author: nagira yuu

illustrator: kasai ayumi

เรื่องนี้น่าจะเป็นนิยายของอาจารย์นางิระที่หน้าปกติดเรทที่สุดเท่าที่เคยเห็นแล้ว 5555 ซึ่งจริงๆ เราว่าปกอาจารย์คะไซสวยมากนะ แต่มันก็ mislead ให้ชวนคิดว่าเป็นนิยายแนวเน้นกามอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งที่ในเล่มมีฉากเรทน้อยมาก

เรื่องมีอยู่ว่าคานาโตะกับนานาโอะเป็นพี่น้องต่างแม่กัน คานาโตะอายุน้อยกว่าสองปี เป็นเด็กที่เกิดจากเมียน้อยของพ่อ พอเข้ามาอยู่ในบ้านโออิคาวะก็ถูกแม่ของนานาโอะทุบตี จนกระทั่งวันหนึ่งแม่จมน้ำตาย สามคนพ่อลูกจึงได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

คานาโตะฝันเห็นเรื่องราวอะไรบางอย่างมาตั้งแต่เด็กๆ ฝันว่าตัวเองชื่อชิโร่ มีหน้าที่ดูแลคนคนหนึ่งที่ถูกเรียกว่าโอะวาตาริซามะ แต่คานาโตะก็ไม่เคยเล่ารายละเอียดของความฝันให้ใครฟัง

เมื่อทั้งสองโตขึ้น คานาโตะก็เปิดเผยความในใจว่าชอบนานาโอะ ในตอนนั้นเองที่นานาโอะเริ่มฝันว่าตัวเองเป็นโอะวาตาริซามะ และโอะวาตาริซามะในความฝันก็ถูกผู้ชายมากหน้าหลายตาข่มขืนซ้ำไปซ้ำมา เรื่องราวในความฝันเลวร้ายลงเรื่อยๆ จนในที่สุดนานาโอะจึงตัดสินใจออกเดินทางเพื่อตามหาว่าเกิดอะไรขึ้นในอดีต

เรื่องนี้เขียนแบบสลับมุมมองกันระหว่างคานาโตะกับนานาโอะ พาร์ทนานาโอะจะเล่าเรื่องปัจจุบันมากกว่า ส่วนพาร์ทคานาโตะจะเล่าเรื่องในอดีตมากกว่า ซึ่งเรื่องก็เป็นไปตามคาดคือสองพี่น้องมีอดีตร่วมกันในชาติที่แล้ว แต่เรื่องจบลงด้วยโศกนาฏกรรม และสุดท้ายก็ได้กลับมาพบกันอีกครั้งในชาตินี้

ตอนอ่านช่วงแรกซึ่งเป็นพาร์ทปัจจุบันก็อ่านๆ วางๆ อยู่หลายทีเหมือนกัน เพราะช่วงปูเนื้อเรื่องมันออกจะเนิบๆ ความรู้สึกของคานาโตะที่มีให้นานาโอะก็ดูไม่ค่อยมีที่มาที่ไปว่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงมารักพี่ชายแบบคนรักได้ (ที่จริงแล้วต่อให้ไม่เซ็ทคาแรกเตอร์มาเป็นพี่น้องแต่เป็นแค่เพื่อนสมัยเด็ก ก็ไม่น่าจะส่งผลกระทบอะไรกับเนื้อเรื่องด้วยซ้ำ) แต่พอเข้าพาร์ทอดีตเท่านั้นแหละ วางไม่ลงเลยทีเดียว

ระหว่างที่อ่านเรื่องนี้ก็มีความคิดแวบขึ้นมาว่า ถ้าคนเราปิดหูปิดตา ใช้ชีวิตไปตามบรรทัดฐานของสังคมที่ตัวเองเติบโตมาโดยไม่ตั้งคำถามอะไร ชีวิตอาจจะง่ายกว่าก็ได้ ไม่ต้องเป็นศัตรูกับใคร ไม่ต้องพยายามพิสูจน์ความคิดของตัวเองให้ใครมาเห็นด้วย

แต่คนเราจะปิดหูปิดตาแบบนั้นได้ตลอดไปรึเปล่า อย่างโอะวาตาริซามะวันหนึ่งก็ได้เรียนรู้ว่าคนเราควรมีอิสระ ไม่ควรมีใครถูกลิดรอนอิสรภาพเพื่อมารับใช้คนอื่น แต่เมื่อความคิดนั้นขัดกับสิ่งที่คนอื่นในสังคมเห็นพ้องต้องกัน เราควรลุกขึ้นมาต่อสู้กับสิ่งที่คิดว่าไม่ถูกต้อง หรือควรยอมแพ้แล้วปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งของกระแสสังคมไป?

เราขอไม่สปอยว่าเรื่องราวในอดีตจบแบบไหน แต่เป็นฉากที่ทำให้รู้สึกสะเทือนใจมากจริงๆ คำพูดสั้นๆ ที่โอะวาตาริซามะพูดกับชิโร่ก่อนตายทำให้เรารู้สึกอินกับความสัมพันธ์ระหว่างคานาโตะกับนานาโอะขึ้นมาทันที จากความสัมพันธ์เบาโหวงที่ไม่มีที่มาที่ไปกลายเป็นความผูกพันลึกซึ้งมาตั้งแต่เมื่อชาติปางก่อน ฉากจบในปัจจุบันที่เหมือนเป็นการคลายปมในอดีตก็เขียนได้กินใจมาก

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น จังหวะโดยรวมของเรื่องก็ยังเป็นสไตล์อาจารย์นางิระ คือทำคนอ่านตับพังมาทั้งเรื่อง พอคลายปมได้ก็จบเลย (อาจารย์บอกว่าไม่ถนัดเขียนเรื่องต่อจากที่ตัวเอกรักกันแล้ว 5555) เรื่องนี้ยังดีที่มีตอนพิเศษช่วยฟื้นฟูตับนิดหน่อย เป็นนิยายที่ไม่แน่ใจว่าแนะนำให้คนอื่นอ่านแล้วเขาจะชอบมั้ย แต่โดยส่วนตัวเราเองคือชอบมาก!