……….

ตอนที่ 25 : ติดกับ #2

 อะแฮ่มๆ !”  เสียงกระแอมดังขึ้นทำให้นอร่าต้องชะลอความเร็วลง เมื่อพบกับผู้ที่ยืนขวางเธออยู่เบื้องหน้าเจ้าหมอนี่แต่งกายเหมือนกับพนักงานบริษัท เชิ้ตขาว เนกไท กางเกงขายาวสีดำท่าทางมั่นใจในตนเอง

“ดีนะเนี่ยที่ตัดสินใจมาดูสักหน่อย เธอน่าจะจัดการพวกที่มีปืนซะก่อนนะมันจะได้ไม่ส่งเสียงดัง คงคิดไม่ถึงสินะว่าจะเจอพวกพิเศษแบบผมเข้า”  ถูกอย่างที่มันพูดนอร่าไม่คิดว่าตนจะได้เจอพวกพิเศษมีมนุษย์น้อยคนที่จะผ่านขั้นตอนมาได้โดยไม่กลายพันธุ์เป็นอื่นไปซะก่อน

“ดูท่าต้องเหนื่อยอีกแล้วสิ” นอร่าว่า สายตาจ้องดูท่าทีอีกฝ่าย 

“สู้กับผมน่ะไม่ทันได้รู้สึกเจ็บหรอก” มันว่า

“ดูท่าฝีปากจะดีกว่าฝีมือนะฉันว่า”  นอร่าตอบ ยกปืนขึ้นลั่นกระสุนใส่หมอนั่นเพียงแค่เคลื่อนตัว ร่างทั้งร่างก็อันตรธานหายไปจากตำแหน่งที่ยืน

“ของอย่างงี้มันต้องเห็นกับตาถึงจะเชื่อ” เสียงมันดังก้องอยู่ในถ้ำ

..........

            ความรู้สึกเมื่อหลังตกกระแทกชั้นหินลงมาเรื่อยๆจนตกลงมาถึงพื้นนั้นยากจะบอกได้แต่สิ่งเดียวที่ริกสามารถรับรู้ได้คือความจุกที่เกิดขึ้น ร่างกายยากจะขยับไหวนี่ไม่นับโดนยิงระยะเผาขนนะ ถึงจะใส่เกราะกันกระสุนก็เถอะ 

            ริกค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นช้าๆเมื่อรู้สึกว่าก่อนหน้าตนได้สลบไปแบบไม่ต้องสงสัยแต่แล้วก็ต้องพบกับความจริงที่โหดร้ายขึ้นอีก เมื่อตื่นมาคราวนี้เหลือแต่เกราะกันกระสุนอาวุธปืนหายเรียบ รวมทั้งกระเป๋าแคปซูลด้วย ทั้งยังโดนมัดมือไว้อีกต่างหาก

“นี่ยังปราณีนายนะ ที่ยังให้ใส่เกราะไว้”  ชายชุดเครื่องแบบคล้ายทหารว่าอันที่จริงรอบๆ ภายในถ้ำห้องนี้ มีพวกมันในชุดเครื่องแบบคล้ายทหารอยู่ห้าหกคนได้

“รู้อะไรมั้ยว่าตอนนี้มนุษย์เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดแต่นายก็กลับฆ่าพวกพ้องเราไปตั้งสี่ ไม่สิ ห้า ใช่รึเปล่า ?” เจ้าคนหัวหน้าทำท่าครุ่นคิด 

“เอาเถอะ อันที่จริงพวกเรากะจะฆ่านายให้เสร็จๆ ไปแล้วเอากระเป๋าไปล่ะนะแต่ฉันก็อยากจะตอบแทนที่นายทำกับลูกน้องของฉันสักหน่อย”  มันว่า

            ลูกน้องในชุดทหารสองคนเดินมายังริกก่อนจับเขายืนขึ้นแต่มันก็ต้องยืนประคองไว้อยู่ดี เพราะตอนนี้ลำพังแค่ยืนยังลำบากเลยสำหรับเขา

