……….

ตอนที่ 40 : ณ คฤหาสน์ #2

“นี่ถ้าจะเปิดมาเจอพวกมันทุกห้องล่ะก็นะ”   ตลอดเวลาโจเอาแต่วิ่งวนไปมาอยู่เพียงแค่ชั้น4 เนื่องด้วยเหล่าซอมบี้วิ่งล่าเขาอย่างบ้าคลั่งตั้งแต่ชั้น 3 ได้   เขาพยายามเปิดหาห้องเพื่อจะหลบภัยหรือแค่พักหายใจบ้างแต่กลับกลายเป็นเพิ่มจำนวนพวกมันซะอย่างนั้น  ถึงแม้ว่าจะมีทั้งปืนพกและไรเฟิลที่สะพายอยู่  ก็ล้วนแต่เป็นตัวเรียกพวกมันชั้นดีเลยถ้าเขาคิดจะใช้

            โจทำได้แค่ถีบซอมบี้ที่ขวางหน้าไปชนกับตัวอื่นๆเพื่อถ่วงเวลา  แต่ถ้าต้องปะทะจริงๆ ก็จะใช้มีดสั้นเข้าจัดการจุดสำคัญๆเช่น เบ้าตา กกหู ปาก  คอ มันเป็นจุดที่ง่ายต่อการโจมตีสมองที่สุดเพราะไม่ต้องผ่านชั้นกะโหลกหนาๆ

            แต่สิ่งที่ทำให้โจกลัวที่สุดก็คือเจ้าซอมบี้เนื้อแดงก่ำที่ปะปนมากับฝูงด้วย  กริ๊ก !  เสียงบิดกลอนประตูดังขึ้น โจที่ยังวิ่งไปไม่ถึงกลับผงะตกใจเมื่อมีซอมบี้พุ่งพรวดออกมาจากห้องข้างหน้า

“มันเปิดประตูกันเป็นแล้วหรอวะ?” โจอุทานขึ้น  เขาโดนดักหน้าดักหลังแล้ว

            โจง้างมีดขึ้นเร่งฝีเท้าพุ่งเข้าแทงมีดทะลุคอตัวตรงหน้าก่อนรีบดึงออกอย่างไว  เขาหมุนตัวกลับมาถีบซอมบี้ที่วิ่งตามมาด้านหลังกระเด็นไปชนกับกลุ่ม  โจก้มหลบเอื้อมมือที่เกือบจะคว้าเขาได้อย่างหวุดหวิด  ตอนนี้โถงทางเดินเต็มไปด้วยซอมบี้  ทำให้เขาไม่มีทางเลือกจัดการซอมบี้อีกตัวข้างหน้าก่อนวิ่งเข้าไปในห้องที่ซอมบี้เปิดไว้

“ว่าจะไม่ใช้แล้วเชียว”   โจดึงปืนพกขึ้นมา  ลั่นกระสุนไปยังพวกมันที่เข้ามาในห้องทีละตัว  โจเปลี่ยนแม็กแล้วยิงต่ออย่างคล่องแคล่ว  ซากศพพวกมันนอนเกลื่อนอยู่แถวประตูหลายสิบตัวแต่ก็ยังมีพวกมันถาโถมเข้ามาอีก  แต่แล้วเจ้าเนื้อแดงนั่นก็ผลุบเข้ามาสำเร็จ  เขาระดมยิงเท่าไหร่มันก็ไม่เป็นไรแถมยังเดินเข้ามาหาอย่างเนือยนาดราวกับว่าเขาต้องเสร็จมันแน่

            เขาหยุดยิง  มองไปรอบห้องที่ตนยังไม่ทันได้สังเกตมันเป็นห้องสะสมของโบราณ  มีตู้ไม้ที่ข้างในเต็มไปด้วยข้าวของเก่าแก่มากมาย  มีโต๊ะสี่เหลี่ยมตั้งวางเป็นระเบียบอยู่ทั่วห้อง  ข้างบนมีทั้งปืนไม้โบราณ  มีดสั้นที่ด้ามสลักลวดลายวิจิตรงดงาม  มันถูกกระจกใสครอบไว้อย่างดีทุกโต๊ะ  เจ้าห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้านี่กว้างพอสมควรทีเดียว

“เอาไงกับมันดีล่ะเนี่ย”  โจคิดหาทางออก ขยับก้าวถอยหลังเมื่อพวกมันเริ่มเข้ามาเยอะขึ้น  เขาเปลี่ยนแม็กปืนพกแม็กสุดท้าย  คลำหาสิ่งของที่ตัวเองพกจนไปเจอเข้ากับระเบิดที่ยังมีอยู่  โจวิ่งซิกแซกไปตามตู้โชว์  เหล่าซอมบี้พลันวิ่งตาม  เขาดึงสลักออก ปาไปทางประตูเข้าห้อง เสียงลูกระเบิดดังกระทบพื้นดัง  ครึ่ก  ครึ่ก  ก่อนระเบิดดัง ตูม !

