……….

ตอนที่ 24 : ติดกับ #1

            การวิ่งหนีพวกเคลโอเกือบสิบคนที่ประเคนกระสุนไล่หลังมาไม่ขาดสายราวกับมันผลิตกระสุนได้ตลอดเวลาท่ามกลางผืนป่าที่ตนก็ไม่รู้เส้นทางนั่นเป็นสิ่งที่ยากสำหรับริกมากๆ ถ้าไม่นับรถฮัมวี่ที่บึ่งมาราวกับจะพุ่งชนทุกอย่างที่ขวางหน้า

“ถ้ำนี่หว่า” ริกพูดกับตัวเองเมื่อเห็นปากถ้ำอยู่ข้างหน้ามันอาจเป็นสถานที่ปลอดภัยที่สุดก็ได้ในตอนนี้ “แล้วถ้ามันตันล่ะ”ริกอดคิดไม่ได้ นั่นเท่ากับฆ่าตัวตายชัดๆ แต่แล้วเสียงปืนที่ดังไล่หลังก็ดังขึ้นอีก

“สงสัยจะต้องเข้า” ริกเร่งฝีเท้าขึ้นอีกถึงแม้จะวิ่งมาตลอดเกือบชั่วโมงแล้วก็ตาม

            ภายในถ้ำไม่ค่อยมืดนักคงจะมีรูที่แสงส่องลงมาสักจุด ริกวิ่งเข้าไปข้างในก่อนหันหลังไปดูพวกมันเป็นระยะเขาตัดสินใจหลบหลังโขดหินก้อนใหญ่ มันมีช่องว่างพอดีมองเห็นปากถ้ำเป็นจุดซุ่มยิงที่ดีทีเดียว

“ถึงคราวกูยิงบ้างล่ะ” ไม่นานก็เห็นพวกมันหยุดยืนอยู่หน้าปากถ้ำทำท่าทีตัดสินใจ แต่แล้วพวกมันก็ค่อยๆ เดินเข้ามาภายในช้าๆ พวกมันมีกันแปดคน  “อย่างเร็วคงเก็บได้ซักสาม”ริกบอกกับตนเอง ริกเป็นคนหนึ่งในทีมที่ยิงปืนได้เร็วและแม่นที่สุดแต่ไม่แน่อาจได้มากกว่านั้น เพราะพวกมันยังอยู่ในบริเวณโล่งแจ้งของถ้ำไม่มีแม้ที่กำบังนอกจากจะวิ่งออกข้างนอก

            ปัง ! เสียงปืนนัดแรกดังขึ้นตามด้วยอีกสองนัดอย่างรวดเร็วตามคาด พวกมันสามคนล้มลงเกราะกันกระสุนไม่ได้ช่วยอะไรเลยถ้ายิงเข้าหัวพวกที่เหลือแตกตื่นลนลาน ก่อนหันหลังวิ่งกลับ ริกจัดการได้อีกศพ ก่อนจะจำใจปล่อยพวกมันออกไปเพราะพ้นระยะยิงแล้ว

            ริกออกจากโขดหินอย่างระมัดระวังมองไปยังปากถ้ำเผื่อพวกมันคิดย้อนเข้ามา ซึ่งท่าจะยากริกกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปยังร่างที่ตนเพิ่งฆ่าไปจัดการริบเกราะกันกระสุนและปืนสั้นอีกกระบอกเหน็บไว้ข้างหลัง มีดสั้นและปืนกลมาสะพายไว้ ทำให้อุ่นใจขึ้นมาบ้างเพราะก่อนหน้าตนไม่มีอะไรเลยนอกจากปืนสั้นติดตัวชุดก็ไม่พร้อมลุยซะด้วย

            เขาค่อยๆ ก้าวถอยหลังก่อนวิ่งเข้าไปในตัวถ้ำลึกเข้าไปข้างในค่อนข้างกว้าง เต็มไปด้วยโขดหินมากมาย มันเป็นถ้ำแห้งไม่ค่อยรู้สึกถึงความชื้นเท่าไรนัก

“ถ้าเข้าไปอีกจะเป็นยังไงวะเนี่ย”  ริกว่าแต่ก็ยังเดินต่อ

            ตูม ! เสียงระเบิดดังลั่นก้องไปทั่วทั้งตัวถ้ำ พื้นถ้ำสั่นสะเทือนโขดหินน้อยใหญ่พังทลายแตกหักกลิ้งไปมาน่าหวาดเสียว

