ระหว่างพิมพ์ก็แค่นหัวเราะให้ตัวเองเล็กน้อย สลับกับเลื่อนแพลตฟอร์มนกสีฟ้า มีผู้คนมากมายบ่นตลอดว่า ปีนี้นี่มันสุดยอดจริงๆ 2020 กับเจ้าโควิด สารพัดสารเพที่ถาโถมเป็น issue ทุกเดือนอยู่ร่ำไป ตรงกันข้าม.. ด้วยความคิดว่าอยากเป็นคนดีและพึ่งพาได้ (ในสายตาเพื่อน) ก็คอยให้กำลังใจกันตลอดในบทสนทนาว่าอย่างน้อยมันก็ทำให้เราอยู่กับตัวเองมากขึ้น ตบท้ายด้วยคำพูดหว่านล้อม และ cheer up ปิดแชทไปพร้อมกับคำว่า ฝันดีมึง.... ให้ตายเถอะ โกหกทั้งนั้นแหละ

อืมม ทำไงได้แต่ก็แทบจะทุกเรื่องตั้งแต่ต้นปี เขาบอกให้เรา "รอไปก่อน" ขนาดหนังสือที่พึ่งจะเริ่มกลับมาอ่านยังจะพูดว่า เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง เห้ออออะไรกันนักหนาแล้วในใจก็บวกลบหาทางออกได้คำตอบว่า อืม ก็บอกว่าให้รอนั่นแหละ 55555 นึกถึงเพลงนิโคตินซะงั้น แต่ถ้าเป็นไปได้ช่วยเปลี่ยนคำว่ารอเป็นความสุขที่ได้รอในทุกๆวัน แบบนั้นก็คงจะ..ดี (มั้ง)