ฉันที่ไม่เคยรอดพ้นเวลาเริ่มจริงจังกับคนรัก ฉันที่มักเพิกเฉย ฉันที่มันชินชา ฉันที่ไม่เคยเข้าใจความต้องการของคนรัก วันนึง หากสถานะของเราชัดเจนขึ้น คนผิดหวังจะเป็นฉันหรือเธอกันนะ เพราะงั้น ปล่อยให้มันคลุมเครือ แต่อิ่มเอิมใจแบบนี้ดีอยู่แล้ว การที่ฉันบอกเธอว่า ไว้เราคอย พรบคู่ชีวิตออกก่อนก็ได้ ค่อยมาตกลงว่า เราอยากจริงจังอยู่หรือเปล่า บ่อยๆ เวลาฉันพูดเรื่องนี้ เธอจะเป็นฝ่ายเครียด ผิดกับพวกเพิ่อนทางฝั่งฉัน ที่พวกมันออกจะแน่ใจว่า พรบคู่ชีวิตสำหรับความรักแบบพวกเรา ยากไกล ห่างไกลในความเป็นไปได้เหลือเกิน อย่างน้อยที่สุด อาจไม่ใช่ในสิบปีนี้ก็ได้ 

" ถามอะไรหน่อยสิ ทำไมพี่รู้ทุกเรื่องของหนู ทั้งจากที่หนูบอกและคนอื่นบอก ทำไม พี่ถึงไม่เคยถามหนูบ้าง แบบ เรื่องนี้คืออะไร เรื่องนี้ตกลงเป็นยังไง?"

ฉันบอกเธอว่า บางเรื่องฉันก๋็รอเธอเล่า เคยไหม รอให้ใครพูดความจริงขึ้นมาเสียที เพราะฉันเคย ฉันถึงกลายเป็นคนใจเย็นในการจะรอฟังหลายๆอย่าง และ ถ้าบางเรื่อง ฉันถามเธอ แล้วเธอต้องโกหก ฉันเองก็ไม่ใช่ว่าจะรับมันได้ สู้ไม่ถามมันกับเธอเสียดีกว่าไหม? ฉันไม่อยากฟังคำโกหก  และรุ้ว่าเธอเองคงลำบากใจที่ต้องมานั่งโกหก เพราะงั้น พร้อมอยากเล่าเรื่องไหนก็ค่อยๆเล่า 

" อย่างงี้ก็คิดว่าทุกเรื่องที่ถามหนู หนูโกหกพี่ "

นั่นไง สถานการณ์แบบนี้ไงที่ฉันไม่ชอบมันที่สุด  สถานการณ์หาเรื่องให้มีปัญหา สถานการณ์เรื่องไม่เป็นเรื่อง ชวนให้ต้องมาหงุดหงิดกันทั้งคู่ ถ้าถามแปลว่าฉันคิดว่าฉันโอเคกับคำตอบสิ ถ้าฉันถาม แปลว่าฉันมั่นใจว่าเธอจะไม่โกหกสิ ทำไมไม่คิดงี้ละ ทำไมกลายเป็นไอ้ที่ถาม ตัวเองโกหก? หรือว่าจริงๆ เคยโกหก? ๕๕๕๕๕๕  เห็นมะ มันเท่านี้เอง และที่สำคัญ ฉันไม่อยากให้บรรยากาศระหว่างกัน น่าเหนื่อย หรือน่าอึดอัด ฉันทำงานเหนื่อย อยากพัก เธอเองดูแลคนในครอบครัว พูดกับฉันเพราะอยากพัก เราต่างก็ต้องการที่สบายใจเหมือนๆกัน แล้วทำไมต้องทำให้มันน่าอึดอัดละคะ??

"  หนูแค่แปลกใจ ที่พี่เลือกทำเฉยๆ ไม่เคยถาม ไม่เคยสงสัย " 

ฉันไม่ได้เป็นคนเย็นอะไรขนาดนั้นหรอกเธอ ฉันแค่ ผู้หญิงอายุเฉียดสี่สิบ ใช้ชีวิตคู่มาหลายหน ใช้ชีวิตโสดมาเป็นสิบปี ฉันแค่เข้าใจความต้องการตัวฉันเอง ว่า ตรงไหน ที่ฉันจะเหนื่อยกับมันอย่างพอดี ฉันชอบที่เราต่างมาจากครอบครัวใหญ่ เธอมีคนแก่ในบ้าน มีแม่ มีหลานๆ ที่ต้องวุ่นวายเอาใจใส่ เหมือนกัน ถึงฉันไม่มีคนแก่ในบ้าน แต่พ่อกับแม่ฉันก็ย่างวัย  70 หลานเล็กๆ 2  คน น้องชายที่ต้องการเริ่มต้นใหม่ น้องสะใภ้ที่ใช้ชีวิตห่างจากสามีคือน้องชายแท้ๆของฉัน เราต่างมีความรับผิดชอบ ถ้าวันนึงฉันเรียกร้องเวลากับเธอมากไป เธอก็คงรำคาญ หรือถ้าฉันรู้จักเธอหมดโดยการเอาแต่ถามๆๆ มันไม่ดูน่าเซ้าซี้ไปหรือ?? เธอไม่ได้รีบไปไหน ฉันเอง ก็ happy กับการค่อยๆได้รู้จักเธอแบบนี้ การค่อยๆได้เรียนรู้กันไปเรื่อยๆ ไม่ได้เหนื่อยไม่ใช่หรือ เราไม่ได้รีบไปไหนใช่ไหม?

เพียงแต่ อนาคต หากฉันเลือกจะไปจริงจังกับใคร  คนไหนอื่น ขอให้เธอเข้าใจฉัน มันอาจแปลว่า ฉันอยากจริงจังกับเธอ และเธอไม่พร้อม หรือมันอาจแปลว่า เธอเองก็เลือกจะมีใครที่ถูกต้องอย่างที่สังคมไทยว่าไว้ ผู้หญิงควรมีสามี เมื่อถึงวันนั้น เธอต้องเข้าใจว่า ท้ายที่สุด ฉันก็จะไม่ใช่พี่ที่แสนดีอย่างที่เธอต้องการ ไม่มีใครเป็นคนแสนดี โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนหรอก น้อยทีสุดของการหวัง ก็คือการหวังให้ตัวเราเองมีความสุข และถ้าอนาคต ความสุขของฉันจะไม่ใช่เธอ เธอจงเข้าใจในการเมินเฉย เช่นกัน ในอนาคต หากเธอมีใคร และหากฉันรับได้ เธอจะยังมีฉันอยู่เสมอ เพียงแค่ มีใครทำแบบนั้นได้จริงหรือ?

" วันนั้นหนูคงเสียใจน่าดู คงรู้สึกเหมือนเจ้าหญิงที่ตกกระป๋อง เคยมีพี่ดูแลทุกอย่าง รับฟัง แก้ปัญหา คุยทุกๆเรื่องด้วย " 

ไม่จริงหรอก พอถึงวันนั้น เธออาจจะกลายไปเป็นเจ้าหญิงของคนอื่นแล้วก็ได้

:_)