author: nagira yuu

illustrator: takaku shouko

เรื่องนี้อ่านใน kindle รูปประกอบเลยถ่ายมาจากไอแพด 5555 จำไม่ได้แล้วว่าทำไมถึงกดมาเพราะหนังสือก็เก่าประมาณหนึ่ง คะแนนรีวิวบน amazon ก็ถือว่าไม่ได้สูงถ้าเทียบกับเรื่องอื่นๆ ของอาจารย์นางิระ แต่อ่านจบแล้วพบว่ามันเกินความคาดหมายของเรามากในหลายๆ แง่

เล่าเรื่องย่อก่อน เรื่องเริ่มที่การพบกันของโทเมะกับทาคาจิในร้านเต้าหู้ ทาคาจิเป็นคนต่างเมือง มาจากไหนไม่มีใครรู้ โทเมะซึ่งอาศัยอยู่คนเดียวเลยพาทาคาจิกลับบ้าน

ทั้งสองอาศัยอยู่ด้วยกันหลายเดือน ถึงขั้นมีความสัมพันธ์ทางกาย แต่กลับไม่เคยถามถึงที่มาที่ไปหรือเรื่องในอดีตของกันและกันแม้ว่าต่างฝ่ายต่างก็มีจุดที่น่าสงสัยเต็มไปหมด ทาคาจิมาจากไหน ทำไมจู่ๆ ถึงมาโผล่ในเมืองที่ไม่มีคนรู้จักในสภาพที่ไม่มีข้าวของติดตัว โทเมะเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านเดี่ยวแถบชนบทตามลำพังโดยไม่ได้ทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แต่ที่ไม่มีใครถามใครก็เป็นเพราะตัวเองก็มีเรื่องในอดีตที่ไม่อยากพูดเหมือนกันนั่นเอง

แต่แล้วเรื่องราวก็พลิกผันเมื่อมีจดหมายฉบับหนึ่งจากคนในอดีตส่งมาที่บ้านของโทเมะ ทั้งโทเมะและทาคาจิจึงตัดสินใจเปิดเผยเรื่องในอดีตของตัวเองและพากันกลับไปเผชิญหน้ากับมันเพื่อแก้ไขเรื่องราวที่ผิดพลาดให้เป็นไปในทางที่ถูกต้อง

เรื่องนี้ใช้การเขียนแบบสลับมุมมองกันระหว่างโทเมะกับทาคาจิ ครึ่งเล่มแรกเนิบนาบสโลว์ไลฟ์มากจนเข้าขั้นน่าเบื่อ คือเล่าชีวิตประจำวันของสองคนนี้ระหว่างที่อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ แต่ก็เป็นส่วนที่สำคัญของเนื้อเรื่องและเป็นจุดเด่นในงานของอาจารย์นางิระด้วย คือการสร้างตัวละครด้วยการบรรยายความคิดและการกระทำอย่างละเอียดจนเห็นภาพเหมือนคนคนนี้มีตัวตนอยู่จริงๆ พอเรื่องเริ่มเข้าสู่ช่วงไคลแมกซ์มันเลยทำให้เราเอาใจช่วย ถึงจะรู้ว่ายังไงก็จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งก็เถอะ

ส่วนครึ่งเล่มหลังเป็นการเผชิญหน้ากับอดีตและคลายปมที่ติดค้างอยู่ในใจของทั้งสองคน โทนเรื่องเปลี่ยนจากความสโลว์ไลฟ์แบบหม่นๆ ในช่วงแรกกลายเป็นความดาร์คและดาร์คยิ่งขึ้นไปอีก โดยเฉพาะอดีตของโทเมะที่ยิ่งอ่านก็ยิ่งช็อค ถ้าจิตใจไม่แข็งแกร่งพออาจจะจิตตกเอาได้ง่ายๆ

