให้บริษัทหลายๆที่ปิดตัวลงและไม่รับนักศึกษาฝึกงานเพิ่ม

สายงานที่เรากำลังสนใจมันมากๆอยู่คือ สายงาน MICE EVENT & CONFERENCE ORGANISER ที่เกี่ยวกับจัดงานอีเว้นท์ เจอคนเยอะๆ จัดการระบบของกิจกรรมต่างๆภายในงาน จนทำให้เราอยากฝึกงานในด้านนี้มากๆ แต่สถานการณ์ก็ไม่เป็นใจ กิจกรรมที่มีผู้คนรวมตัวกันเยอะๆ ไม่ถูกอนุญาตให้จัด งานทุกอย่างถูกยกเลิกและเลื่อนออกไป 

เครียดมาก เครียดเป็นเดือนๆว่าเราจะสมัครฝึกงานสหกิจที่ไหนดี จนเราโทรไปปรึกษากับลูกพี่ลูกน้องของเรา 

พี่เราทำงานอยู่บริษัทต่างชาติ ทำงานหลายอย่างมาก ทั้งเขียนบทความของตัวเอง เป็น Solopreneur และอีกหลายๆอย่าง ถือว่าเก่งสุดๆ และประสบความสำเร็จมากในช่วงอายุ 30-40 ปี 

พี่เราบอกว่าถ้าอยากทำอะไรก็ทำได้ แนะนำหลายอย่างสุดๆ ความคิด การตั้งคำถามในการทำงาน ทักษะ soft-skills แถมยังให้เราไปช่วยงานในบริษัทของที่พี่ทำอยู่ด้วย เราก็ลองไปทำดู.......