เช้านี้อากาศดี

ชายหนุ่มขยับแก้วกาแฟเป็นครั้งสิบสาม...ถ้านับไม่ผิด ขนมบิดเกลียวชุบช็อกโกแลตหมดไปแล้วสองจาน ไม่ได้ตั้งใจนับหรอก แต่มันเป็นไปเองโดยธรรมชาติ ไหนจะเศษขนมปังเล็ก ๆ ที่หล่นใกล้ข้อศอกนั่นด้วย ไม่ใช่...ไม่ใช่ เขาไม่ได้จับผิด เหลือบตามองผู้ชายตรงหน้านี่อีกครั้ง

ก็ไม่ใช่สเปคเลยนะ

กิริยามารยาทหรือแม้แต่ท่าทางตอนหยิบถ้วยกาแฟขึ้นดื่มอะไรนั่น...ก็ไม่ได้มาตรฐานเลยสักนิด เขาเบือนหน้าไปทางอื่นพักใหญ่ รวบรวมความกล้าทีละเล็กทีละน้อยแล้วหันมาเอ่ยปากเป็นครั้งแรกในรอบสองชั่วโมงที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากพูดอะไร แต่อีกฝ่ายเอาแต่ยัดขนมกร้วม ๆ จะให้เขาพูดสอดไปก็ไม่ไหวนะ

“นี่นายคนแปลกหน้า...คุยกันก่อนได้ไหม”

ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ตอบแค่ยัดก้อนขนมปังชิ้นสุดท้ายเข้าปากแล้วเคี้ยว ขอบคุณพระเจ้าที่อย่างน้อยก็เคี้ยวเรียบร้อยไม่มูมมาม แต่ไอ้ท่าดูดนิ้วดังจ๊วบนี่เขาไม่แน่ใจว่า จะเซ็กซี่หรือเซ็กซ์เสื่อมดี ก่อนที่เขาจะทักท้วงอะไรได้ อีกฝ่ายก็ยกมือให้บริกรเป็นทำนองว่า จัดมาอีกหนึ่งชุด เขาเอนหลังพิงพนักอย่างเหนื่อยใจ

ถ้าถามว่าท้อไหม ...ขอบอกเลยว่า “มาก”

ยังไม่ทันที่เขาจะอ้าปากอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน

“จะถามเรื่องเมื่อคืนใช่ไหม ไม่ต้องห่วง เรารับผิดชอบนายแน่”

“อะ...ไอ้บ้า” รู้สึกว่าโหนกแก้มร้อนเห่อ ถ้าไม่ใช่ว่าไฟในร้านเป็นสีส้ม ก็ยังไม่กล้านึกถึงสีหน้าตัวเอง

“แบบว่านายอยู่ตรงนั้นพอดี แล้วเราก็คิดว่านายก็ใช้ได้” อีกฝ่ายยกถ้วยกาแฟที่น่าจะเป็นมอคค่าเย็นขึ้นดื่ม และนั่นเป็นอึกสุดท้าย

“อะ...อะไรนะ”

“นายอยู่ตรงนั้นพอดี”

“ไม่ใช่! ฉันเนี่ยนะแค่พอใช้ได้?!”

“โทษที ต้องบอกให้รู้ไว้ก่อน นายไม่ใช่สเปคน่ะ จะได้ไม่ต้องผูกมัดกันทีหลัง และอ๊ะ!...ขอบคุ...” อีกฝ่ายละประโยคกลางคัน ก่อนจะหันไปหาหญิงสาวในชุดยูนิฟอร์มที่กำลังยื่นจานขนมจานที่เท่าไรไม่รู้

เขาปัดมือของชายหนุ่มตรงหน้า แรงปัดมีมากพอให้จานขนมจากมือของบริกรสาวปลิวหวือไปอยู่อีกโต๊ะหนึ่งอย่างมหัศจรรย์ ก็ไม่ถึงกับแตกเป็นเสี่ยง ๆ แต่ขนมก็กระจัดกระจายเต็มพื้น 

บ้าหรือเปล่า...ระดับอีแทยงนี่นะ เขา ต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น นาย น่ะมันไม่ได้มาตรฐานอย่างแรง โลว์ยิ่งกว่าโลว์ กล้าดียังไงมาชิงพูดตัดหน้า

"นายต่างหากที่ต่ำกว่ามาตรฐาน! ถ้าไม่ใช่เพราะบังเอิญ อย่างนายเหรอจะได้มานั่งอยู่ตรงนี้" เขาส่งสายตากร้าวตอบกลับไปอย่างท้าทาย เขาเมินสีหน้าของบริกรสาว เมินหน้าลูกค้าทุกคน และเมินสีหน้าของอีกฝ่ายที่สุด ขมวดคิ้วเชิดคางทำนองว่าใครจะทำไม เขาน่ะเป็นผู้เสียหายทุกกรณีนะ ทำไมต้องมองราวกับเขาเป็นคนผิด ไร้สาระสุด ๆ เขามองอีกฝ่ายถอนหายใจ ลุกขึ้นและช่วยบริกรสาวหยิบขนมจากพื้น 

เก็บกวาดกันขยันขันแข็งดีนี่ 

หลังจากจ้องมองภาพตรงหน้าครู่ใหญ่ เขาก็ผุดลุกขึ้นยืน สองมือกอดอก ไม่ได้อยากจะเป็นนางมารร้ายหรอกนะ แต่เจ็บใจเป็นบ้า ...ก็ขนาดยอมลดให้ตั้งครึ่งก้าว ลดมาตรฐานตัวเองขนาดนี้ เมื่อคืนก็ถือว่าหมากัดไปแล้วกัน เขาไม่ได้เสียดายลีลาหรือเสียงกระซิบอ่อนหวานริมหูอะไรนั่น มาตรฐานไม่ถึง ก็เหมือนเรือนแหวนเก่าๆ จะเอาอัญมณีสวยๆ ไปประดับก็ใช่เรื่อง

ประตูร้านปิดลงไล่หลัง เขาออกมายืนท่ามกลางหิมะปรอย สีขาวสะท้อนแสงแดดแสบตา เกล็ดที่เพิ่งตกหมาด ๆ ราวกับผงซักฟอกแกมเพชร

บ้าจริง...ใครจะเอาเพชรไปใส่ผงซักฟอกเล่า 

พอออกเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็พลันชะงัก มืออุ่นในถุงมือหนังรั้งต้นแขนเอาไว้ บีบแน่น เจ็บ เสียงเข้มดังลอยมาตามลมหนาว ดังด้านหลังท้ายทอย คล้ายจำลองเหตุการณ์เมื่อคืนวานด้วยอัตราการทำลายล้างที่ย่อมเยากว่า ยั่วเย้าน้อยกว่า...

“ไม่ใช่สเปค แต่ก็มีเซ็กซ์กันไปแล้ว ...นายเป็นเด็กมัธยมปลายช่างเพ้อฝันหรือไง”

เขาหันหน้าไปมองผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง

+++

TBC