“เอาเซ่ ถ้ามึงปิดตายมึงก็ไม่ได้กระเป๋านี่หรอกนะเว่ย !”  ริกตะโกน หวังว่าพวกมันจะได้ยิน

“บุกเข้าไป ! จับมันให้ได้ !”  เสียงพวกมันดังขึ้น 

“เล่นงี้ใช่มั้ย  มึงเข้ากูก็เข้าวะ”ริกวิ่งเหยาะๆ ไปตามพื้นถ้ำที่เดี๋ยวก็มีหลุมเล็กใหญ่ปะปนกันบางอันก็ไม่รู้ว่าลึกลงไปเท่าไร

            ยิ่งเข้ามาลึกพื้นที่ก็ยิ่งน้อยลงริกเริ่มคิดว่าตนจะมีทางออกอื่นรึเปล่า แต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะเสียงพวกมันไล่หลังมาติดๆเหมือนกัน

“ริก ริก ได้ยินมั้ย?” เสียงนอร่าดังขึ้น 

“ฉันไม่เป็นไร นั่นแค่เฉียดๆ แขนน่ะ”  ริกตอบรู้ว่านอร่าจะถามอะไร

“ค่อยยังชั่ว นึกว่านายตายแล้วซะอีก” นอร่าว่า

“เป็นห่วงเค้าด้วยหรอ?”  ริกทำเสียงหวาน

“ใครเป็นห่วงนายกัน แล้วนี่นายอยู่ไหน” นอร่าเปลี่ยนเรื่อง

“ถ้ำสักแห่งแหละ กระเป๋ายังปลอดภัยดี”

“กระเป๋าน่ะชั่งเหอะ  นายสำคัญกว่ากระเป๋าบ้านั่นตั้งเยอะฉันจะรีบตามรอยจากวิทยุไร้สายของนาย อย่าเพิ่งตายซะก่อนล่ะ” นอร่าว่าก่อนสัญญาณจะหายไป

“ไหนบอกไม่เป็นห่วง”   

            ริกพ้นจากช่องแคบที่ตนต้องค่อยๆเขยิบออกมา มายืนอยู่ในอีกห้องหนึ่งในถ้ำ ไม่กว้างมากนักแต่สามารถมองเห็นได้รอบถ้ำเพราะมีช่องโหว่บนผนังจึงทำให้มีแสงส่องลงมา แต่ริกก็ไม่สามารถอยู่เฉยๆ ได้เมื่อรู้ว่ามีคนกำลังตามล่าตนอยู่

“อย่าบอกนะว่ามึงตันน่ะ”   ริกพูดเมื่อวิ่งไปรอบๆยังไม่เจอทางออกไปที่อื่น ในถ้ำดูเหมือนจะสุดแค่นี้ซะแล้ว

“โอย  กูอยากจะบ้า”  ริกพยายามเค้นหาวิธีอื่นแต่แล้วสายตาก็ไปสบเข้ากับกำแพงถ้ำที่มีพืชพันธุ์ไม้ปกคลุมอยู่ ริกคงไม่เห็นถ้าแสงแดดจากรูบนผนังไม่กระทบไปและมันก็เป็นจุดเดียวในถ้ำที่มีพืชพันธุ์ไม้โผล่ขึ้นมา  “ฮ่าๆขังเขาคนนี้ไม่ได้จริงๆ” ริกหัวเราะร่าด้วยความดีใจก่อนพยายามปีนขึ้นไปไต่หินเพื่อไปยังที่ที่คาดว่าน่าจะเป็นทางออก  

            มันเป็นพุ่มไม้บังไว้ดูจากขนาดของพันธุ์ไม้ที่ห้อยระโยงระยางราวกับผ้าม่านปิดประตูน่าจะรอดออกไปได้สบายๆ ริกปีนขึ้นไปจับขอบในที่สุด ก่อนแหวกพุ่มไม้ออกช้าๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งจนเกือบปล่อยมือตกลงมา

“ปีนขึ้นมานี่คงเหนื่อยแย่สินะ” ปรากฏร่างหนึ่งในพวกมันนั่งเสมือนกับกำลังรอตนขึ้นมาอยู่แล้วริกสังเกตเห็นข้างหลังเต็มไปด้วยพวกมัน 

“แต่ต้องขอให้ลงไปข้างล่างเหมือนเดิมล่ะนะ”มันพูดยกปืนขึ้นเล็งมาทางริกที่กำลังจะไต่ลงไปแต่คงไม่ทันแล้ว

ปัง  !

