author: kuriki shinobu

illustrator: ogura muku

ไม่เคยอ่านงานของอาจารย์คุริกิมาก่อน แต่ปกน่ารักปุ๊กปิ๊กมาก โทนเรื่องก็ละมุนตามปกเลย

เรื่องนี้เป็นเรื่องของทัตสึมิ ผู้พิการทางสายตาซึ่งทำงานเป็นคอลเซนเตอร์ วันหนึ่งขณะที่ใช้เวลาช่วงพักกลางวันอยู่ในสวนสาธารณะ ทัตสึมิได้พบกับคุซามาคุระ ชายประหลาดผู้สวมหน้ากากจิ้งจอกไว้ตลอดเวลา ทั้งสองพบกันในเวลาพักเที่ยงอีกหลายครั้งจนเริ่มสนิทสนมกัน ในระหว่างนั้นเองก็เกิดความผิดปกติขึ้นที่บ้านของทัตสึมิ ข้าวของถูกย้ายที่ รู้สึกเหมือนถูกจับตามอง ยิ่งวันก็ยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ทัตสึมิได้รับความช่วยเหลือจากคุซามาคุระ และได้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นภูตไร้หน้า

เรื่องนี้เป็นนิยายแนว feel good แต่ก็ยังมีความหน่วงๆ อึนๆ แฝงอยู่เล็กน้อย การดำเนินเรื่องเรียบง่าย แต่ในความเรียบง่ายนั้นก็สะท้อนปัญหาของคนชายขอบที่เกิดขึ้นจริง คุซามาคุระเป็นภูตที่ถูกบุลลี่จากภูตตนอื่นเพียงเพราะไม่มีใบหน้า ภูตเหล่านั้นไม่ได้เกลียดชังหรือคิดร้ายอะไรกับคุซามาคุระ แต่พอเห็นสิ่งที่แปลกไปจากสามัญสำนึกก็ทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นตัวตลกโดยไม่ได้คิดถึงจิตใจของเขา ไม่รู้ว่าการกระทำเหล่านั้นจะทำให้เขาฝังใจและขาดความมั่นใจในตัวเองมาถึงสองร้อยปี ส่วนทัตสึมิแม้จะไม่ได้ถูกกลั่นแกล้งตรงๆ อย่างคุซามาคุระ แต่ก็ถูกเพื่อนร่วมงานที่บริษัทเพิกเฉย ไม่ยอมรับเข้ากลุ่ม ด้วยความที่คนทั่วไปไม่เข้าใจผู้พิการทางสายตา ไม่รู้ว่าควรปฏิบัติด้วยยังไง

เราชอบที่นิยายเรื่องนี้พูดถึงปัญหาที่มักจะถูกละเลย การกลั่นแกล้งเพราะความเกลียดชังโดยทั่วไปจะถูกตัดสินว่าเป็นพฤติกรรมที่น่ารังเกียจอยู่แล้ว แต่การทำร้ายผู้อื่นด้วยความไม่รู้หรือไม่ตั้งใจพบเห็นได้บ่อยกว่าและเป็นปัญหาที่ได้รับความสนใจน้อยกว่า ถ้าคนชายขอบสามารถพูดในสิ่งที่ตัวเองไม่สบายใจ และถ้าคนรอบตัวยอมรับฟังเพื่อปรับเปลี่ยนการกระทำอย่างคนรอบตัวของทัตสึมิในเรื่องนี้ก็น่าจะเป็นเรื่องดีไม่น้อย

ในส่วนของตัวละคร คุซามาคุระเป็นตัวละครที่มีเสน่ห์มากตรงความขี้อาย แถมยังป้ำๆ เป๋อๆ ตามโลกไม่ค่อยทันเพราะเป็นภูตอายุสองร้อยปี ความน่ารักแบบแปลกๆ ชวนให้เราในฐานะผู้อ่านรู้สึกเห็นใจและอยากเอาใจช่วย ส่วนทัตสึมิถึงจะเป็นคนคิดมากและดูตัวนิ่มไปนิดแต่ก็ไม่ได้น่ารำคาญอะไร

ความสัมพันธ์ของตัวเอกทั้งสองคนก็น่าสนใจเช่นกัน คุซามาคุระไม่อยากให้ใครเห็นหน้าจึงไม่สุงสิงกับคนอื่น แต่พอมาเจอทัตสึมิที่มองไม่เห็นก็ยอมเปิดใจให้เล็กน้อย ส่วนทัตสึมิก็รู้สึกสบายใจเวลาที่อยู่ด้วยกัน เพราะคุซามาคุระปฏิบัติกับตนเหมือนคนทั่วๆ ไป ไม่ใช่ผู้พิการทางสายตา

ที่ชอบคือแม้จะเป็นความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นจากความสะดวกส่วนตัว แต่เหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมาด้วยกันก็ทำให้ทั้งสองเติบโตขึ้นและเรียนรู้ที่จะยอมรับตัวตนของกันและกัน สุดท้ายทัตสึมิก็ยอมรับที่คุซามาคุระเป็นภูตไร้หน้า ส่วนคุซามาคุระก็ไม่ได้คบกับทัตสึมิด้วยเหตุผลแค่ว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็นปมด้อยของตน

จุดที่หักคะแนนไปเล็กน้อยคือเส้นเรื่องหลักที่เบาไปนิด เขียนเรื่องย่อออกมาได้พารากราฟเดียวแต่จะบอกว่านี่คือเกือบจบเล่มแล้ว เพราะการเล่าเรื่องออกแนวเล่าไปเรื่อยๆ ถึงสิ่งที่ทัตสึมิพบเจอในแต่ละวันแบบเกิดขึ้นแล้วจบไป ปมปัญหาแต่ละอันไม่ค่อยต่อเนื่องกันเท่าไร อย่างปัญหาเรื่องเพื่อนร่วมงานของทัตสึมิจู่ๆ ก็คลี่คลายได้ง่ายจนแอบงง เรื่องที่ถูกตามรังควานสุดท้ายก็ไม่ได้มีสาเหตุอะไรจริงจัง คือในชีวิตจริงปัญหาพวกนี้ก็คงไม่ได้มีวิธีแก้ที่หวือหวาอะไร แต่พอมาเป็นนิยายแล้วรู้สึกว่ามันจืดชืดเกินไปหน่อย อดคิดไม่ได้ว่าถ้าผูกเรื่องให้เหตุการณ์ต่างๆ มีความเกี่ยวข้องกันมากกว่านี้อีกนิดก็น่าจะดี

โดยรวมแล้วเราว่าเป็นนิยายที่ดีเรื่องหนึ่งเลย อ่านได้เรื่อยๆ แม้จะไม่พีคมาก มีจุดที่ชวนให้อมยิ้มและยังสอดแทรกประเด็นที่น่าขบคิดตลอดทั้งเรื่อง ตอนจบเป็นบทสรุปที่อบอุ่นน่าประทับใจ แต่ก็มีประเด็นปลายเปิด (และแอบหม่นๆ) ให้คนอ่านได้คิดต่อเองอีกเล็กน้อย