ขอเขียนสรุปไว้ตรงนี้เผื่อคนที่ไม่อยากอ่านสปอย โดยส่วนตัวเราว่าเรื่องนี้เป็นแนว healing ที่มีคนพังๆ สองคนมาเยียวยากัน ซึ่งพออ่านจบแล้วรู้สึกว่าชื่อเรื่อง 天涯行き เหมาะกับเรื่องนี้มาก ความหมายของมันคือการเดินทางไปยังสถานที่ที่ไกลจากบ้านเกิด หมายถึงโทเมะกับทาคาจิที่ต่างคนต่างก็มีปัญหาที่เกิดจากครอบครัวจนต้องหนีจากบ้าน แต่โชคชะตาก็ทำให้มาเจอกัน แล้วสถานที่ไกลบ้านนั้นกลายเป็นบ้านหลังใหม่ขึ้นมา

ตอนอ่านเรื่องนี้เป็นอะไรที่อึดอัดมาก แบบช่วงต้นแอบน่าเบื่อ ความสัมพันธ์ออกแนวไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอ พอช่วงหลังก็บีบหัวใจเหลือเกิน ฉากหวานๆ มีประมาณหนึ่ง แต่ความหนักหน่วงของเนื้อเรื่องมันกลบความหวานไปจนเกือบหมด อ่านแล้วทรมาน แต่พออ่านจบแล้วรู้สึกว่า เออ มันดีนะ เป็นนิยายที่ดีมากจริงๆ นอกจากจะสร้างคาแรกเตอร์มาได้ละเอียดแล้ว เนื้อเรื่องก็ลึกซึ้งมากตามสไตล์อาจารย์นางิระ คือถึงจะเป็นนิยาย BL ที่ดำเนินเรื่องบนความสัมพันธ์ของคู่ตัวเอก แต่สิ่งที่อยู่ลึกลงไปคือการเล่าถึงโครงสร้างของสังคมที่บิดเบี้ยว ช่องโหว่ของกฎหมายที่ทำให้คนทำผิดลอยนวล สถาบันครอบครัวที่ล้มเหลวจนสร้าง abuser ขึ้นมา ด้านมืดของจิตใจมนุษย์ ฯลฯ ทุกองค์ประกอบมันดูจริงไปหมด จนเราเผลอคิดไปว่ากำลังอ่านเรื่องของคนมีชีวิตจริงๆ อยู่

แต่ต้องขอเตือนอีกครั้งว่าเนื้อเรื่องส่วนของโทเมะค่อนข้างจะ trigger มากๆ ถ้าไม่โอเคกับแนวนี้ควรหลีกเลี่ยง

ต่อไปเป็นความเห็นส่วนที่ติดสปอย

คิดว่าหลายคนคงเดาได้จาก TW ตอนต้นเอนทรีว่าอดีตของโทเมะคือถูกคนในครอบครัว abuse แต่มันมีอะไรที่ซับซ้อนกว่านั้น คือโทเมะเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกส่งไปอยู่กับลุงซึ่งเป็นพี่ชายแม่ ซึ่งคนที่โทเมะเรียกว่าลุงนั้นคือพ่อแท้ๆ ของตัวเอง ลุงเลยเอ็นดูโทเมะมากจนภรรยาตามกฎหมายกับลูกชายรู้สึกไม่พอใจ

ลูกชายของลุงอายุมากกว่าโทเมะ เลยใช้ความเป็นพี่บังคับให้โทเมะคอยสนองความต้องการของตัวเอง ซึ่งก็เข้าสเต็ป DV เป๊ะ ทำเป็นเหมือนเอ็นดู แต่ก็พยายามทำให้โทเมะสูญเสียความมั่นใจในตัวเองไปเรื่อยๆ บอกว่านายมันสกปรก เป็นเด็กที่เกิดจากพี่น้องทำเรื่องผิดศีลธรรม

