คิมแจฮวานละสายตามาจับจ้องที่มาร์ตินี่บลูในแก้วตนเอง มุมปากสวยยกยิ้มก่อนค่อนเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ

     "แบบนั้นก็มีอยู่คนเดียวแหละแดน"

     เสียงเพลงทำให้ความคิดของคนตัวเล็กล่องลอย หวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสองชั่วโมงก่อน

     "แจน พี่ไปทำรายงานที่หอเพื่อนนะ"

     "หืม กลับดึกรึป่าวครับ ให้แจนรอกินข้าวด้วยมั้ย"

     "ไม่ต้องก็ได้ พี่อาจจะค้าง งานเร่งด้วย"

     "อื้ม ขับรถดีๆนะพี่"

     "ครับคนเก่ง"

     'แฟน'เขาเดินมาลูบกลุ่มผมนิ่มก่อนคว้ากุญแจรถออกไป คิมแจฮวานไม่ได้โง่ เขารู้ดีว่าแฟนตัวเองโกหก นี่ไม่ใช่รอบแรกที่อีกฝ่ายหาข้ออ้างสารพัดมาบอกตน หลังจากแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่กลับเข้ามา มือเรียวจึงกดโทรไปที่เบอร์ของเพื่อนสนิท

     "แดน คืนนี้ออกป่ะ ผัวหนีเที่ยวอีกแล้วว่ะ"

     (ไปดิ ที่เดิมนะ เจอกัน)

     "เออ บอกผัวมึงด้วยว่าไป คราวที่แล้วโวยวายจนกูกลัว"

     (จ้าๆ)

     เมื่ออีกฝ่ายตัดสายไป ร่างบางจึงหยิบผ้าขนหนูก่อนเข้าห้องอาบน้ำ แล้วออกมาแต่งตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางถูกคลุมด้วยเสื้อแขนยาวสีดำกับกางเกงสกินนี่ขายาว พร้อมด้วยโชคเกอร์เส้นบางที่ลำคอ ริมฝีปากตกแต่งด้วยทิ้นท์สีแดงระเรื่อ เส้นผมถูกเซ็ตด้วยสเปรย์เล็กน้อย ฉีดน้ำหอมแบรนด์ดังก่อนคว้ากระเป๋าหนังราคาเหยียบครึ่งหมื่นไปยังผับที่นัดกับแดเนียลไว้

     คิมแจฮวานก็ไม่ใช่คนดีอะไรเท่าไหร่ ในเมื่ออีกฝ่ายทำได้ เขาก็ทำได้เหมือนกัน หากแต่เขาไม่ได้มั่วไปเรื่อยเท่านั้นเอง คราบความใสซื่อที่ถูกฉีกออก จริงๆมันก็ไม่ใช่ตัวเขานั่นแหละน้า พี่เขาหน่ะ คิดไปเองแล้วล่ะว่าเขาเป็นแฟนที่ดีและหลอกง่ายจนตายใจ

     แต่ความบังเอิญในวันนี้ก็คือ เขามาที่ผับเดียวกัน คิมแจฮวานนั่งอยู่บนบาร์ที่ชั้นสอง ถึงมองขึ้นมาก็ไม่เห็นหรอก แล้วอีกอย่าง ตาของอีกฝ่ายคงสนใจอะไรๆมากกว่าจะมองหาแฟนตัวเองที่มั่นใจว่านอนอยู่ที่คอนโดหน่ะนะ


     "เหม่ออะไรมึง จ้องจนแก้วจะแตกแล้วมั้งหน่ะ ทำไม ในแก้วมันมีอะไรดีกว่าผู้ชายโต๊ะข้างๆที่มองมึงตาเป็นมันงั้นหรอ"

     เสียงกระแหนะกระแหนจากเพื่อนตัวดีเรียกแจฮวานให้ออกจากภวังค์ก่อนส่งค้อนหนักๆไปให้มันอีกสองสามที