            ซอมบี้นับสิบบริเวณทางเข้าโดนระเบิดร่างกระจายเป็นชิ้นๆพร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็นเต็มผนังและข้าวของต่างๆ  ผนังแตกพังเป็นวงกว้าง  กระจกตู้โชว์แตกระนาว

            โจที่หลบวิถีระเบิดอยู่หลังตู้ไม้ไม่ได้ระวังตัวโดนเจ้าตัวแดงชกทะลุตู้เข้าเต็มๆ หน้า โจเซไปชนตู้ข้างหลังก่อนถีบตู้ที่มันยังไม่ได้ดึงมือออก  ทับใส่ร่างมันกับพื้น  เขาหันกลับไปยิงซอมบี้อีกตัวที่เข้าใกล้  กลายเป็นว่าตู้ที่รายล้อมกลับเป็นที่กำบังชั้นดีเหมือนกัน  ช่วยกันเขากับพวกซอมบี้ได้เป็นอย่างดี

“โอ้ย !” อยู่ๆ ความรู้สึกเจ็บก็แปล๊บขึ้นกลางหลังโจก้มลง  หมุนตัว  รัวกระสุนใส่เจ้ากลายพันธุ์ที่หัวไปสามสี่นัดจนมันล้มแน่นิ่งไป

“เสียงนี้มัน...” โจได้ยินเสียงเหมือนอะไรกำลังแหวกอากาศมาทางตน  “อย่าบอกนะว่า !” โจตะโกนลั่น  วิ่งแหวกตู้มากมายพยายามเข้าไปอยู่ในๆห้องเข้าไว้ ก่อนจะทิ้งตัวหมอบราบกับพื้นห้อง

ตูม ! เสียงระเบิดดังกัมปนาทขึ้นสามครั้งซ้อน  แรงทำลายล้างมากกว่าระเบิดที่เขาปาหลายเท่า   ตัวคฤหาสน์สั่นสะเทือนราวกับจะถล่มให้ได้

            ด้านหน้าคฤหาสน์โดนทำลายเป็นแนวยาวแทบทั้งชั้น  กินตั้งแต่ชั้นสามเกือบถึงชั้นห้า  ซากความเสียหายร่วงกราวลงสู่สนามหญ้าข้างล่าง โครงเสาต่างโดนพังทำลายแตกหัก  ผนังที่ประดับประดาอย่างสวยงามกลายเป็นเพียงเถ้าถ่านสีเทาที่ลอยคว้างไปมาในอากาศพร้อมกับควันไฟที่ลุกโหมกระหน่ำไปทั่วทั้งอาคาร  เหล่าซอมบี้ในคฤหาสน์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนล้มตายไปกับกองเพลิง

“บ้าชิบ” โจโอดครวญอยู่ใต้ซากไม้และกระจกที่แตกเป็นชิ้นๆทั้งห้องเละไม่เหลือเค้าเดิม วัตถุโบราณที่เจ้าของเก็บไว้อย่างดีแตกหักเสียหายร่วงกระจายไปตามพื้นห้อง  เศษกระจกแตกเกลื่อนพื้นพรมสีแดงเลือดหมู  ไฟฟ้าทั้งตึกพลันดับลง  เกิดความมืดมิดขึ้นมาทันที

            แต่เจ้าตัวแดงมันก็ยังไม่ตายจากแรงระเบิด  คงเพราะมันอยู่ข้างในห้อง  เกือบใกล้ๆ เขาด้วยซ้ำ โจผลักซากไม้น้อยใหญ่ออกจากตัว  เคลื่อนไรเฟิลที่สะพายไว้กับตัวมาถือขณะลุกขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลน  โจหยิบปืนสั้นไม่ทันแล้ว  เพราะมันกระเด็นไปไกลเกินเอื้อม

            เขาส่องกล้องเล็งไปยังหัวมัน  ปัง !  หนึ่งนัดเข้าอย่างจัง มันกระเด็นไปตามแรง นัดที่สองตามติดๆมันล้มลงกับพื้น โจวิ่งไปหยิบเอาปืนสั้นที่พื้นขึ้นมากระหน่ำยิงเข้าทีหัวมันอย่างบ้าคลั่งจนหมดแม็ก  สภาพหน้ามันคงไม่ต้องพูดถึง  อันที่จริงแทบจะไม่เหลือหัวแล้วก็ว่าได้

            ปัง ! โจได้ยินเสียงปืนดังขึ้นข้างนอก  แต่เขาไม่สามารถมองได้เพราะยังมีเปลวเพลิงที่ลุกสูงกั้นไว้ เขาใจชื้นขึ้นคิดว่ามีคนมาช่วยแล้ว  โจเดินข้ามศพเจ้าตัวแดงอย่างระมัดระวัง ยังไม่แน่ใจว่ามันตายจริงรึเปล่า  แต่แล้วก็หยุดลงก้มหยิบกระเป๋าที่ไม่รู้มาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรโจเริ่มควานหาไฟฉายอยู่ท่ามกลางความมืดที่มีเพียงเพลิงไหม้เป็นแสงนำทางแก่ตน