เราชอบการบรรยายความรู้สึกนึกคิดของโทเมะมากๆ ว่าทำไมในอดีตถึงทำแบบนั้น ทำไมถึงไม่ยอมพาตัวเองออกมาจากจุดนั้น ทำไมยอมให้ตัวเองต้องเจ็บปวดแบบนั้น ซึ่งเป็นคำถามที่คนนอกมักจะถามกับคนที่ถูก DV อยู่เสมอ และคำตอบก็คือการจะพาตัวเองออกมามันไม่ง่ายเลย คนที่ถูก DV ไม่ใช่แค่ถูกทำร้ายทางกาย แต่ยังถูก manipulate ความคิดจนบิดเบี้ยว คิดว่าที่ตัวเองถูกกระทำแบบนี้ก็เพราะตัวเองเป็นฝ่ายผิดเอง ถ้าไม่มีคนคนนี้ก็ไม่มีคนอื่นแล้วที่จะยอมรับตัวเอง แล้วการที่ถูกกระทำซ้ำๆ แบบนั้นมันก็หล่อหลอมให้คนคนหนึ่งเติบโตขึ้นมาเป็นคนพังๆ อย่างที่เห็น คือทุกการกระทำและความคิดของโทเมะในปัจจุบันมันจะไปผูกกับคนในอดีตหมดเลย

อีกจุดที่ชอบคือแม้แต่คาแรกเตอร์ของ abuser ก็ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาแบบลวกๆ ให้เป็นแค่ตัวร้ายที่ไม่มีชีวิตจิตใจ ถามว่าพี่ชายทำร้ายโทเมะเพราะเขาเป็นคนไม่ดีโดยกำเนิดรึเปล่า คำตอบคือไม่ใช่ พี่ชายของโทเมะก็มีจิตใจที่บิดเบี้ยวและมีชีวิตที่ล้มเหลวจากการเลี้ยงดูที่ผิดพลาดของครอบครัวเหมือนกัน ครอบครัวกดดันพี่ชายเพราะมีโทเมะอยู่ แต่ถามว่าตัวโทเมะเองเป็นคนทำลายชีวิตพี่ชายมั้ย ก็ไม่ใช่อยู่ดี

ส่วนเรื่องในอดีตของทาคาจิอาจจะไม่ดาร์คเท่าของโทเมะ แต่ก็เป็นความสิ้นหวังในอีกแบบหนึ่งที่เกิดขึ้นเพราะช่องโหว่ทางกฎหมาย คือทาคาจิสูญเสียคนในครอบครัวไปโดยที่ไม่สามารถเอาผิดใครได้ ถึงจะมีความเชื่อมโยงที่เห็นกันชัดๆ ว่าใครเป็นต้นเหตุ แต่ในทางกฎหมายก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายทาคาจิเลยเลือกแก้แค้นด้วยวิธีการนอกกฎหมายแล้วหนีมา

ทั้งสองคนมาพบกันในตอนที่เวลาของต่างฝ่ายต่างก็หยุดนิ่ง โทเมะไม่รู้จะหาทางออกจากการควบคุมของพี่ชายยังไง ทาคาจิก็ไม่รู้จะสะสางเรื่องครอบครัวของตัวเองยังไง พอได้มาเยียวยากัน ได้สร้างความกล้าให้กัน ทั้งสองคนเลยสามารถก้าวต่อไปด้วยกันได้

เราชอบฟีลนี้นะ แต่มีจุดที่ยังรู้สึก doubt อยู่นิดหน่อยคือพัฒนาการด้านจิตใจของโทเมะ หลังจากที่เลิกยึดติดกับพี่ชายแล้วก็มายึดติดกับทาคาจิแทน เหมือนสุดท้ายแล้วโทเมะก็เป็นคนที่ต้องหาหลักยึดอะไรสักอย่าง ไม่สามารถยืนด้วยเจตนารมย์ของตัวเองอยู่ดี แต่มองในแง่ดีคืออย่างน้อยก็เอาตัวเองออกจาก toxic relationship มาสู่ความรักที่ไม่ทำร้ายตัวเองได้สักที