     "นี่มึง งานดีจริงๆนะเว้ย ไหนๆผัวมึงก็อยู่นี่แล้ว หาอะไรเล่นสนุกๆดีกว่าป่ะ"

     "บ้า กูมีแฟนแล้วนะเว้ย นี่ก็แค่ออกมานั่งกินเล่นเฉยๆมั้ย"

     "ถามจริง มึงไม่เจ็บบ้างหรอวะ ผัวหนีมาเที่ยวแทบทุกอาทิตย์ เป็นกูนะเลิกไปนานแล้ว"

     "ไม่รู้ดิ เรื่องอื่นๆพี่มันก็ดีนะ ถ้าไม่นับเรื่องที่ชอบไปมั่วกับคนอื่นแบบนี้อ่ะ"

     "อีเวร นั่นหน่ะตัวดีเลย มึงรับได้ไงเนี่ย"

     "ก็กูรุกไม่ได้"

     "อีสัด ไม่ตลก!"

     "หึ กูว่าจะเลิกแล้วแหละ อุตส่าห์รอให้พี่แกเป็นคนพูด แต่ก็ไม่พูดสักที"

     ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดเรื่องนี้ เพียงแต่ความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงของเขาคิดไปก็เหนื่อยเปล่าๆ

     "แต่ก็ช่างเรื่องกูเถอะหน่าแดน มาสนใจโต๊ะข้างๆกันดีกว่า"

     ฤทธิ์แอลกอฮอล์อาจจะทำให้คนเราขาดสติในการยับยั้งชั่งใจ แต่คิมแจฮวานสาบานได้ว่าตั้งแต่การส่งสายตาชวนเชิญจนไปถึงการให้อีกฝ่ายนั่งร่วมโต๊ะด้วย เขามีสติเต็มร้อยแน่นอน

     ฮวังมินฮยอนคือชื่อของผู้ชายคนนั้น แจฮวานพบว่าอีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่ปีสี่ที่มหาลัยของตนเอง พูดคุยกันไม่นาน เขาก็ถูกชวนไปเต้นที่เวทีข้างล่าง คิมแจฮวานนึกสนุกจึงตอบตกลงอย่างไม่ลังเล

     "เนี่ยแหละ สนุกแน่" ดาเนียลเอ่ยพึมพำเมื่อเห็นคิมแจฮวานจูงมือมินฮยอนไปเต้นใกล้ๆกันกับแฟนของคนตัวเล็ก



     เขาเบิกตาว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่คล้ายแฟนตนเองยืนเต้นอยู่ไม่ไกลพร้อมกับผู้ชายอีกคนในท่าทางสนิทสนม เขาไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง จึงหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความไปหาอีกฝ่าย เสียงแจ้งเตือนทำให้คนตัวเล็กยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพียงเล็กน้อยก่อนจะเก็บเข้าที่เดิมโดยไม่แม้แต่จะอ่าน เขาตั้งใจจะเดินไปคุยให้รู้เรื่อง หากแต่สาวน้อยตรงหน้ารั้งตัวไว

     คิมแจฮวานมองแฟนตัวเองที่กำลังจะกลายเป็นอดีตด้วยสายตาเฉยชาปนสะใจ นึกขอบคุณที่แม่สาวคนนั้นรั้งตัวไว้ทำให้อีกฝ่ายได้เห็นภาพนี้อย่างเต็มสองตา

     มือเรียวสวยโน้มคอมินฮยอนให้ชิดยิ่งกว่าเดิม ลิ้นร้อนถูกต้อนจากคนตัวสูง ส่งเสียงครางฮือพร้อมบดเบียดสะโพกสวยเข้าหาคนตรงหน้าอย่างจงใจ มินฮยอนละริมฝีปากออกก่อนก้มลงกระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างหู

     "ไปต่อบนรถกันดีกว่า คนสวย :)"