4

Underwater

(ภาษาไทยด้านล่างค่ะ)

I’m surrounded by his scent. Feel like ocean waves harshly splash on my body. It’s overwhelming. He let me lie down on his couch, use his cushions and covered by his fluffy blanket. If I still had cat’s nose, I would sniff his things like crazy. This is luscious suffocation. I want to breathe all his scent in and never breath out.

“ํYour face is very pale. Take this. Don’t bite it! How old are you, five? You don’t even know how to take a medicine? ” He scolds.

He has deep voice like a very deep well which I would happily jump in and drown myself. His fingers are on my lips. Forcefully, slip it in. I shudder. What is he doing?

“Swallow it down with water! ”

I almost choke. He takes tiny little thing off my mouth. Put another one and pours water in. I don’t know what he forced me to eat. But after I ate it, I feel better.

“Why don’t you go home? If you don’t have money, take mine.”

There are weird pieces of paper in front of me. I just stare at it, then blankly look at his face. Instantly, I realise that I come back to tell important thing to him.

“Riley...”

“You know my name? So what’s your name? ”

“I don’t have it.”

“Seriously? Is this some kind of prank? Where is the camera? ” He looks around, frowning.

“It’s not your fault. Don’t cry anymore. Thank you for the flower. I like it a lot.”

“What are you saying? ”

“I was behind your car. I’m sorry.”

For a moment he stared at me in disbelief. He runs his finger through his hair. Tilts his head and comes near me. “What the… Are you sick? ”

“Maybe. I’m sleepy. Can I sleep here? ”

“In fact, you are totally a stranger, a suspicious one. But why you look so defenseless at the same time. Hey, already sleep? Geez.”

His voice is surprisingly soothing. I want to talk to him longer but human body don’t let me do it. I feel something on my head. It’s so warm. I know this! It’s his hand. I make an effort to snuggle in his hand. He smells good.

What to do? He sank me deeper. Now I can’t get out of his ocean. I’m underwater. One day isn’t enough. I want more. This is scary. What if thirty days still not enough?

Please, let me drown forever.

----------------------------------------------------------------------------------

ผมถูกล้อมรอบด้วยกลิ่นของเขา รู้สึกเหมือนคลื่นมหาสมุทรที่ซัดสาดใส่ผมอย่างรุนแรง มันยากที่จะต่อต้าน เขาให้ผมนอนลงที่เก้าอี้นอน ใช้หมอนของเขา คลุมผ้าห่มนุ่มนิ่ม ถ้าผมยังมีจมูกของแมว ผมคงดมของของเขาเหมือนคนบ้า เป็นเหมือนการสำลักที่แสนหอมหวาน ผมอยากสูดกลิ่นทุกอย่างของเขาเข้าไป และไม่ต้องหายใจออกอีกเลย

"หน้านายดูซีดนะ กินนี่ อย่ากัดสิ! นายอายุเท่าไหร่ ห้าขวบ? แม้แต่กินยานายยังไม่รู้ว่าทำยังไง" เขาดุ

เขามีเสียงทุ้มต่ำเหมือนบ่อน้ำที่แสนลึก ซึ่งผมคงยินยอมที่จะกระโดดและจมลงไปอย่างมีความสุข นิ้วของเขาอยู่บนริมฝีปากผม บีบบังคับจนมันสอดเข้ามา ผมตัวสั่น เขากำลังทำอะไรน่ะ

"กลืนลงไปพร้อมน้ำ! "

ผมเกือบสำลัก เขาเอาสิ่งเล็กๆ ออกไปจากปากผม และใส่อันใหม่เข้ามาพร้อมเทน้ำตาม ผมไม่รู้ว่าเขาบังคับให้ผมกินอะไร แต่หลังจากที่ผมกินมัน ผมรู้สึกดีขึ้น

"ทำไมนายไม่กลับบ้าน ถ้าไม่มีเงินเอาของฉันก็ได้"

กระดาษหน้าตาประหลาดอยู่ตรงหน้าผม ผมแค่จ้องมองมันจากนั้นจึงมองเขา ทันใดนั้นผมนึกขึ้นมาได้ ว่าผมกลับมาเพื่อบอกบางอย่างที่สำคัญกับเขา

"ไรลีย์..."

"นายรู้ชื่อฉัน? ถ้างั้นนายชื่ออะไร"

"ผมไม่มีชื่อ"

"พูดจริง? นี่มันการแกล้งอะไรรึเปล่า ไหนล่ะกล้อง" เขามองไปรอบๆ คิ้วขมวด

"มันไม่ใช่ความผิดของคุณ อย่าร้องไห้อีกเลยนะ ขอบคุณสำหรับดอกไม้ ผมชอบมันมาก"

"นายพูดเรื่องอะไร"

"ผมอยู่ข้างหลังรถคุณ ผมขอโทษ"

ชั่วขณะนั้น เขาจดจ้องมาที่ผมด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ เขาสอดนิ้วมือผ่านผมของเขา เอียงหัวและเข้ามาใกล้ผม "อะไร... นายป่วยรึเปล่า"

"มั้ง ผมง่วงจัง ผมนอนตรงนี้ได้ไหม"

"ความจริง นายเป็นคนแปลกหน้า คนแปลกหน้าที่น่าสงสัยด้วย แต่ทำไมนายถึงได้ดูปกป้องตัวเองไม่ได้ไปในเวลาเดียวกัน เฮ้ นายหลับแล้วเหรอ ให้ตาย"

เสียงของเขานุ่มนวลจนน่าแปลกใจ ผมอยากคุยกับเขานานกว่านี้ แต่ร่างกายมนุษย์ไม่ยอมให้ทำเช่นนั้น ผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่างบนหัวของผม มันอุ่น ผมรู้จักสิ่งนี้! มันคือมือของเขา ผมพยายามที่จะคลอเคลียกับมือเขา ชอบกลิ่นของเขาจัง

ทำยังไงดี เขาทำให้ผมจมดิ่งลงไปลึกกว่าเดิม ตอนนี้ผมออกจากมหาสมุทรของเขาไม่ได้แล้ว ผมจมอยู่ใต้น้ำ วันเดียวมันไม่พอ ผมอยากได้อีก มันน่ากลัว จะเป็นยังไงถ้าสามสิบวันก็ยังคงไม่พอ

ได้โปรด ให้ผมจมอยู่อย่างนี้ตลอดไปเถอะ

----------------------------------------------------------------------------------

.

.

.

4 ตุลาคม หัวข้อที่สี่ของ Fictober 2017

Underwater ใต้น้ำ หลงรักใครสักคน บางครั้งก็เหมือนจมอยู่ใต้น้ำ

บางคนอาจอยากออกไปให้พ้น แต่บางคนอาจอยากอยู่แบบนั้นตลอดไป

เป็นความทรมานที่แสนหอมหวานนั่นเอง

น้องอยู่ได้สามสิบวัน เขียนมาสี่วันแล้วเพิ่งวันแรกอยู่เลย 5555 เดี๋ยวหัวข้อไหนเอื้อให้ไทม์วาร์ปจะวาร์ปเอา