“หนึ่งหมัดของฉันเท่ากับหนึ่งศพของลูกน้องฉัน”  มันว่า ริกรับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่ผิดปกติจากสิ่งที่มันกำลังจะทำกูฆ่าไปห้าศพ งั้นมันจะต่อยห้าหมัดแล้วปล่อยเนี่ยนะ  แต่ริกก็ต้องเรียบเรียงความคิดซะใหม่และคิดในกรณีที่ว่ามันคือพวกพิเศษเหมือนเจคและนอร่า แค่คิดก็ทำเอาริกวิตกแล้ว ถ้ามันเป็นพวกพิเศษอย่าว่าแต่ห้าเลยสามหมัดก็คงไม่รอดแล้ว  ริกคิด

“ปล่อยมัน !” เจ้าหัวหน้าตะโกน  เจ้าลูกน้องสองคนรีบปล่อยริกทันที  ก่อนริกจะสังเกตเห็นร่างมันตรงหน้าห่างไปหลายเมตรพลันหายไปสิ่งแรกที่ริกทำคือเกร็งช่วงตัวรอไว้เลย

“อั่กก !”  เข่ายังไม่ทันจะร่วงลงพื้นร่างของริกก็โดนหมัดแรกของมันพุ่งเข้าเต็มท้องรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอันมากกว่าเดิมก่อนร่างตนจะลอยลิ่วไปกระแทกชั้นหินข้างหลังดัง อั้ก !

“เหลืออีกสี่” มันว่า 

            ริกไอโขลกเลือดสีแดงกระอั่กออกมาจากปาก  นี่ถ้าไม่ใส่เกราะกันกระสุนจะขนาดไหนวะ  ริกคิดในใจ นอนกุมท้องอยู่บนพื้นถ้ำ

“รู้สึกขอบคุณที่ฉันยังให้แกใส่เกราะไว้สินะ” มันพูดราวกับรู้ว่าริกเพิ่งคิดอะไรไป

“ฉันก็ไม่มีเวลาซะด้วย มาเริ่มหมัดที่สองเลยดีกว่ามั้ย ?” ร่างมันหายไปอีกครั้ง โผล่อีกทีตรงหน้า มันจับคอเสื้อ  ดึงริกขึ้นเหนือพื้นก่อนโยนไปกระแทกกับโขดหินห่างไปหลายเมตรอย่างแรง ร่างริกกระแทกหินยังไม่ทันจะร่วงพื้นมันก็คว้าไว้ก่อนทุ่มลงกับพื้นถ้ำซ้ำอีกครั้งดังตุ้บ !

            สติริกเริ่มเลืองรางเต็มทีอันที่จริงริกคิดว่าตัวเองอาจจะตายจริงๆ ก็ได้ถ้ามันยกตนกระแทกไปมาอยู่แบบนี้  มันเดินวนไปรอบๆ ริกที่นอนนิ่งหายใจรวยรินอยู่บนพื้น

“อันที่จริงยังเหลืออีกสามหมัด แต่เผอิญว่าพวกเราคงอยู่นานไม่ได้เอาเป็นว่าฉันจะให้นายเลือกล่ะกันว่าจะเอาอะไร” มันว่าพลางกวักมือเรียกลูกน้องมาหา

“ระหว่างมีดหรือปืน” มันรับของมาจากลูกน้อง ถือไว้อย่างละข้าง

มันก็ตายเหมือนกันไม่ใช่หรอวะ  ริกคิดในใจพยายามจนยันตัวเองลุกขึ้นนั่งหลังพิงกับโขดหินด้วยความยากเย็น

ปัง   ปัง   ปัง  !

เสียงปืนดังรัวสามครั้งติด ไม่ใช่ริกที่โดนยิง แต่มันดังก้องอยู่สักแห่งภายในถ้ำ

“เจ้าบ้านั่นมันใช้ไม่ได้ซะเล้ย” เจ้าคนหัวหน้าบ่นออกมาหลังจากได้ยินเสียงปืน

“….”

“ดูท่าจะมีคนมาช่วยนายนะ และนั่นหมายความว่า...”  มันส่งปืนคืนให้ลูกน้องก่อนส่ายมือสั่งให้ลูกน้องรีบปีนออกไปด้วยโพรงเดียวกับที่ริกคิดจะหนีก่อนหน้า

“ฉันต้องกำจัดนายซะแล้วล่ะ”

ฉึก !