..........

            หลังจากนอร่าคุมตัวเคิร์กไว้ที่ห้องขังในชั้นใต้ดินซึ่งทำให้ทุกคนต่างก็สงสัยในสิ่งที่เธอทำลงไป แต่กระนั้นก็ไม่มีใครคิดที่จะคัดค้านซึ่งเคิร์กได้พูดประโยคสุดท้ายก่อนจะปิดประตูขังว่า “นอร่าเธอต้องปล่อยให้พวกมันเอาแคปซูลไปมันเป็นทางออกเดียวที่จะยุติเรื่องนี้ได้ นอร่า !”

นอร่าไม่ได้ใส่ใจกับข้อความที่เคิร์กพูดเท่าไรนักรีบดิ่งออกมาจากฐานเมื่อเธอได้ตำแหน่งที่อยู่ของริกแล้ว มันอยู่ห่างจากฐานไปไม่ไกลเท่าไหร่นักสำหรับพวกพิเศษอย่างเธอแต่สำหรับมนุษย์ธรรมดานั้นถือว่าเป็นการวิ่งมาราธอนที่หฤโหดมาก

            นอร่าวิ่งด้วยความเร็วผ่านพันธุ์ไม้นานาชนิดเธอใช้มีดของเธอฟันกิ่งไม้ที่ขวางทางจนสะบั้น ไม่แม้แต่จะลดความเร็วลง

            เกือบยี่สิบนาทีต่อมาเธอหยุดซุ่มดูอยู่บนต้นไม้สูงเหนือพื้นดินไปหลายเมตรเห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งพร้อมอาวุธครบมือยืนเฝ้าอยู่หน้าปากทางเข้าถ้ำในรถฮัมวี่ที่มันจอดไว้ใกล้ๆ ตัวยังมีอุปกรณ์ทำลายล้างอีกมากมายที่พวกมันยังไม่ได้ใช้

“ชะตาขาดแล้วพวก”   นอร่าโดดลงมาจากต้นไม้ ยืนบนพื้นหญ้า พวกมันต่างหันมาตามเสียงสวบ ! เมื่ออะไรสักอย่างย่ำบนพื้นหญ้าแต่ร่างของนอร่าก็อันตรธานหายไปจากตำแหน่งที่พวกมันหันมา

            นอร่าปรากฏตัวขึ้นใจกลางกลุ่มพวกมันลั่นปืนพกเก็บเสียงของเธอจัดการหนึ่งคนเข้ากลางหัว เลือดกระเซ็นไปทั่วพื้นหญ้าสีเขียวก่อนจะอันตรธานหายไปอีกครั้ง พวกมันตกใจ แตกตื่นกันสุดขีดแสดงท่าทางกระวนกระวายเมื่อต้องเจอกับสิ่งที่ตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ด้วย

            เธอพุ่งเข้าไปที่รถก่อนออกแรงถีบส่งตัวรถเข้าชนปิดปากถ้ำตัวรถหงายกับพื้น ด้านข้างบุบเข้าไปหลายนิ้ว เธอลั่นกระสุนเก็บอีกคนที่คิดจะวิ่งหนีไปอีกทางก่อนกระโดดขึ้นกลางอากาศหลายเมตรเมื่อชายอีกคนกราดปืนไล่ยิงเธอ 

            เธอทิ้งตัวลงพื้นอีกครั้งหมุนข้อเท้า เปลี่ยนทิศทาง มาโผล่อีกทีข้างหลังมันที่กำลังเปลี่ยนแมกกาซีนอย่างเงอะๆ งะๆเธอใช้มีดแทงเข้ากลางหลังจนมิดด้ามพร้อมกับบิดข้อมือสุดแรง ร่างตรงหน้าชักดิ้นด้วยความเจ็บปวดก่อนจะไร้เรี่ยวแรงล้มลงกับพื้นหญ้า

“อดทนหน่อยนะริก”  นอร่าพูด กระโดดข้ามรถฮัมวี่เข้าไปข้างในตัวถ้ำอย่างง่ายดาย

..........