แฮ่ !   โจหันตัวไปตามเสียงด้วยความตกใจ ฉึก ! แต่ก็ดูเหมือนจะสายไป  เขาโดนเจ้ากลายพันธุ์ที่เขาคิดว่าตายไปแล้ว  มันเสียบกรงเล็บแหลมของมันเข้าที่ช่วงท้อง  ดีที่เขายังไหวตัวทันปล่อยกระเป๋าลงแล้วคว้าเอาข้อมือมันเพื่อหยุดก่อนที่กรงเล็บมันจะเสียบเข้าไปลึกกว่านี้

“ไอ้  บ้า  เอ๊ย !” โจสบถยกขาขึ้นถีบมันเซไปข้างหลัง  โจเอามือซ้ายกุมบาดแผลห้ามเลือดก่อนวิ่งเข้าถีบมันอีกครั้ง  มันกระเด็นแรงกว่าเดิมก่อนล้มลงโดนแง่งไม้ที่โผล่ขึ้นมาจากซากปรักเสียบเข้ากลางลำตัว

            โจเดินโซซัดโซเซเหมือนจะหมดสติในไม่ช้า  เขาเสียเลือดไปมาก  ครั้งแรกก็ที่แขน  ตามมาที่กลางหลัง  คราวนี้หนักขึ้นอีก โดนแทงจังๆ  ไหนจะระเบิด โจก้มลมอย่างยากลำบาก  หยิบไฟฉายที่หล่นออกมาจากกระเป๋า  ก่อนหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายเพราะมันยังมีกระสุนสไนเปอร์ที่ตนสะพายไว้อยู่  เขาเดินหลบซากสิ่งของต่างๆ ไปยังทางเข้าที่โดนระเบิดกลายเป็นวงกว้างโจเริ่มรู้สึกว่ากำลังโดนรมควันช้าๆ เขาไอแค่กๆไม่รู้จะเอามือห้ามเลือดหรือปิดหน้าดี

            แสงไฟฉายสามลำแสงที่ส่องไปมาราวกับกำลังหาอะไรสักอย่างข้างหน้าเป็นความหวังเดียวที่จะพาเขาออกไปจากตรงนี้

“นั่น !”   เสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยดังขึ้นไม่ไกลจากโจมากนัก

“อะ...ลิซ”  โจพยายามเค้นเสียงเรียก  ก่อนทรุดฮวบลงกับพื้น  ยังไม่ทันจะก้าวออกจากห้อง

“โจ !”  อลิซวิ่งพรวดเข้ามาทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นโจที่เนื้อตัวโชกไปด้วยเลือด  รอบบริเวณเต็มไปด้วยซากศพซอมบี้เกลื่อนกลาด

..........

“พาคนเจ็บทั้งหมดมาไว้ตรงนี้เร็วเข้า !” อ๋องสั่งลูกทีมขณะที่ตนกำลังหามชายคนหนึ่งที่โดนลูกหลงจากระเบิดเมื่อกี้เข้า  ชาวบ้านโดนพวกซากปูนที่แตกร่วงหล่นทับบาดเจ็บหลายสิบคน   บางคนก็ตายอยู่ใต้ซากความเสียหาย  ทั้งอาคารพลันมืดสนิทเมื่อแสงไฟดับลง

“พวกนั้นจะรอดมั้ยล่ะเนี่ย” เอิร์นพูดขึ้น  วางคนเจ็บอย่างเบามือบนพื้นสนามหญ้ารอบบริเวณรถที่กั้นเป็นอาณาเขตเฝ้าระวังซอมบี้

“พวกนั้นก็ฝึกมา คงจะมีดีติดตัวบ้างล่ะน่า” เปาตอบ

“พวกนายสี่คนคงต้องพาลูกทีมไปจัดการเจ้าตัวการที่ยิงจรวดเข้ามา” นอร่าสั่ง

“ก็ต้องยังงั้นแหละ” อ๋องว่า  เรียกลูกน้องมือดีออกมาห้าหกคนให้ไปกับพวกตน 

ริกเดินไปสตาร์ทรถเตรียมออกลุย ลูกทีมและพวกเอิร์นต่างพากันขึ้นรถอย่างรู้หน้าที่ 

“ฝากทางนี้ด้วยนอร่า”  ริกกล่าวก่อนถอยรถออกไป หมุนเลี้ยวก่อนมุ่งหน้าสู่ทางออก  ทางนี้เหลือเพียงนอร่าและหน่วยจู่โจมสิบกว่าคนที่ต้องเฝ้าระวังคอยคุ้มกันชาวบ้าน

“เฮ้อ ! วุ่นวายกันซะจริง”  นอร่าบ่น สายตาจับจ้องไปยังเจคและวอลเทอร์ที่สู้กันราวกับจะแลกเลือดกันให้ได้

..........