            มันไม่บอกกล่าวสักคำก่อนแทงมีดเข้ามาใส่ “อ้าก !” ริกร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดมันแทงมีดด้วยพละกำลังเหนือมนุษย์ของมัน ทะลุเสื้อเกราะกันกระสุนเสียบเข้าไปใต้ชายโครงจนมิดด้าม ริกกระแทกโขดหินข้างหลัง ร่างลอยเหนือพื้นเล็กน้อยเมื่อมันยกขึ้น

“ไว้เจอกัน ถ้านายไม่ตายซะก่อนนะ”  มันยิ้มให้ก่อนดึงมีดออก เกิดเสียงสวบก่อนของเหลวสีแดงข้นจะไหลนองออกมาจากปากแผลริกกุมบาดแผล ค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นช้า มองเห็นร่างเจ้าหัวหน้ากระโดดรวดเดียวก็ถึงโพรงบ้านั่นสักพักจึงได้ยินเสียงรถพวกมันแล่นจากไป

“โธ่โว้ย !” ริกสบถด้วยความโมโหแต่ก็ไร้ซึ่งพละกำลังจะทำอะไรได้ 

“ริก ริก !”  เสียงนอร่าดังก้องภายในถ้ำริกสังเกตเห็นร่างบางแต่เข้มแข็งอันคุ้นเคยออกมาจากช่องแคบๆ ที่ตนผ่านมาตอนแรก

นอร่าวิ่งตรงมายังร่างของเขาที่นอนอยู่บนพื้นถ้ำเลือดสีแดงฉานเปรอะไปทั่วชุด

“นายต้องไม่เป็นอะไรๆ” น้ำเสียงนอร่าสั่นเครือ เธอคุกเข่าอยู่ข้างๆริก ถอดชุดเกราะออกช้าๆ พยายามห้ามเลือด

“ร้องไห้เป็นกับเขาด้วยหรอ?” ริกถาม น้ำเสียงอ่อนแรงเต็มที

“หยุดพูดก่อนเหอะน่า !” นอร่าตะคอก ปาดหยาดน้ำตาก่อนค้นในกระเป๋ากางเกง เธอหยิบเอากล่องเล็กๆ ซึ่งเป็นกล่องยาพกพาสำหรับเจ้าหน้าที่นอร่าป้อนยาเข้าปากริกไปหนึ่งเม็ด ซึ่งเธอใช้ไปแล้วสองจากการสู้กันก่อนหน้านี้ นอร่าสั่งให้ริกรีบเคี้ยวและกลืนยาโดยเร็ว

“คิดว่าฉันจะรอดมั้ย?”  ริกถาม จ้องนอร่า

“ต้องรอดสิ นายบอกว่าจะไม่ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวไงและนายก็ต้องทำตามนั้นด้วย”

“ไม่ยักจะจำได้แฮะ” ริกตอบ เลือดไหลช้าลงแล้วแต่อาการยังสาหัสอยู่

“ช่างเหอะ นายสัญญาแล้ว และนายต้องทำด้วย ตอนนี้เรารีบออกจากนี่กันเถอะนายต้องพบแพทย์ด่วนเลย” นอร่าค่อยๆ ประคองริกลุกขึ้น

“ไม่คิดว่าจะโดนเธออุ้มมาก่อนเลย ฮะฮะ”  ริกหัวเราะเบาๆ เมื่อนอร่าช้อนตัวริกขึ้นอุ้ม

“แล้วนายจะเดินไปเองรึไง” นอร่าย้อนถาม

“นั่นสินะ ไงฉันก็ขอบคุณที่มาช่วยนะนอร่า ไม่ได้เธอฉันคงแย่” ริกว่า

“ไม่มีเธอฉันก็แย่เหมือนกัน” นอร่าตอบกลับก่อนจะกระโดดขึ้นไปยังโพรงที่พวกนั้นใช้ออก ค่อยๆ พาตัวริกออกจากถ้ำช้าๆ ก่อนรีบมุ่งหน้ากลับไปยังฐานเพื่อรักษาริกและบอกข่าวให้กับพวกอ๋องที่อยู่ข้างนอก

..........