หนังสือเรื่องราว เรื่องเล่า

สุดแสนสนุกของลุงข้างบ้าน (คิ้วต่ำ) มองเด็กชไมพร

“เด็กหนอเด็กช่างน่ารัก

ไร้เดียงสานักเวลาคิดไปเรื่อย

ชีวิตก็คล้อยตามเลย

ทำใจเคยรักมั่นในยุติธรรม”

     เราติดตามคิ้วต่ำมาตั้งแต่แรกๆในเฟสบุ๊คส์ทั้งอ่านคำที่เขาเขียนและสนุกดี แถมคล้อยตามด้วย แต่เราไม่เคยอ่านหนังสือของเขาเลย

     พอวันที่ไปงานหนังสือที่สามย่านมิตรทาวน์ เราได้หนังสือเล่มนี้มาโดยบังเอิญ และตัดสินอ่าน ปรากฎว่า เป็นหนังสือเด็กที่อ่านง่ายและสนุก แถมขบขันกับความคิดไร้เดียงสาของเด็กด้วย

“ความเป็นมนุษย์มันสำคัญที่ทำ

ตัวเองให้เป็นมนุษย์อย่างแท้จริง”

ชไมพรกับความไร้เดียงสา

     เด็กหญิงชไมพรเกิดมาจากความรักของแม่พ่อ และทั้งสองคนสอนเด็กหญิงชไมพรให้มองโลกตามความเป็นจริงและมองโลกในแง่ดี อย่างเช่น ชไมพรไม่ชอบกินหัวหอมใหญ่ แต่ก็ตั้งใจฝืนกิน เพื่อรักษาน้ำใจของเพื่อนรักและคนอื่น

     ชไมพรมีเพื่อนสนิทอย่างโสรยา ซึ่งโสรยาจะมีผมหยิกและตัวดูสูงเพราะผมหยิกส่วนชไมพรเป็นเด็กตัวเล็ก จึงทำให้ชไมพรต้องไปอยู่ที่ข้างหน้า และโสรยาต้องไปอยู่ข้างหลัง วันหนึ่ง ชไมพรอยากไปคุยเรื่องละครกับโสรยา ทำให้โสรยาอดคิดว่า ความสูงเตี้ยก็ดูไม่เท่าเทียมกันก็จริง แต่เสมอภาคกันในมุมมอง

     ชไมพรเคยไปเล่นซ่อนหา และดันไปซ่อนซะจนเพื่อนๆหาไม่เจอ และสุดท้ายเพื่อนๆก็หนีหายไปและกลับบ้าน ส่วนโสรยากลับมา และชไมพรดีใจคิดว่า โสรยากลับมาหาเธอ แต่เปล่า จริงๆกลับมาหากิ๊ฟที่ทำหล่นหาย และมีเรื่องราวของตัวละครหนึ่งตัวในเรื่องนี้ที่ยังเคยใส่เสื้อผิดวัน อย่างใส่ยุวกาชาดแทนพละ (เราเคยเหมือนกันตอนประถม แบบเดียวกับใคร ลองหาอ่านในหนังสือเล่มบางนี้ค่ะ คือ วันนั้นต้องใส่ชุดพละ แต่ดันใส่ชุดเนตรนารีมา และอีกวันเราใส่ชุดพละแทนชุดเนตรนารี)

     ชีวิตของชไมพรผ่านไปเรื่อยๆ และมีความน่ารักของแต่ละวันของชไมพรที่ทำให้เรารู้สึกถึงความไร้เดียงสาและการช่างคิดที่ดี  อย่างเช่น ก่อนที่จะจบ คือ ชไมพรไปลบกระดานดำและพบว่า ยังมีรอยจางๆที่ลบไม่ออกอยู่อีก ซึ่งชไมพรดีใจที่ได้รู้ความลับ และครั้งหน้าจะไม่เขียนนินทาบนกระดานดำ ซึ่งเพื่อนๆก็ค้นหาเรื่องราวน่ารักอีกมากมายของชไมพรจากในหนังสือเล่มนี้ต่อไปได้ค่ะ

หนังสือหลังปกของเรื่อง Story of ชไมพร

     เรื่องราวในเล่มนี้ถือว่าจบในเล่ม แต่เรื่องราวของชไมพรยังดำเนินต่อไปในความเป็นจริง และเรายังคิดว่า เราจะติดตามต่อไป(รอคุณคิ้วต่ำเขียนต่อ) ว่า หลังจากชไมพรโต เข้ามัธยมต้น มัธยมปลายและมหาลัยเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ แต่เราจินตนาการเห็นได้ และเราชอบความคิดของชไมพรที่คิดว่า การสวยสมวัย ในการใส่เสื้อผ้าชุดนักเรียนแต่ละวัยดูน่ารักและดูดีแตกต่างกันไป และเมื่อเราอ่านแต่ละตอนเราจะพบว่า สิ่งที่เราคิดกับสิ่งที่ชไมพรคิดมันไม่ต่างกัน และโลกของเด็กเป็นโลกที่ดี

“ไม่ว่ายังไง พอพรุ่งนี้มาถึง

วันนี้ที่ผ่านพ้น ถึงแม้มันจะไม่หายไปเลย

แต่มันก็จะจางไปอย่างแน่นอน (หน้า 133)”

Look A Breathe