หายไปวีคนึงได้ เราควรนึกละอาย แต่ที่เราหายไป ก็เพราะว่าเราสามารถกลับมาเขียนได้จริงๆ แล้ว งานของเราไม่หยุดชะงักอีกต่อไป เพราะงั้นเราเลยมีความสุขมาก ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่เราหายไป ตัวตนของเราก็จะหายไปด้วย แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แบบนั้นอีกแล้ว

มาพูดถึงหัวข้อสำหรับวันที่สามกันดีกว่า

เป็นหัวข้อที่เราไม่เคยคาดคิดมาก่อน จึงต้องขบคิดอย่างหนักว่าสมัยก่อนเราชอบของเล่นอะไร

อย่างที่เคยเล่าไปแล้วในวันที่สองว่าเราผูกพันธ์กับเทคโนโลยีมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นนอกจากคอมพิวเตอร์ ของเล่นชิ้นอื่นกลับอยู่ในความทรงจำของเราอย่างเลือนราง

ถึงกระนั้นก็ยังมีของชิ้นหนึ่งที่เด่นชัดในที่สุดในความทรงจำอันเลือนรางเหล่านั้น

แต่เราไม่แน่ใจนักว่าจะเรียกมันว่าเป็นของเล่นได้หรือเปล่า

ของชิ้นนั้นคือตุ๊กตาตัวนึง

เป็นตุ๊กตาแมวสีส้ม ขนนุ่มนิ่ม หน้าท้องขาว มีโบว์มีทองผูกรอบคอ ขนาดสองคืบได้ 

เราตั้งชื่อให้ตุ๊กตาตัวนี้ว่า "ทามะ"

เราจำได้ชัดเจนว่าเราพบเจอทามะครั้งแรกในตอนนั้นที่เราอยู่ชั้นประถมสาม

เราได้ไปร่วมงานการกุศลงานหนึ่ง และทามะเคยถูกนำมาประมูลเพื่อสมทบทุนช่วยเหลืออะไรสักอย่างที่เราในตอนเด็กจำไม่ได้แล้ว

อาจเพราะเป็นการประมูลเพื่อการกุศล

ด้วยความพยายามของคุณแม่ สุดท้ายเราก็ได้ทามะมาครอบครอง

แต่แรกเริ่มเดิมทีเราไม่ใช่ผู้คนอันอ่อนหวาน ไม่ใช่เด็กหญิงที่ใกล้ชิดกับความนุ่มนวลนุ่มนิ่มของตุ๊กตา ดังนั้นการได้รับทามะมานั้นออกจะเป็นการคะยั้นคะยอของคุณแม่เสียมากกว่า

ตั้งแต่เด็กจนโต ทามะเป็นตุ๊กตาตัวเดียวที่เราคลุกคลีด้วย ถึงขั้นเอามานอนกอดบนเตียงนอนทุกคืน ขนอันนุ่มนิ่มของทามะช่วยให้เราที่เป็นเด็กติดหมอนข้าง กลายเป็นติดตุ๊กตาไป

เมื่อได้รับของบางสิ่งมาก็ต้องดูแลให้ดีอย่างยิ่งยวด

เราคิดแบบนั้น และพาทามะติดสอยห้อยตามไปทุกที

ตอนเด็กๆ เราไม่เคยคิดชอบแมว เพราะข้างบ้านของเราในตอนนั้นเลี้ยงแมวจำนวนมาก และพวกมันก็ชอบทะเลาะวิวาทกันบ่อยๆ ส่งเสียงดังเสียจนเราในตอนเด็กมองว่าแมวช่างเป็นสัตว์สี่ขาอันก้าวร้าว

แต่ทามะเป็นตุ๊กตาที่แสนนุ่มนิ่ม ดังนั้นจึงกลายเป็นข้อยกเว้น

ย้อนคิดไปแล้วเราก็อดขำกับตัวเองในตอนนั้นไม่ได้ เราในสมัยเด็กนั้นเป็นทาสหมาของแท้ ตั้งแง่กับแมวเป็นที่สุด ทว่าวันนี้ไม่เหมือนวันวาน ทุกอย่างสลับสับเปลี่ยน คนที่เข็ดขยาดแมวในตอนนั้นกลายเป็นยิ่งกว่าทาสของคุณเหมียวเสียอีก

หวนคิดไปแล้ว อาจเพราะทามะ 

เราจึงไม่ได้เกลียดแมวอย่างสุดโต่งเหมือนตอนที่เราในตอนเด็กคิด

เมื่อเราโตขึ้น ทามะก็ค่อยๆ ลดความสำคัญลง แน่นอนว่าเราดูแลเพื่อนในวัยเยาว์เป็นอย่างดี มันถูกวางอยู่บนชั้นวางอย่างงามสง่า ชั้นวางกระจกที่ทามะจะไม่มีวันได้รับความขุ่นข้องหมองใจจากไรฝุ่นเป็นอันขาด 

กระทั่งหลายปีก่อน คุณแม่กลับมาเยี่ยมเราที่บ้านพร้อมกับหลานสาวตัวน้อยของเรา

ในตอนนั้นเจ้าตัวเล็กจ้องมองทามะอยู่เป็นเวลานาน

เราไม่ได้ใช้เวลาใคร่ครวญมากนัก 

และไม่เคยเสียใจที่ส่งต่อทามะให้กับหลานของเรา

เพราะครั้งหนึ่งในความทรงจำของเรายังมีทามะอยู่

ดังนั้นถึงชั้นโชว์จะว่างเปล่า แต่ทามะก็ยังอยู่ตรงนั้นเสมอ

ด้วยรัก , 

ตัวฉันเอง